آیا پیچیده شدن ساخته‌های بشر نشانه‌ی پیش‌رفت و تکامل اوست؟ پاسخ این سوال به شناخت ما از او بستگی دارد. اگر قلم‌روی که انسان می‌تواند در آن سیر کند، به اندازه‌ی هفت آسمان باشد، و او تنها سرگرم کاویدن آسمان اول شود، چگونه می‌توان پیش‌رفتی را برایش در نظر گرفت؟! توان حرکت در این پهنه‌ی بی‌نهایت به انسان داده شده. اما او که بسیار ستم‌گر و نادان است، با خروج از راه راست، همه‌ی عشق خود را نثار پیرزن عشوه‌گر دهر می‌کند. و این عشق‌بازی نافرجام و یک‌طرفه تنها چروک‌های این پیربانو را فزونی می‌بخشد. امروزه زندگی بشر، و ساخته‌هایش و تبیین‌ش از طبیعت بسیار پیچیده شده؛ به پیچیدگی پیکر چروکیده‌ی پیرزنی عشوه‌گر.

طراحی، روندی از فعالیت‌هاست که انسان برای پاسخ‌گویی به نیازها و مسایل خود در پیش می‌گیرد. این روند در نهایت به یک نتیجه منتهی می‌شود. بسیاری از نتایج روندهای طراحی در پاسخ به مسایلی پدید آمده‌اند، که خود زمانی پاسخ یک مسئله بودند. چه بسا این نتیجه‌ی جدید، خود تبدیل به مسئله‌ای برای طراحی‌های بعد شود. و این چنین است که رشته‌ی طراحی سری دراز می‌یابد. 

می‌گویند هنرمندان، در پیکره‌ی جامعه، اندامی حساس هستند. در پیکره‌ی آدمی، چشم آن عضو شفاف و حساسی است، که حقایق را منعکس می‌کند. پس اگر هنرمندان چشم جامعه باشند، باید چیزی از حقیقت این پیچیدگی بیهوده را بتوان در آثارشان مشاهده کرد. یکی از نام‌هایی که در این جست‌و‌جو به آن می‌رسیم، «ماشین روب گلدبرگ» است، که از نام کارتونیست و مخترع آمریکایی، روب گلدبرگ برگرفته شده. طراحی این ماشین نشان می‌دهد که گاهی پیچیدگی‌ها پوچ هستند؛ و تنها برای برداشتن یک گام ساده تراکم یافته‌اند. گامی که به سادگی می‌شد برداشته شود. 

چرخ زمان می‌چرخد و گذشته‌ها را کهنه و غبارآلود می‌کند. گذشته‌هایی که بعضی‌شان نیازمند یادآوری است، تا ادامه‌ی حیات یابد و مسیر آغاز شده‌ای را به سرانجام رساند. شاهد مثال آن نیز تمثیل قرآن است، تمثیلی که باطل را کفی بر روی آب می‌داند و حق را سیلی پای‌دار و در حرکت. انقلاب اسلامی به سان یک شکاف مهم در دیوار کج‌ساخته‌ی بشر بود، دیواری که باید خراب میشد تا پایه‌های بنای مهم دیگری بر آن ساخته شود. فروریختن دیوار وظیفه‌ی نسل قبل بود و ساختن‌ش با ما.

مجموعه عکس‌های «انقلاب در مدار ۳۶۰ درجه»، این امتداد تاریخی و تلاش مستمر را در قالب تصاویری آشنا از گذشته و حال نمایش می‌دهد. خیابان‌ها و فضاها همان‌هاست که بوده و تنها انسان‌ها هستند که بعضی رفته‌ و بعضی آمده‌اند. تجمع‌های به یاد ماندنی دهه‌ی پنجاه و بعضی اتفاقات خاص آن دوران از میان تصاویر آرشیوی استخراج شده و با زندگی روزمره‌ی امروز پیوند خورده است. اگرچه از لحاظ گرافیکی در بعضی کارها به حداقل دست‌کاری گرافیکی بسنده شده، اما این امتزاج بدون مرز حس سادگی و خلوص را در خود دارد.

در طراحی ساختمان موزه تمدن مدیترانه‌ای اروپایی (MuCEM)، تیم طراحان به سرپرستی رودی ریچیوتی سعی کرده‌اند از طریق جداره‌سازی‌هایی که با ترکیب سایه روشن نور نمودار حرکت لغزان نور بر سطح لغزان اقیانوس را تداعی می‌کند و فضاهای بزرگ بدون ستون، کانسپت دریا را در کالبد موزه تحقق بدهند. به این ترتیب سازه بنا با طره‌های بلند و بدون ستون‌های میانی طراحی شده است و پوشش مجموعه نیز شبکه‌ای نامنظم است که با تاثیر بر نورپردازی فضاهای داخلی بروز کانسپت مورد نظر را برعهده دارد. 

به شخصه توجهم جلب رواقی شد که در پشت بام مجموعه به کمک طره‌های بلندی که از نما به سمت داخل تعبیه شدند، طراحی شده‌است. طراح برای گم‌کردن طره‌ها و به منظور کمک به آن‌ها ستون‌هایی بی‌نهایت ظریف را نیز در جداره داخلی رواق تعبیه کرده است که در نگاه اول به شدت فریب‌دهنده است و گمان می‌کنید تمام این رواق سنگین تنها و تنها با همین چند ستون ظریف و رویایی برپاست!

براساس اسناد باستان شناسی، گونه‌های نخستین باهوش سنگ یا چوب رو به طوری تراش می‌دادن که لبه‌های برنده پیدا کنه و از اون به عنوان چاقو و نیزه و به منظور شکار استفاده می‌کردند. بعدها با کشف روش‌های استحصال فلزات و فلزکاری و ... وسایل تیز و برنده با فلزات ساخته می‌شدند و این که به معنای رشد ابزاره مهم‌ترین سررشته سیر و تحولات تاریخی قلم‌داد می‌شد. اکثر تواریخ مدون بشری هم این مقوله یعنی رشد ابزار و روش‌های ساخت رو مبنای رشد تمدن‌ها حساب آوردن و اون رو در متون‌ خودشون مبنای ارزش‌گذاری هر تمدن و اندیشه اون قرار دادن.

این پوسترها مربوط به تبلیغ توریسم در روسیه توسط یک موزه ایالتی معروفه که داره سعی می‌کنه مخاطب رو تحریک کنه به درک داستان کامل تاریخ روسیه و یادمان‌ها و نمادهای تمدنی اون بیاد. دیدن این مجموعه پوسترهای جالب و با اجرای خوب و البته شعار صریح‌شون بهانه‌ایه که بنویسم :

واقعا درکی که نگاه توریستی در پس مواجه با رویه‌ و ظواهر تمدنی هر کشور اون هم در زمان محدود و در گسترده محدود پیدا می‌کنه درک بسیار بسیار ناقص و غیرقابل اعتنا و اعتمادیه. آدمی برای فهم درست مسائل ناگزیره که داستان کامل و سناریوی پشت پرده مشاهدات‌ش رو کشف کنه وگرنه به وادی ساده‌لوحی مفرط گرفتار می شه.... چیزی که توریسم تقریبا بر پایه اون بنا شده. 

و با این تبلیغات فریبنده چیزی عوض نخواهد شد...

نقاشی‌های یان دیویس، با تکرار الگوهای مبهم با نقشی هیپنوتیزم کننده شکل می‌گیرند. او در کارهاش بر نسبت میان انسان و ساختار تمدنی مناسب در بستری انتزاعی تاکید می‌کنه و فضاسازی‌های به شدت اسطوره‌ای ش در عین یادآوری آثار جنبش‌های فوتوریستی، نوعی تعلیق و دودلی نسبت به این تمدن رو در ذهن ایجاد می‌کنه. فضاسازی در کارهای دیویس به شدت تعلیق دهنده ست و آدمی رو نسبت به ادامه سیر تمدنی که داره ازش سخن می‌گه دو دل می‌کنه. و هم‌چنین رنگ‌ها و نحوه‌ی کاربرد اون‌ها بر این احساس دوچندان موثره.

با شیوع استفاده از گوگل ارث (ارض) و عرضه اطلاعات هر روز راضی‌کننده تر توسط این سرویس، تجربه‌هایی از عکاسی با گوگل‌ارث از زمین بین هنرمندان و اهالی ذوق در جریانه. کلمنت والا با توجه به خطای تصویری که در تطبیق ویژگی Terrein گوگل ارث با ساخته‌های بشری نظیر پل‌ها و جاده‌ها ایجاد می‌شه (یعنی ویژگی‌ توپوگرافی محیط که گوگل بر اساس پوسته‌های زمین اون رو بر تصاویر اعمال می‌کنه و کاری به ساخته‌های بشری نداره) شات‌هایی از کره زمین رو انتخاب کرده و اون‌ها رو به مانند کارت پستال‌هایی عرضه کرده. این کارت‌پستال‌ها حاوی ساخته‌هایی عجیب و غریب از بشر تمدن مجازی هستند.

تمدن ما با تمام جلوه‌هاش در حال نادیده گرفتن مدام "آدمی"ه.

عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی ....