ایده جاده‌های خورشیدی از خیلی پیش در ادبیات طراحان شهری وجود داشت اما همیشه از حرف تا عمل راه زیاد است. بلاخره اولین جاده خورشیدی جهان در کشور هلند رسما افتتاح شد. مسیری به طول تقریبی ۷۰ متر که از پانل‌های بتنی پیش‌ساخته مجهز به سلول‌های خورشیدی و یک پوشش خیلی نازک شیشه‌ای ساخته شده است و می‌تواند انرژی خورشیدی را که جذب می‌کند به صورت الکتریسیته به مصرف روشنایی مسیر و چراغ‌های راهنمایی و .... برساند.

خوش‌بختانه این جاده سبز برای دوچرخه‌ها ساخته شده است. حیف بود یک حرکت سبز دوست محیط‌ زیست را برای استفاده اتومبیل‌های دشمن محیط زیست به کارگرفت.

«با یک گل بهار نمی‌شه!» شعار مناسبی‌ست که این روزها بر عرشه‌های پل‌های شهر تهران نقش بسته‌است. شعاری که خانه‌ طراحان انقلاب اسلامی برای بیان موضوع مهم افزایش جمعیت در کنار تصویرسازی‌های جالبی قرار داده است. طراحان با ایجاد یک مقایسه میان دو خانواده کم‌چمعیت و پرجمعیت در بستری غیرجدی و در خلال رفتاری که می‌تواند تفنن تلقی شود و نیز با انتخاب فضای تصویرسازی کودکانه و استفاده از فضای رنگی و شاداب در کل اثر، با وجود برخی اشکالات منطقی در روایت منجمدی که ارائه شده، در عین این که توانسته‌اند از بار جدیت مساله کم کنند و موضع‌گیری احتمالی در مخاطب را کاهش دهند، اما پیامی مهم و سخت را به تصویر کشیده‌اند.

پیام مهمی که امثال آن کاریکاتوریست ناهنرمند نمی‌توانند فهم کنند و با ذهن سیاه و ناپاکی که دارند هیچ‌وقت هم امید درک آنان نیست.... اما فرزندان ما در آینده‌ جواب خوبی به آن‌ها خواهند داد.

در این پست اتودهای طراحی کارکترهای این مجموعه و مراحل را نیز منتشر می‌کنیم تا مشخص شود در پس همین یک تصویر ساده چه فرآیند حرفه‌ای نهفته است.

کافی‌ست یک روز کاری را به مناطق اداری و گره‌های جمعیتی شهر بروید. و البته با خودرو بروید تا بدانید که واقعا خوشا به حال دوچرخه سوارها! آن‌هایی که راه خود را خیلی راحت از میان توده‌های ماشین‌های پشت ترافیک مانده باز می‌کنند و خیلی‌ راحت‌تر هر کجا که می‌پسندند می‌ایستند.....

چرا ما عاقلان کارهایی کرده‌ایم که حالا پشیمانی به بار آورده است....

کندترین فراری جهان! این توصیفی‌ست که طراح دوچرخه fahrradi farfalla FFX  بر روی آن گذاشته است. دوچرخه‌ای که با روشی جذاب به صورت یک کابین اتومبیل شبیه خودروی فراری شکل داده شده است و امکان استفاده هم‌زمان دو سرنشین-رکاب‌زن را دارد.

با وجود آن که غالب این طور کارها در دنیای امروز با اغراض هنری و آرتیستیک انجام می‌شود و کم‌تر به دنبال استفاده از چنین فرصتی هستیم اما به نظر من چنین دوچرخه‌های کابین‌دار اتفاقا از منظر کاربردی هم می‌توانند رقیب خوبی برای دوچرخه‌های معمولی باشند....

دورنمایی از رفتارهای ما نشان می‌دهد که خیلی دور نیست زمانی که نفت تمام شده باشد و لازم باشد برای تامین منابع انرژی روزمره خودمان عرق جبین بریزیم! مانند دوران سنت. اما یک تفاوت عمده این میان وجود دارد. در جهان سنت هر کس به همان میزانی که انرژی نیاز داشت می‌بایست عرق جبین می‌ریخت. هر کس به هر میزان که نان و آرد نیاز داشت لازم بود چرخ آسیاب را بگرداند و تن را به زحمت بیاندازد. اما ما چه کرده‌ایم؟

ما با ساخت شهرهای بزرگ و مجراهایی عظیم مصرف انرژی و تولیدات وسیع، امروز بیش از مجموع نیاز واقعی یکایک‌مان به مصرف انرژی نیاز داریم. در نتیجه اگر آن روزگار بی نفت سربرسد باید تصویری همانند مصر باستان را پیش چشم‌ بیاوریم. تصویری که هرکسی باید در آن دوچندان انرژی بگذارد تا فرعون‌های صنعت و سرمایه بتوانند به ساخت هرم‌های بزرگ خودشان برسند....

برای رسیدن به چنین دورنمایی، لاجرم باید از همین روزها شروع کرد به جاانداختن این مساله. به این که می‌توانی رکاب بزنی و انرژی تولید کنی و البته پول دربیاوری. می‌دانید در ابتدا هم جذاب است و هم هم‌راه با صرفه‌جویی انرژی و تولید انرژی‌های پاک اما اگر کمی به چرخه غلطی که دارد طی می‌شود فکر کنیم معلوم نیست از این‌گونه طرح‌ها خیلی خوش‌مان بیاید! این جا نیویورک. سامانه‌ای موقت از تولید انرژی پاک به وسیله رکاب‌زدن جمعیتی. گفته می‌شود هر رکاب‌زن می‌تواند ۳۰۰ وات به انرژی تولیدی بیافزاید.