پائولا پی وی یک کوشک متعلق به دوران رنسانس ایتالیا را برای اجرای اینستالیشن خود انتخاب کرده است. او نردبام رنگارنگ بادی خود را در مرکز این بنا که آسمانه‌ای باز و روشن دارد قرار داده و آن را به یک بدنه‌ی ساخت‌مان تکیه داده است. نردبام بیست متری پی وی که از کف تا سقف مجموعه را طی می‌کند بیش‌تر به یک تمسخر بی‌صدا شبیه است. حجم بادکنکی، سبک و توخالی او با رنگ‌هایی بی نظم و کودکانه در میانه‌ی یک فضای شق و رق با عمر چند صد ساله، کاری عادی و از سر احترام نیست. استفاده‌ی او از جسمی آشنا و قدیمی مانند نردبام نیز می‌تواند برداشت‌های گوناگونی را به ذهن مخاطبان‌ش بیاورد.

تاگلیاونی عکاس، نقاشی‌های رنسانسی برونزینو را با تکنولوژی‌های ام‌روز به شیوه‌ای متفاوت بازسازی کرده است. برونزینو که جزو نقاشان تکلف‌گرای رنسانس به شمار می‌رود، در شماری از نفاشی‌های خود پرتره‌هایی از اشراف و شخصیت‌های معروف آن دوره را تصویر کرده است. تاگلیاونی در یک بازسازی کامل، با پوشاندن لباس‌هایی خاص، گریم چهره و فیگورهایی سرد و خیره، چند تن از انسان‌های قرن شانزدهمی را زنده کرده و این بار نه در قالب نقاشی که از لنز دوربین تصاویر آن‌ها را ضبط کرده است. پوشش‌های جالب توجه و البته کامل این زنان و مردان اروپایی، به نوعی دست‌مایه‌ی دست‌کاری‌های کامپیوتری او شده است تا با اغراق در ابعاد لباس‌‌ها، کشیده‌گی کاریکاتورگونه‌ی بدن سوژه‌ها را قابل باور سازد.

در دوران رنسانس و پس از آن با شیوع نگاه اومانیستی در جامعه و تمایل اشراف به ابراز وجود فردی و انسانی، نقاشی‌هایی از نیم تنه اشراف در اروپا بسیار مرسوم شد. این نقاشی‌ها که عملا بخشی از محل درآمد و گذران زندگی هنرمندان بود گاهی خیلی زیاد تکراری و بی‌ارزش از آب درمی‌آمدند چرا که اشراف و اشراف‌زاده‌گان در مسابقه با یک‌دیگر و در نحوی مشترک سفارشاتی مشابه از چهره‌پردازی و نقاشی پرتره می‌دادند و همین امروز هم دیوارهای کاخ‌ها و قلعه‌های اشراف اروپایی مملو از این‌گونه سری کاری‌هاست.

حالا در زمانه‌ی صنعتی شدن همه چیز و دوران فردگرایی که دیگر همه ما هرکدام به قدر خودمان یک شخصیت مستقل و منفرد هستیم لازم است ساختاری نصب شود تا امکان بروز اشرافی همه ما فراهم باشد. برادران سولوکوسکی، طراحان و معماران بلغارستانی با ساخت تابلوی «قاب صندلی» در ضمن پاسخ‌گویی به این نیاز عصر فردگرایی ما، خاطرات آن دوران عجیب اروپایی را نیز زنده کرده اند. دورانی که به ادعای اندیشه بشر به قهقرای نادانی فروافتاد....

مجموعه عکس‌های «قدرت طبیعت» اثر هنرمند فرانسوی، سب ژانیاک، بازنمایی واقعی اما به شدت رویایی از طبیعت است. عکس‌ها قدرتی برتر در عالم را به نمایش می‌گذارند که با تمرکز بر نقطه‌ای خاص در سطح تصویر و مرکزگرایی بصری لااقل برای توحیدباوران نماد پرقدرتی از عظمت و قدرت خالق متعال است. به شخصه در برخورد با عکس‌های ژانیاک به یاد نقاشی‌های اعجاب آور اواخر رنسانس و دوران پس از آن بر سقف کلیساها و کاخ‌های اروپایی افتادم. تصاویری که سعی داشتند -و البته موفق هم بودند- تا سطح کوتاه بام فضاهای مذهبی و حکومتی آن دوران را به افق بی‌نهایت آسمان‌های مسیحی پیوند بزنند. 

 کاربندی های ایرانی (یعنی اون پوشش انتهای کار که سقف رو می بنده به طور عام!) معمولا به دلیل نکات ارز‌ش‌مند و ویژه‌ی سازه‌ای که دارن، در دنیا بی‌نظیر و متفاوت شناخته می‌شن. اصولا معماری ایران زمین معماری متفاوت و عجیبیه. اما این به این معنا نیست که دیگرون هیچ چیزی ندارن برای عرضه کردن یا مثلا اون طور که برخی فکر می کنن ، دیگرون هرچه دارن از امثال ما گرفتن!

دوران گوتیک در اروپا با  وجود تبلیغات فراوون غرب برای القای این نکته که اندیشه ممنوع بوده و فکر محدود و دین غیرتعقلی حاکم بوده، یکی از دوران های درخشان مغرب زمین به حساب میاد.
دوران گوتیک اگرچه آمیخته های انحرافی-دینی مسیحیت تا حد زیادی منجر به سیری نزولی در اون می شه و فرصت رو برای بروز رنسانس پس‌رو مهیا می کنه اما در همین دوران هنر و صنعت مغرب زمین آمیخته با ایمان ناب بدنه ی کارگر و زحمت‌کش منجر به ساخت چیزهایی در هنر و معماری می شه که به واقع از نمونه های شرقی خودشون اصلا کوتاه‌قامت تر نیستند.

در پست زیر تصویرهایی جالب از سقف کلیساهای جامع دوران گوتیک و کاربندی های زیبا و یکتای اون ها می بینیم. بی نظیره...