صحبت از تصویرسازی‌های خیالی در فضای منفی ایجادشده از بستر آسمان میان توده‌های ساختمانی که در پست قبل دیدیم، باعث شد تا تصمبم بگیرم این پست رو هم این جا با هم ببینیم. 

نگاه به بالا در میان توده‌های بلند و عظیم ساختمانی در شهرهای بزرگ امروز جهان به نوعی افق عمودی منجر می‌شه. اون‌قدر پرسپکتیو‌های برخی از این ساختمان‌ها تند و انتهاشون ناپیداست که احساس درک افقی جدید این بار به صورت عمودی برای‌ آدم ایجاد می‌شه. شاید باید در طراحی های بلندمرتبه به طور ویژه به این افق عمودی هم توجه کرد.

وقتی شهر ارتفاع می‌گیره و هر روز آسمان سهم کم‌تری در زندگی‌ها پیدا می‌کنه، اون وقت شات‌های هر چند محدودی که در فضای خالی میون توده‌های عظیم ساختمون‌های شهر از آسمون به چشم آدم میان غنیمت‌هایی فوق‌العاده هستند که برای لحظاتی آدم رو محسور خودشون می‌کنن. این نگاه‌های گاه به گاه به بالای سر خیلی زیاد شبیه نگاه‌های پرخیال آدمی به ابرها و گذران و تحول فرم‌های اون‌هاست و اگر کمی با تخیل آمیخته بشه از همین فرصت اندک استفاده فراوانی می‌شه کرد.

طراح فرانسوی، توماس لامادیو همین کار رو کرده. تخیل کرده و از این فضای آسمان میان توده‌ها شخصیت‌هایی خیالی اقتباس کرده و با اضافه کردن تصویرسازی تخیلاتش به تصاویر واقعی شات‌های داستانی زیر رو خلق کرده

اوریگامی که یکی از هنرهای سنتی شرق آسیا و به خصوص ژاپنه در سال‌های اخیر و دوران معاصر به طور جدی مورد توجه معماران و طراحان صنعتی قرارگرفته و بسیاری بناهای معماری و بسته‌بندی‌های محصولات با اقتباس از منطق اوریگامی طراحی شدند. 

در این پست ۱۵ بنای دیدنی که نقطه تلاقی این هنر و معماری هستند رو با هم می بینیم که در بعضی از اون‌ها اوریگامی در سطح نماسازی و ظاهر و در برخی دیگه حتی به عنوان منطقی سازه‌ای حضور دارند.

به نظر می رسه که زمان مواجهه‌ی رو در رو با ایده ی ساخت این بنا ها فرا رسیده .

توی این مجموعه سعی شده نشون بده که آرم هر بنا چقدر به سر منشاء ایده ی اون بنا باید نزدیک باشه و بدون استفاده از اجزاء پرطمطراق ساخت اون معماری، می‌تونه ذهن مخاطب رو به اون مکان ارجاع بده.

 چند شات اول از تصاویر این بنا رو که دیدم هنوز فکر می‌کردم با رندرهای سه بعدی از یک طرح معماری مواجهم نه یک بنای ساخته شده
با وجود اون‌که چندان فرم‌پردازی خاصی هم نداره این معماری اما کنتراست بالای مصالح در کنار خامی سطوح و کاشت مینیاتوری درختان در درون سایت، جلوه‌هایی غیرواقعی از بنا ایجاد کرده.

نمی‌دونم این برای معماری چیز خوبیه یا نه؟ این که روح و حال و هوایی بازنمودی داشته باشه...

عکاسی معماری یکی از شاخه‌های مطرح عکاسی هنری به شمار میاد؛ بناهای معماری هرچند هم گاهی بی روح به نظر بیان در زوایایی خاص و تحت تابش نورهایی خاص و در ساعاتی خاص از شبانه روز ممکنه خیلی رویایی جلوه کنن  و این کار عکاس معماریه که این زوایای خاص و این سایه روشن‌های خاص و این ساعت های ویژه رو کشف کنه و اون جلوه‌ی فریبای بنای معماری رو در لحظه ای ثبت کنه....

 کلاژ عبارته از چسباندن تکه تکه هایی از کاغذ و مقوا و پارچه و هر متریال دیگه که درکنار هم ترکیبی هنرمندانه رو ایجاد کنن. در کلاژ قرار بر استفاده از ظرفیت های بافت و رنگ خود متریال هاست و طراح کم‌تر چیزی رو به صورت نقاشی به کار اضافه می کنه.

مجموعه زیر یک نوع کلاژ با استفاده از برش‌هایی از یک تصویر معماریه که نوعی تخریب و فروپاشی در بنای موجود در تصویر رو بازنمایی کرده.
ایده کار و نحوه اجراش خوب و دیدنی بود.

 معماری های کاغذی! معماری هایی که تنها از برش‌ها و تاهای محدود روی ورق کاغذ درست شدند و خیلی فکر بردن انگار :)
تو توفیق این طور کارها، شناخت سایه و نور و تاثیرات بصری اون ها هم خیلی موثره...

آدم یاد کارهای خلاق اشر می افته.