سری جدید ساعت‌های OTO در پی روایتی انسانی در کنار نمایش ساعت هستند. در این ساعت‌ها با نقش انسانی‌ دادن به عقربه ساعت شمار و نقش های گوناگون مرتبط پذیرفتن عقربه دقیقه شمار داستان‌های بی‌انتهای انسانی عجیبی شکل می‌گیرد. در یکی از خلاقانه‌ترین این ایده‌ها، عقربه دقیقه شمار، سایه انسان است. سایه‌ای که در طول شبانه‌روز گویی با حرکت خورشید فرضی خارج از صفحه داستان دوبعدی ما، جایش تغییر می‌کند. طراح اندی کوروتز با خوش‌ذوقی و حساب‌شدگی خاصی، با خطوطی موازی یک شیب و پهنه‌ی فضادار را روی صفحه ساعت ایجاد کرده است که این خود روایت داستانی را علاوه بر زمان‌مندی برخوردار از مکان نیز می‌کند.

آندریا پونتی طراح مطرح ایتالیایی که چند سالی‌ست در هونگ‌کونگ زندگی می‌کند، مجموعه‌ای از صندلی‌های فلزی را با عنوان «سایه‌ی پنجره‌ها» طراحی کرده است. پونتی با نگاهی انتزاعی و شاعرانه، فرم‌ها و شکل‌های ساخت‌مان‌های بزرگ و مهم هونگ‌کنگ را در صندلی‌های میله‌ای‌اش به کار گرفته و هر کدام از آن‌ها را به نحوی به یک قاب پنجره‌گون متصل کرده است. در تصاویری که از نمای قاب‌ها گرفته شده ایده‌ی اولیه‌ی پونتی به خوبی مشخص است. او سایه‌ی پشت پنجره‌ها را استعاره‌ای از فعالیت و روح درون بنا می‌داند که با حرکت کردن درون بنا و دیده شدن از بیرون، هویت ساخت‌مان را نمایان می‌کنند. پونتی با این دو ایده،‌ مجموعه‌ای از ۹ صندلی را که بازنمای هویت بناهای مهم هنگ‌کنک‌اند طراحی کرده است، روی‌کردی که در طراحی مبل‌مان تازه و خلاقانه به نظر می‌رسد.

گاهی قابلیت‌های شگفت‌انگیزی را از بامبوها می‌بینیم. به خصوص زمانی که معماری مانند این طراحان ویتنامی انواع استفاده از بامبو را در یک بنا نشان دهد. طراحان وترونگ نیا با استفاده از دو نوع بامبوی متفاوت، آن‌ها را به عنوان عناصر گوناگون سازه‌ای و در فرم‌های متفاوت به کار برده‌اند تا نشان دهند این مصالح ارزان می‌تواند به تنهایی یک سالن کنفرانس به این ابعاد را بسازد. نکته‌ی جالب و خاص این بنا داشتن طاق و قوس‌هایی است که با انعطاف زیادِ این عناصر خطی ایجاد شده‌اند. قوس‌هایی که این بار در فضای بالای خود هم امتداد می‌یابند و به دلیل پر نبودن سازه از مصالح، دیده شده و اهمیت فرمی می‌یابند. اگرچه نورپردازی شبانه‌ی این سالن جلوه‌ی زیبایی به همه‌ی اجزای‌ش می‌دهد، اما این شلوغی و خطوط زیادش در خاموشی روز، با ایجاد سایه و تاریکی کمی آن را مخوف می‌کند.

حتی اگر اهل هنر هم نباشید حتما نام برخی از مشاهیر هنر جهان را حداقل بر در و دیوار شهر و لوازم التحریر فروشی‌ها و گالری‌ها و رسانه‌ها دیده‌اید. برخی از بزرگان هنر جهان نظیر رامبراند، حتی بدون درک عمومی درستی از کارها‌ی‌شان، از چنین شهرتی برخوردارند. رامبراند ون‌راین را ﻣﻲتوان نقاش نور و سایهﻫﺎ نامید. نور، ظلمت و تضاد بین این دو، در آثار این هنرمند هلندی قرن هفدهم جلوهﻯ مسحورکنندهﺍی دارد.

سازمان فضایی ناسا برای معرفی سیاراتی که اخیرا به وجودشان پی برده، پوسترهایی را طراحی کرده است. طراح پوسترها برای بیان این موضوع اصطلاحا از سبک رترو استفاده کرده است و با بهره بردن از هنر آرت دکو به نوعی بازگشت به عقب داشته است. این موضوع را به خصوص در استفاده از فونت‌های کلاسیک و انتخاب رنگ‌های او می‌توان مشاهده کرد. در هر یک از این پوسترها که از تصاویر تخت یا فلت ساخته شده‌اند، طراح با بیان یک ویژگی جالب از هر سیاره، با روشی ساده و صریح برای هر یک تصویرسازی کرده است. به نظر شما دلیل بازگشت به عقب طراح در انتخاب سبک چه بوده است؟

پنجره‌ها در معماری نور را به داخل فضا می‌آورند. فضای داخل را به جهان وصل می‌کنند. روزنی هستند به سوی جهان خارج از بنا. پنجره‌ها مجرای ارتباط جهان با یک بنای معماری هستند. اما جریان‌های معاصر مساله را یک طور دیگر کرده است. پنجر‌ه‌ها و خیلی عناصر دیگر معماری امروز خودشان راه ارتباط معمارها با جهان خارج هستند. اصلا امضاهای معمارها در همین عناصر معماری معاصر است. پنجره‌های بناهای معماری معاصر در کنار دریچه‌ای به جهان بودن‌شان، روزنه‌هایی به سوی افکار معمارهای‌شان هستند.

پیش‌تر حرکت‌های جالب متعددی در تصویرسازی بناهای معماری جهان و حتی در داخل کشور دیده بودیم. اما مجموعه فدریکو بابینا با پرداختن به معماری‌ها معاصر از طریق فرم پنجر‌ه‌های‌شان و با شاخصه‌ای متفاوت آن‌ هم حضور تصویرسازی خود معمارها در قاب پنجره‌ها، مجموعه متفاوت و دیدنی‌ست. بابینا با تمام این پنجره‌ها خودش هم یک ساختمان کامل ساخته است!