انسان‌ها به طور طبیعی خواهان تنوع‌ند و به خصوص در فضاهای شلوغ و گاهی آزارنده‌ی شهری، تمایل به تجربه‌ی نوع دیگری از زنده‌گی هر چند برای مدتی محدود دارند. بعضی که در این موضوع خیلی جدی‌ترند اصلا برای خود نوعی زنده‌گی متحرک می‌سازند که شاید بتوان آن را خانه به دوشی حساب‌شده نامید. خانم هریستوای طراح، این بار خانه-اتوموبیل خود را با کیفیت یک خانه‌ی معمولی معماری کرده است و دیگر از یک کانتینر پر از وسیله خبری نیست. او برای گذران اوقات تفریح خود در مکانی خلوت‌ و آرام‌تر و اجتناب از استراحت‌گاه‌های گران چندستاره، دست به طراحی و ساخت یک خانه‌ی چوبی ۹ مترمربعی بر روی چهار چرخ زده است که توسط یک اتوموبیل معمولی کشیده می‌شود. او برای اوقات مختلف روز فضاهای گوناگونی را در نظر گرفته و با گسترده شدن خانه در چند جهت پس از استقرار، تنوع فضایی را بیش‌تر کرده است. او هم‌چنین با در نظر گرفتن درب و پنجره‌ی قدی شیشه‌ای، هم‌چون ویلاها و ساخت‌مان‌های ساحلی، برای خود یک چشم‌انداز قابل تغییر به طبیعت ایجاد کرده است. به این ترتیب این خانه قابلیت استفاده در فصول و اماکن مختلف را دارد و حتی می‌توان در کل مسیر روی مبل نشست و از پنجره‌ی بزرگ آن بیرون را تماشا کرد!

پیش‌تر اسکله‌ای تفریحی را در یانون دیزاین دیدیم که از ظرفیت‌های محیط‌ش به خوبی استفاده کرده بود. حال در این پست نمونه‌ای متفاوت از طراحی در بستر آب را خواهیم دید در بُدروم ترکیه. یکی از فازهای این پروژه طراحی یک مجموعه‌ی جزیره‌مانند در نزدیکی ساحل است، که جمعیت پشتی‌بان آن مردم محلی و توریست‌ها در نظر گرفته شده‌اند. از مهم‌ترین جاذبه‌های توریسیتی ترکیه برای مردم دنیا، سواحل آن است و امثال این پروژه با فهم درستی از این مسئله سعی در تقویت این پتانسیل دارند. این مجتمع ساحلی دارای دو تراز ارتفاعی است که طبقه‌ی مربوط به فعالیت‌های تجاری آن در تراز منفی یک واقع شده است. فضاها با کاربری‌های گوناگون هم‌چون بازار، رستوران، هتل، فضای ورزشی و اداری و فضای تعمیر و بستن قایق‌ها با طراحی متناسب با اقلیم و هویت بصری و سنتی ترکیه طراحی شده‌اند. نماها به صورت یک‌دست از سنگ تراورتن پوشیده شده و در دیواره‌ها و سقف‌ها گشوده‌گی‌هایی درتناسب با شرایط اقلیمی و ایجاد دید به محیط پیرامون در نظر گرفته شده است.

به بهانه انتشار این سایه‌بان مدولار می‌خواهم از لزوم طراحی و ساخت سازه‌های موقت مدولار با روی‌کردی هویتی و فرهنگی صحبت کنم. در ایران ما سالانه نمایش‌گاه‌های متعدد فرهنگی و رخ‌دادهای مشخص دینی فرهنگی وجود دارد.  معمولا این رخ‌دادها در فضاهای ‌شهری و یا غیرعمومی اما به کمک سازه‌های موقت سبک نظیر اسپیس و یا داربست کالبدهای مورد نیاز خود را می‌سازند. سازه‌هایی که به دلیل هندسه‌ی خاص خود عموما نیاز به بازطراحی هویتی دارند. پس سیل عظیمی بنرها و پارچه‌ها و اضافه‌هاست که به کمک برگزارکننده می‌آید تا به هویت بصری مورد نظر خود نزدیک شود. 

در طراحی این سایه‌بان مدولار که در طی یک  مسابقه به دست آمده است می‌بینیم که چه‌ طور فرم سازه و مدل‌های تشکیل دهنده آن می‌تواند از آغاز و تا  همیشه منطق بصری و هویت‌ساز مجموعه را شکل دهد..... خلاصه شاید بد نباشد به فکر طراحی سازه‌ی مدولار موقتی باشیم که مثلا مراسم‌های هر سال محرم‌ ایران را شکل دهد.

به کارگیری نوارهای نازک چوبی به صورت پرده و پوششی سبک بر روی نمای این ساختمان اداری در استانبول ترکیه راه‌کار مناسبی برای رسیدن به حداکثر نورگیری در عین محافظت از نور مستقیم خورشید و حریم بخشی به فضای داخل در مقابل توده‌ی مشرف و نزدیک هم‌سایه مقابل بنا بوده.

شاید بشه گفت تعبیری امروزی از مشربیه‌های اسلامی قرون میانی.

کاربرد خوب این بامبوها در نمای این ساختمون و ترکیب خوب طبیعت و صنعت الگوی خوبی برای استفاده از عناصر طبیعی در کار ساختمانیه که امروزه به کل نادیده گرفته می‌شه و معمولا توسط ما دورریز یا غیرقابل استفاده حساب می‌شن و دور ریخته می‌شن.

ایده های ساده و کم‌هزینه‌ای که به طبیعت هم هزینه و یا ضرر خاصی وارد نمی‌کنن خیلی دوست‌داشتنی هستند.

می‌شد مثل خیلی وقت‌ها بگیرن و در کنار یک درخت یک پایه فلزی بزنن و سایه بونی ایجاد کنن اما وقتی می شه به کمک درختی در طبیعت و بدون ضرر به اون کار رو ساده تر انجام داد چرا که نه؟

و در عین حال شب هم در نقش چراغی محیطی روشنایی خوبی به ما می ده

از سایه بان پره پره این منزل مسکونی، از تفاوت متریال‌ش با کالبد خانه و از این که به خوبی تونسته حدفاصلی میان سبزی بستر و بی ‌روحی کالبد ساختمون باشه و هارمونی بنا رو یه جورایی با بسترش تکمیل کرده، مجموع این‌ها رو ترکیبی دیدنی و مناسب یانون‌دیزاین دیدم.

 با گسترش شهرنشینی معاصر و حذف فضاهای سبز شهرها به منظور سود بیشتر و ساخت و ساز بیشتر کم کم طرح هایی رو شاهد هستیم که سعی دارند هم سبز باشن و هم زمینی اشغال نکنن. درسته کاشت گیاه در دل زمین با هیچ پوشش سبز رو هوایی قابل مقایسه نیست واین پوشش ها غالبا در حد یک نمای سبز باقی می مونن اما به هر تقدیر برای شهرهای مریض و گرفتار ما این نگاه می تونه مرهم و مسکنی موقت باشه

در طراحی این اثر یادمانی ایدز ! چیزی که بیشتر از مفاهیم و معانی پشت پرده احتمالی کار به نظر میاد همین تلاش برای ایجاد سایه بانی سبز و شهریه