خیلی وقت‌ها پدیده‌های طبیعی را می‌بینیم و به سادگی از کنارشان می‌گذریم اما گاهی درنگ کردن و تعمیق در آن‌ها برای ما نشانه‌هایی را آشکار می‌سازد که پیش‌تر از آن بی‌خبر بوده‌ایم..

روبن وو به سراغ کشف پدیده‌های طبیعی در سرزمین‌های بکر آمریکای شمالی رفته است. اگرچه او چیز جدیدی را کشف نکرده و تنها عوارض خاص جغرافیایی را به گونه‌ای ثبت کرده که انگار تازه پیدا شده‌اند!. او با نورپردازی در شب در مناطقی کاملا تاریک و بدون نور مصنوعی تواسته پرتره‌هایی را از صخره‌ها و برجسته‌گی‌های این منطقه ثبت کند. وو برای این نورپردازی از دراون‌ها یا همان هلی‌کوپترهای کوچک کمک گرفته، وسیله‌ای که کاربردهای متنوع‌ش را هر روز بیش‌تر نمایان می‌کند. 

آثار معماری معمولا با کنار هم قرار گرفتن مواد و مصالح گوناگون شکل می‌گیرند. اما در مواردی غیرمعمول، معمار مانند یک هنرمند سنگ‌تراش، بنای خود را با زدودن زواید از دل یک توده بیرون می‌کشد. یعنی در واقع معماری در خالی فضایی شکل می‌گیرد و نه در قسمت پر آن. هرچند تاریخ‌نویسان معماری با استدلال‌هایی تامل‌برانگیز سعی کرده‌اند تا انگاره فضای خالی را انگاره‌ای متاخر و مربوط به زمان معاصر قلم‌داد کنند اما قوت فضاهای داخلی در نمونه‌های کهن نشان از درکی عمیق‌تر از فضا در تمدن‌های سنتی دارد.

نمونه‌های اعلایی از این نوع معماری را می‌توان در تاریخ هنر هند جست‌وجو کرد. سال‌ها، سازندگان بودایی، جین و هندو از دل سنگ و صخره‌ی کوه‌ها، مکان‌هایی برای عبادت و گوشه‌نشینی می‌ساختند. گاهی به دلیل قرار گرفتن در دل کوه، از این آثار با عنوانی گمراه‌کننده‌ یعنی غار یاد می‌کنند؛ اما در حقیقت معابد و صومعه‌هایی هستند، برای پناه دادن به راهبان سرگردان و دوره‌گرد؛ یا زایرانی که از راه‌های دور آمده‌اند.

در یک بستر نامتعادل بین دو نیروی متضاد، هنگامی که نیروی ضعیف‌تر اراده به ایجاد دوباره تعادل و یا تغییر آن به نفع خود کند، حماسه ایجاد می‌شود. ممکن است این بستر گاهی نبرد بین خیر و شر باشد یا پیروز شدن بر ضعف‌های داخلی و یا مبارزه با بلایای طبیعی و یا حتی یک مسابقه ورزشی. این فاکتور مهم در انیمیشن کوتاه پرتگاه به خوبی رعایت شده است. انسان در مقابل طبیعت؛ آیا انسان به دست طبیعت رام می‌شود و یا با دیوانه‌گی هر چه تمام‌تر علیه آن به مبارزه برمی‌خیزد؟
این طور به نظر می‌آید که عنصر مبارزه خاست‌گاهی بسیار درونی در نهاد بشر دارد که شاید تمام هویت او به همین تلاش و خواستن و میل به مبارزه وابسته باشد. هر چند برای این عنصر بدل‌های مختلفی زده شده و زمین‌های مبارزه دروغین زیادی برپا شده است اما اگر هر فرد به نبرد اصلی خودش پی ببرد قطعا به دروازه‌های سعادت نزدیک‌تر خواهد شد.
ظاهر این اثر استعاره‌ای برای مفاهیم عمیق‌تری‌ست که از بیان آن‌ها صرف نظر می‌کنم و لذت درک و فهم آن‌ها را برای مخاطب دست‌نخورده باقی می‌گذارم.
انیمیشن پرتگاه خوش‌ساخت است و به لحاظ کیفیت تولید، با کارهای کمپانی‌های بزرگ برابری می‌کند. این اثر کوتاه توسط سه جوان جسور طی مدت حدود دو سال ساخته شده‌است. نکته جالب توجه در پیش‌برد هزینه‌های این پروژه استفاده از ظرفیت عظیم سایت kickstarter به عنوان جهت‌دهنده حامیان مردمی‌ست که به نظر می‌آید این الگو در کشور ما نیز قابل پیاده‌سازی ست. 

بعضی‌ها دوست دارند هنگام برخاستن از خواب به جای این‌که چشمان‌شان را روی دیوارهای اتاق‌ باز کنند، چشم‌اندازی آبی و بی‌کران پیش روی‌شان باشد،به گونه‌ای که به هر طرف نگاه کردند تنها آب ببیند و ابرهای آسمان. درست مثل این خانه. خانه‌ی صخره‌ای. 

خانه دارای پنج طبقه که بدنه‌ی آن از قطعات مدولار ساخته شده است. به عکس حانه‌های معمول، بالاترین تراز برای پارک اتوموبیل در نظر گرفته شده و چهار تراز پایینی فضاهای زنده‌گی برای یک زوج جوان است . اگرچه چنین روی‌کردی در طراحی خانه‌ی مسکونی جالب و هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد، اما برآورد کیفیت زنده‌گی در چنین فضایی نیازمند تجربه زنده‌گی و گذر زمان است. حتی معلوم نیست آن حس امنیتی که مفهوم مسکن را شکل می‌دهد در چنین خانه‌ی به ظاهر معلقی تجربه شود!

استادیوم صخره‌ای نام یک طرح معماری روبه جلو و تا حدودی شجاعانه ست که سطحی جدید از پایداری و هماهنگی با طبیعت رو نظر داره.
در این طرح معماری بنا بر استقرار ورزشگاه در بستری از زمین مجاور شهره که به ما امکان سکوسازی طبیعی می ده و کم‌تر توده‌ای نیازه بر روی زمین بنا بشه. اول بار بود که راه‌کارهای سنتی معماری اقلیمی نظیر آمیختگی با بستر رو در یک طرح در ابعاد بزرگ و برای بنایی مثل ورزشگاه می دیدم.

 

بعضی ها این میزان آمیختگی با طبیعت رو به صورت بکر می پسندن.
اما من این رو یک زیاده روی یا بهتره بگم یک تناقض می دونم. بلاخره شما یا قرار داری در دل طبیعت وحشی و بکر زندگی کنی یا می خوای از امکانات تمدن جدید بهره ببری! چرا آخه باید روی مبل‌مان و زیر کولر و مقابل تلویزیون نشست و بعد خودمون رو گول بزنیم که در دل یک غار طبیعی هستیم!؟
بازیه انگار....

 

تجربه فیلم های هالیوودی کاری می کنه با ما که حتی باور نکنیم همچین جاهایی هست! عالم رو غیرقابل اعتمادتر از اون چیزی که هست می کنن. آواتار یادتونه؟

مشابه این سایت معماری ما در شمال تهران و خیلی شهرهای کوهستانی دیگه کشور کم نداریم. سایتی که در شیب صخره ای کوه قرار داشته باشه و خونه لاجرم باید به داخل خاک بره. راه‌کار اصلی معمارهای ما در این موارد پاک کردن صورت مساله ست. خونه رو می برن تو دل توده و تمام بخش های بی ارزش رو به قسمت خاک و صخره تکیه می دن تا محافظت کنن خونه رو از اون بخش ها و نور رو تنها از بخش جنوبی می گیرن.

اما این معمار یهودی در قدس گرفته خونه ای طراحی کرده که اتفاقا همین جداره صخره ای پشت خانه شده جاذبه اون. نور رو از بالا گرفته و با جدار شیشه ای انگار صخره های طبیعی دکوری زنده و پویا و همیشه پرروح برای خونه هستند. واقعا در طرح هامون چقدر فرصت ها هست که توسط ما تبدیل به تهدید یا در بهترین حالت ها هدر می شه....