آثار معماری معمولا با کنار هم قرار گرفتن مواد و مصالح گوناگون شکل میگیرند. اما در مواردی غیرمعمول، معمار مانند یک هنرمند سنگتراش، بنای خود را با زدودن زواید از دل یک توده بیرون میکشد. یعنی در واقع معماری در خالی فضایی شکل میگیرد و نه در قسمت پر آن. هرچند تاریخنویسان معماری با استدلالهایی تاملبرانگیز سعی کردهاند تا انگاره فضای خالی را انگارهای متاخر و مربوط به زمان معاصر قلمداد کنند اما قوت فضاهای داخلی در نمونههای کهن نشان از درکی عمیقتر از فضا در تمدنهای سنتی دارد.
نمونههای اعلایی از این نوع معماری را میتوان در تاریخ هنر هند جستوجو کرد. سالها، سازندگان بودایی، جین و هندو از دل سنگ و صخرهی کوهها، مکانهایی برای عبادت و گوشهنشینی میساختند. گاهی به دلیل قرار گرفتن در دل کوه، از این آثار با عنوانی گمراهکننده یعنی غار یاد میکنند؛ اما در حقیقت معابد و صومعههایی هستند، برای پناه دادن به راهبان سرگردان و دورهگرد؛ یا زایرانی که از راههای دور آمدهاند.