آثار معماری معمولا با کنار هم قرار گرفتن مواد و مصالح گوناگون شکل می‌گیرند. اما در مواردی غیرمعمول، معمار مانند یک هنرمند سنگ‌تراش، بنای خود را با زدودن زواید از دل یک توده بیرون می‌کشد. یعنی در واقع معماری در خالی فضایی شکل می‌گیرد و نه در قسمت پر آن. هرچند تاریخ‌نویسان معماری با استدلال‌هایی تامل‌برانگیز سعی کرده‌اند تا انگاره فضای خالی را انگاره‌ای متاخر و مربوط به زمان معاصر قلم‌داد کنند اما قوت فضاهای داخلی در نمونه‌های کهن نشان از درکی عمیق‌تر از فضا در تمدن‌های سنتی دارد.

نمونه‌های اعلایی از این نوع معماری را می‌توان در تاریخ هنر هند جست‌وجو کرد. سال‌ها، سازندگان بودایی، جین و هندو از دل سنگ و صخره‌ی کوه‌ها، مکان‌هایی برای عبادت و گوشه‌نشینی می‌ساختند. گاهی به دلیل قرار گرفتن در دل کوه، از این آثار با عنوانی گمراه‌کننده‌ یعنی غار یاد می‌کنند؛ اما در حقیقت معابد و صومعه‌هایی هستند، برای پناه دادن به راهبان سرگردان و دوره‌گرد؛ یا زایرانی که از راه‌های دور آمده‌اند.

خداوند کتابی دارد؛ خواندنی. گفته این کتاب در کنار خیرهایی که برای مردم دارد، حکمت را به آن‌ها می‌آموزد. بیایید به گوشه‌ای از حکمت‌هایش نظر کنیم. یاران غار، جوان‌مردانی بودند که در راه خدا و برای مبارزه با خدایان دروغین به پا خاستند؛ و از شهر بیرون رفتند. خداوند در غاری پناه‌شان داد، تا آن‌ها را برای مدتی طولانی به خواب ببرد؛ و سپس بیدار کند. آن جوان‌مردان به تمنای‌شان رسیدند؛ و گواهی شدند بر راستی وعده‌های خدا.

در بخشی از روایت خواندنی کتاب خدا از این جوان‌مردان، با توصیفی از غار پناه‌گاه‌شان مواجه می‌شویم. مواجه‌ای که آشنایان معماری را به گونه‌ای خاص با داستان درگیر می‌کند. نور خورشید به عنوان یکی از عوامل مهم شکل‌دهنده‌ی طرح معماری مورد توجه بوده‌است. در کلاس‌های طراحی معماری دانش‌گاه، بسیار پیش می‌آید که بر سر جهت نورگیری بحث شود. تا جایی که از حضور در این کلاس‌ها به یاد دارم، تاکید بر استفاده از نور شمال یا جنوب بود. جالب است! غاری که جوان‌مردان یادشده در آن پناه گرفتند هم، از نور شمال یا جنوب بهره می‌برد. در کتاب خدا گفته شده: «و خورشید را می‌بینی که وقتی طلوع می‌کند از غارشان به سمت راست میل می‌کند، و چون غروب می‌کند از سمت چپ‌شان می‌گذرد و آن‌ها در جایی فراخ از آن غار بودند. ...» به دلیل قرار گرفتن این غار به سمت یکی از دو قطب‌، خورشید، در هنگام طلوع یا غروب نمی‌توانست مستقیما بر فضای داخل غار بتابد؛ و تا عمق آن نفوذ کند. ساکنان از نور باز تابیده شده و غیر مستقیمی که به داخل راه می‌یافت بهره‌مند می‌شدند. و شاید این گونه خداوند بدن‌ها و لباس‌های‌شان را برای مدتی طولانی از فرسوده‌گی نگاه داشت.

در ادامه، تصاویری را از مکان‌هایی خواهیم دید، که گمان می‌شود، غار همان جوان‌مردان است.

افراد دست اندرکار این پروژه برای رسیدن به هدف مورد نظرشون مجبورشدند بازوی فعال این پروژه رو خودشون درست کنن تا بتونن با اتصال اون به کامپیوتر از فرآیندی شبیه یک پرینت سه بعدی با روش اسپری ماسه برای خلق فرم‌های مورد نظرشون استفاده کنن

پیشنهاد می شه ویدیوی پست و سایت این پروژه رو هم خوب نگاه کنین

 کلیسای آب طراحی شده توسط GUN architects اثری عجیب و پر از داستانه.

کار عبارته از ترکیبی پیچیده از هرم های نوک تیز برعکس آویزان شده با ارتفاع های گوناگون و دقیق هندسی که واقع شده بر پلانی بسیار هندسی الگو گرفته از پلان کلیساهای راستاگرای مسیحی کاتولیک....
ترکیب‌های متفاوتی که این احجام آویزان با آب و سکوهای  سنتی شبه سنگ برقرارکردند به شدت یادآور غارهای طبیعی و الگوهای استالاگمیت و استالاکتیت موجود در اون‌هاست. هر چند اگر فریم سیاه رنگ سازه‌ای کار نبود یا لااقل خلاصه تر و مخفی تر حضور پیدا می‌کرد کار به شدت رویایی می شد، اما باز هم برام جالب بود که انگار در درک کلی از فضا چندان هم اثر بدی نداشته.

زیر گنبدخونه و ترکیب مخروط‌های آویز پر از آب با سایر عناصر مجموعه هم که دیگه نقطه اوج کار به حساب میاد، عالیه.

بعضی ها این میزان آمیختگی با طبیعت رو به صورت بکر می پسندن.
اما من این رو یک زیاده روی یا بهتره بگم یک تناقض می دونم. بلاخره شما یا قرار داری در دل طبیعت وحشی و بکر زندگی کنی یا می خوای از امکانات تمدن جدید بهره ببری! چرا آخه باید روی مبل‌مان و زیر کولر و مقابل تلویزیون نشست و بعد خودمون رو گول بزنیم که در دل یک غار طبیعی هستیم!؟
بازیه انگار....

 

دوستان احتمالا اتودها و اجراهای خانه‌های سرامیکی نادر خلیلی رو دیدین. البته یه روز سعی می کنم یه پست کامل رو هم به ایشون و کارهاش اختصاص بدم.

با دیدن این پست یاد اون کارها افتادم. هر چند همه مون می دونیم که رفتار سازه ای این خانه ها با هم خیلی متفاوته و اصولا با دونگاه متفاوت هم ایجاد شدن ولی در هندسه نزدیک به هم هستن.