یک مجموعه‌ی آش‌پزخانه به جای یک بانک قدیمی قرار گرفته و قرار است در آن تکنولوژی و آش‌پزی به هم بپیوندند. طراحان برای این آرمایش‌گاه و کارگاه که در آن بر روی پرینت سه بعدی مواد خوراکی مطالعه می‌کنند، به دنبال عنصری ویژه بودند که بیان‌گر هویت این مجموعه در برخورد اول باشد. تراس کنسول شده‌ای که به نظر کاربرد مشخصی ندارد برای این مقصود در نظر گرفته شده و نرده‌های در هم تنیده و عجیب آن، فعالیت تکنولوژیک کارگاه را فریاد می‌زنند. این مجوعه‌ی ورودی از ترکیب چوب و فلز ساخته شده که علی رغم تلاش طراحان برای عبور هنرمندانه‌ی آن‌ها از میان هم، هیچ‌گونه سنخیتی با هم نیافته‌اند. نرده‌های سه بعدی این تراس با تکنولوژی برش سی‌ان‌سی و روش‌های دیجیتال ساخته شده است. 

کم‌کم با جا افتادن مقوله پرینت سه‌بعدی در عرصه غذا و خوردنی‌ها، پرینت‌ سه‌بعدی خدمات روشنی در این عرصه پیدا می‌کند نخست برخی رستوران‌های به‌روزتر با اضافه کردن دست‌گاه‌های پرینت‌ سه‌بعدی خدمات خاص غذایی می‌دادند و بعدتر هنرمندانی سعی کردند تا ظرفیت‌های این ورود تکنولوژی به عرصه آش‌پزی را آزاد کنند. حالا یک لابرآتوار شکر با ساخت قندهایی به صورت پرینت سه‌بعدی احجام پیچیده هندسی، کاربردی تجاری در عرصه خوردنی‌ها را از خدمات پرینت سه‌بعدی گرفته است. حالا قندهای گران پرینت‌ شده می‌توانند وجه تزئینی و تفاخری یک چای عصرانه ساده باشند...

فرض کنید کودک‌تان غذای‌ش را نخورد و شما مدام بخواهید با او جدال کنید تا حرف‌تان را بپذیرد! این نوع برخورد می‌تواند نتایج بدتری را هم به دنبال خود داشته باشد. اما این تنها چاره‌ی کار نیست. شاید بتوان در این راه از مالزیایی‌ها که اهمیت خاصی به آش‌پزی و نحوه‌ی طبخ غذاها می‌دهند کمک گرفت. یکی از آن‌ها سامانتا است، مادر دو دختربچه. او برای ترغیب کودک‌ش به غذا خوردن، از زمانی که در اختیار دارد و ذوق هنری خود استفاده کرده و بشقاب را برای کودک نقاشی می‌کند. لی سامانتا معتقد است در مواد غذایی چیزی به نام دور ریز وجود ندارد، او طرز فکرش را در عمل نیز به اثبات رسانده و نحوه‌ی استفاده از انواع مواد غذایی را در کارهای خود ارائه داده است.

چوب‌های غذاخوری شرقی یکی از جذاب‌ترین عناصر فرهنگی شرق هستند. حتی شاید بی‌راه نباشد که بگوییم غذاخوردن به کمک دو چوب نازک نوعی مراقبه روزمره در فرهنگ شرقی‌ست. نوعی دقت و تمرکز در هنگام صرف غذا که از بستر فرهنگی شرقی خود جدا نیست. اما این چوب‌ها مانند خیلی دیگر از وسایل زوج در زندگی روز‌مره مشکلاتی دارند. گم‌شدن قطعات و جورنبودن آن‌ها از جمله این مشکلات است.

استودیو طراحی ژاپنی نندو در دو طرح جداگانه چوب‌های غذاخوری ارائه داده است که در هنگامی که به استفاده درنمی‌آیند به وحدتی جالب دست پیدا می‌کنند. وحدتی که باز آن را باید ریشه‌دار در فرهنگ شرقی دانست... مخصوصا اتود اول از این دو طرح که بسیار هوش‌مندانه طراحی شده است. 

بچه‌ها دوست دارند با غذاها بازی کنند. مخصوصا وقتی یک غذای شکل‌پذیر در یک ظرف سفید باشد! اما بزرگ‌ترها هم شاید بدشان نیاید با غذا بازی کنند؛ اگر بچه‌گی فعالی داشته باشند. ویکتور نونس هنرمند خلاق، با اتشار تصاویری از بازی‌های خلاقانه‌اش با غذاهای مختلف در صفحه شخصی شبکه اجتماعی خود این حرف را اثبات کرده است. شما هم دست به‌ کار شوید!

به خصوص ابتکارات او در بازی با چوب‌شورها را هم به دلیل علاقه شخصی به چوب‌شور :) و هم به دلیل نگاه خاص معمارانه‌اش دوست داشتم.

عکاس رایان ماتیو اسمیت برای یک کتاب عملی پیرامون آش‌پزی دست به ابتکاری جالب می‌زند. او با روش‌هایی بسیار پیچیده و با استفاده از عکاسی در سرعت بالا، صحنه‌هایی برش‌خورده از فرآیند آش‌پزی و مواد غذایی خلق می‌کند که در نوع خود بی‌نظیر هستند و کم‌تر دیده‌ شده‌اند.