قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
یه رستوران فوق‌العاده در فلیپین که غذا خوردن در اون همراه با تجربه یک آبشاره. حتی لازمه پاچه هاتون رو هم بالا بزنین تا یه کاسه غذا بتونین بخورین.
اگه آدم واقعا قراره خلوت و شام منزل رو رها کنه و محض یه غذا خوردن ساده بره رستوران، به نظرم ترجیح داره لااقل بره یه جایی که تجربه ای بهش اضافه کنه نه این رستوران‌های مزورانه و بی دلیل گرون مرفهانه بچه خرکن.....
از خاطرات بی بروبرگرد بچه ها از دوران بچگی شون معمولا بازی با غذاها سر سفره های ناهار وشام و تو ظرف ها و بشقاب های غذاست. خود من یادمه نخودآب رو می گرفتم و تمام نخودها رو جدا می کردم و پوست می کندم و ... یا مثلا یکی از نزدیکان م بچه که بود آلبالو پلو رو می گرفت و اول آلبالوها و برنج ها و گوشت های قلقلی رو از هم جدا می کرد و در سه طرف بشقاب مرتب می کرد. بعد شروع می کرد اول برنج ها رو می خورد. بعد آلبالوها رو و دست آخر هم گوشت ها رو! احتمالا برای تضمین ماندگاری تجربه گوشت در زیر زبونش! :)
خلاصه بازی با غذا امریه که تقریبا از بازی های غریزی آدم ها در دوران کودکیه. این بشقاب ها طوری طراحی شدن که بچه ها بتونن خیالشون رو جهت بدن و بازی هاشون با غذا رو تنوع ببخشن. و این چنین کارهایی به رشد توانایی های بچه ها کمک می کنه....
گاهی که دوست دارین با خانواده به بیرون برین و در دل چمن‌زار نهارتون رو صرف کنین، بعد از پنجره های کوچیک مسکونی های چند طبقه‌ی تاریک و بی روح تون به خیابون‌های چرک تهران بزرگ نگاه می ندازین و آه حسرت و داغ صحرا سرمی‌کشین، این جور گاه ها، شاید بدتون نیاد میز نهارخوری خونه هاتون چنین چیزی باشه لاجرم.
