قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
فیلم‌های ترسناک و مثبت ۱۴ و یا موسیقی‌های تند و ناآرام، یا حتی همین فوتبالی که مخصوصا وقتی شب‌ها قبل از خواب نگاه می‌کنید یا گوش می‌کنید به طور جدی به سلامت روانی شما لطمه می‌زنند.
مخصوصا قابل توجه شبکه نمایش صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران که یادگرفته هرچه فیلم ۱۴+ دارد را ساعت یازده و نیم شب به بعد پخش می‌کند؛ انگار نه انگار که پدر و مادرها هم آدم هستند و نباید روح‌شان را آزار داد....
معماری امروزی اما طبیعت‌گرا ، آمیخته با بستر سبز طبیعی و مشحون از طبیعت. چنین معماری‌هایی هرچه تلاش کنند که تنها ظرفی نظام بخشی میون طبیعت و وظایف عمل‌کردی‌شون باشن موفق‌تر هستن.
این ساختمون به واسطه‌ی قرارگرفتن میون چمن سبز زمین بازی و تپه باشکوه پشت -که نشون از مکان‌یابی خوبی می‌ده- و البته به واسطه نگاه طراح‌ها در هرچه خاضع‌تر و ساده‌تر ساختن معماری و توجه به وجود سبز و طبیعی به خوبی نمونه معماری طبیعت‌گرای امروزیه.
مسابقه جهانی طراحی استادیوم بین‌المللی در ژاپن رو باید جمع بین تمام ایده‌ها و طرح‌های بشر برای آینده استادیوم‌ها در جهان دونست. در این مسابقه که استودیوهای بزرگ معماری یا معمارهای مشهور در اون شرکت کرده بودند، با طرح‌های نه چندان متفاوت و غیرنوآورانه‌ای روبه‌رو هستیم. شاید متفاوت ترین طرح رو بشه طرح زاها حدید (همین طرح اول) دونست که اون هم به جز امکان مسقف‌شدن جالب توجه‌ش، یک بازی با فرم بی‌معنیه -مثل سایر کارهای زاها حدید- و پیش‌رفتی در معماری به حساب نمیاد.
از نکات قابل توجه مسابقه طرح‌هایی بودند که سعی داشتند اقلیم و راه‌کارهای سبز رو با معماری استادیوم که معماری بزرگ مقیاس و غول‌آساییه آمیخته کنن.
استادیوم صخره‌ای نام یک طرح معماری روبه جلو و تا حدودی شجاعانه ست که سطحی جدید از پایداری و هماهنگی با طبیعت رو نظر داره.
در این طرح معماری بنا بر استقرار ورزشگاه در بستری از زمین مجاور شهره که به ما امکان سکوسازی طبیعی می ده و کم‌تر توده‌ای نیازه بر روی زمین بنا بشه. اول بار بود که راه‌کارهای سنتی معماری اقلیمی نظیر آمیختگی با بستر رو در یک طرح در ابعاد بزرگ و برای بنایی مثل ورزشگاه می دیدم.
