قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
عکاسی‌های اما فیلیپس از معادن سنگ نمک غرب استرالیا بیشتر به رویا می‌ماند. به سرزمینی بی‌کران و رویایی که نظیر آن در جهان واقعیت کم‌تر قابل تصور است. در چنین جهان بی‌رنگی قابل پذیرش است که کنتراست بی‌کران سفید با هر نقطه یا شی رنگی و حتی با بستر آسمان آبی شاید بیش‌ترین دست‌مایه عکاس برای انتخاب شات‌های عکاسی خود باشد.
وقتی طراحی یک سایت بزرگ در معماری در دستور کار طراح قرار می‌گیرد، خیلی وقت‌ها عواملی نظیر قیمت زمین، مشکلات ساخت و ساز، مدیریت کارگاه، آینده‌نگری و از همه -به زعم من- مهم‌تر، فرهنگ موجب آن می‌شوند که سودای ساختن هرچه بیشتر وجود داشته باشد. ساختن هرچه بیشتر عموما با عدم اختصاص عرصه‌ی زمین به شهر و نوعی تفکر شخصی‌سازی ویژه هم‌راه است.
متاسفانه در ایران این نگاه نه تنها در مالکان خصوصی زمین که در ساخت‌وساز بخش دولتی هم حاکم است. چه بسیار اداراتی که با وجود عرصه زیاد فضای سبز و باز تنها به بهانه‌هایی نظیر امنیت و .... محدوده‌ی اداره خود را حصارکشی کرده اند و عملا با قدرتی عجیب خود را از مردم و شهر جدا کرده‌اند؛ تقریبا همه ادارات و سیستم‌های دولتی ما!
در اکثر متون تاریخ هنر سخن از هنرهای بومی در امتداد سیر تاریخی به هنر جهانی مدرن و پس از اون نحله‌های پسامدرن منجر می‌شه. گویا مثلا جهان در تجربه مدرنیزم از روی‌کردهای بومی دست کشیده و یا به عبارتی دیگه عمر این روی‌کردها پایان پذیرفته و ده‌کده جهانی در حال تحققه. اکثر این تاریخ‌ها رو در حوالی ۱۹۶۰ نوشتند و آپدیت‌های آخر اون‌ها دربردارنده نگاهی متفاوته. بر اساس این نگاه که ناشی از تحولات بیست سال اخیره روی‌کرد تحولی دیگه وجود داره که بازگشت به نحله‌ها و سبک‌های محلی رو این بار در نقاب پسامدرنیزم نشون می‌ده.
اما در این میون به نظرم برای برخی هنرها و قالب‌های هنری محلی و بومی باید سیر متفاوتی رو تعریف کرد. هنرهایی که اصلا دست‌خوش و بازیچه مدرنیزم نشدن و به کل سیر مختص به خودشون رو طی کردند و تا امروز هم در حال تحول و شکل‌گیری هستند. نقاشی سنتی شرق آسیا یک چنین قالبیه. هنری که در پس همه اعصار آرام آرام داره راه خودش رو ادامه می‌ده و انگار چشمه های خلاقیت زاهدانه در اون هنوز که هنوزه جوشانه.
حتما نام سیلیکون ولی رو شنیدین. منطقه‌ای در ایالت کالیفرنیا که امروز می‌شه اون رو محله‌ی اکثر غول‌های دنیای ارتباطات و رایانه و به خصوص اینترنت دونست. شرکت‌هایی نظیر گوگل، اپل، سامسونگ، انویدیا و حتی فیس بوک! تمام این شرکت‌های بزرگ در این جا جمع شدند تا شاید پایتخت دنیای عصر ارتباطات رو با مختصاتی جدید شکل بدن
به تازگی و بعد از معرفی پروژه دفتر رسمی مرکزی اپل در سیلیکون ولی که توسط معمار انگلیسی تبار نورمن فوستر و تیم‌ش طراحی شده یکی یکی شرکت‌های بزرگ دیگه هم شروع به معرفی پروژه های دفاتر شون کردن. ابتدا فیس بوک. بعد گوگل و حالا انویدیا و سامسونگ.....
این مساله حتی منجر به تغییر شکلی اساسی در لنداسکیپ یا همون منظر سیلیکون ولی می‌شه چرا که ابعاد هر کدوم از این پروژه ها ابعادی شهری خواهد بود.
در این پست می تونین این تغییرشکل ناگهان رو در چند شات مختص به هر شرکت مشاهده کنین.
