وقتی طراحی یک سایت بزرگ در معماری در دستور کار طراح قرار میگیرد، خیلی وقتها عواملی نظیر قیمت زمین، مشکلات ساخت و ساز، مدیریت کارگاه، آیندهنگری و از همه -به زعم من- مهمتر، فرهنگ موجب آن میشوند که سودای ساختن هرچه بیشتر وجود داشته باشد. ساختن هرچه بیشتر عموما با عدم اختصاص عرصهی زمین به شهر و نوعی تفکر شخصیسازی ویژه همراه است.
متاسفانه در ایران این نگاه نه تنها در مالکان خصوصی زمین که در ساختوساز بخش دولتی هم حاکم است. چه بسیار اداراتی که با وجود عرصه زیاد فضای سبز و باز تنها به بهانههایی نظیر امنیت و .... محدودهی اداره خود را حصارکشی کرده اند و عملا با قدرتی عجیب خود را از مردم و شهر جدا کردهاند؛ تقریبا همه ادارات و سیستمهای دولتی ما!
در حالی که طراحی منظر و اختصاص عرصهای از سایت به شهر و یا در اختیار مردم قراردادن بخش غیرقابل ساخت زمین نه تنها امنیت این گونه واحدها را به مخاطره نمیاندازد، بلکه حس تعلق شهر و مردم به آن نهاد و در پی آن اقبال عمومی و اعتماد مخاطب را در پی دارد. آمیختهگی فضاهای رسمی و اداری و غیرخصوصی در فضای شهری مثلا مانند آن چه در این طرح مشاهده میشود برگ برندهی این گونه نهاد هاست....
[ طرح انتخاب شده از : ArchDaily ]