در بازسازی یک خانه‌ی قدیمی در کشور پرتغال، ارنستو پریرا استفاده از طرح و زمینه‌ای خاص برای سطوح را به عنوان مشخصه‌ی کار خود انتخاب کرده است. سطوح این خانه تنها دو طرح متمایز دارند که یکی رنگ سفید و دیگری الوارهای چوبی است. پریرا با چینش مورب الورارها در همه‌ی سطوح افقی و عمودی در داخل و خارج ساخت‌مان، به پویایی بصری این بنا افزوده است. اگرچه که این نوع چینش کار برش چوب را سخت‌تر خواهد کرد. تخته‌های مورب پریرا انسان را یاد هاشورهای مدادی طراحان برای بیان سایه می‌اندازد و البته بعید هم نیست که چنین موضوعی در فرآیند طراحی او موثر باشد!

نکته‌ی دیگر، طراحی سطوح با استفاده از رنگ‌های ساده و سرد در کنار سطوحی با ظاهری گرم و غیر ساده است که اخیرا در ساخت‌های داخل کشور نیز زیاد دیده می‌شود. به خصوص استفاده از چوب صنعتی شده، که گذشته از مسائل بصری، کمک به ایجاد تعادلی بین مصالح طبیعی و غیر طبیعی در بنا می‌کند. حفظ شیوه‌ی به کار بردن این تکنیک در داخل و خارج بنا از نقاط جالب توجه طرح پریرا است.

چه قدر خوب می‌شه مصالحی طبیعی و برخی اصلا غیرقابل کنترل رو به کنترل روش‌های ساخت صنعتی و فنی امروز درآورد و چنین کارهایی ساخت!

در این معماری با کاربرد سنگ‌های لاشه ساختمانی به صورت خشکه و نی‌های و حصیرهای چوبی در نقش سایه‌بان و کف‌سازی‌های حساب شده و طبیعی روبه‌رو هستیم که به طور معمولا هیچ‌کدوم رو این‌قدر حساب‌شده و تروتمیز نمی‌شه در معماری به کار برد. اما ا فکر درست و طراحی دیتیل‌های ساده اما اجرایی و متناسب چنین کاری ساخته می‌شه. یک معماری شسته رفته و تراوا اون هم در هند و نه در قلب اروپا و امریکا و به دست معمارهای محلی و نه معمارهای پراسم و رسم تبلیغاتی!

 یه نیم‌کت خوش ساخت و طراحی شده از الیاف و اضافات گندم. از شلتوک!
چه کسی ابا داره که چنین مبلمانی رو در زندگی ش به کار نگیره؟ می دونین؟ اگه خوب بتونیم بازیافت ها و به ظاهر دورریزها رو به‌آوری کنیم و چیزهای خوب از اون‌ها تولید کنیم حتما مخاطب هم به اون‌ها اقبال می کنه

خدا خیرش بده این طراح رو :) همه طرح هاش به نوعی بازیافتی و به‌آوری دورریزهای کشاورزیه به نوعی.

 یکی از معدود بناهایی که  با وجود نگاه پست مدرنش یک عالمه چیزهای خوب داره در خودش.

در دل منطقه روستایی ساخته شده و متناسب با کاربریش خیلی خوب از متریال های طبیعی استفاده کرده. نمادپردازی معقول و متناسب کاربری ش داره  و مهم اینه که برای رسیدن به چنین کار خوب و متناسبی چیزی خارج از عرف مکان و کاربری ش انجام نداده.
از بناهای پسامدرن این روزها تنها از این یکی خوشم اومد انگار :)

Eco-Decor نام پنل‌هایی طراحی و ساخته شده از تفاله‌های نیشکره که به صورت صددرصد قابل بازیافت و تجزیه هستند و به عنوان یکی از متریال‌های سبز به تازگی به کار گرفته شدند. گویا سالانه حدود یک میلیارد تن مکعب از تفاله های نیشکر در جهان تولید می شه که به هدر می رن. و این صنعت و بازیافت جدید می تونه این میزان هدر رفت و اسراف منابع رو به زندگی بشر برگردونه.
نگاه گروه WallArt در طراحی واحدهای این محصول هم جالب بود. با اون که پنل ها مدولار هستند اما ترکیب های خوبی می شه باهاشون ایجاد کرد که بی روحی موجود در خیلی کارهای مدولار رو ندارند.

مدت‌هاست دارم به این اتود فکر می کنم؛ به این که چرا ما خونه هامون رو درست مثل لگوهای اسباب بازی نمی سازیم؟‌با قطعاتی بزرگ‌تر و متنوع تر اما بدون سازه های چنانی فولادی و بتنی ؛ بدون مسیرهای غیرقابل بازگشت ساخت و ساز. مثل یک بازی؛ یک عمل شادی آور. چرا خود افراد خانواده نتونن با هم‌کاری هم خونه شون رو بالا ببرن؟
نه که جواب این چراها و نشدن ها رو  ندونم ها! اما همون نگاهی که برای من امروز به این چراها پاسخ می ده، همون نگاه می گه : "می شه! "

این لگوهای زیستی طبیعی داغ دلم رو تازه کرد.

ساخت قابل توجه و درس‌آموزی داره این بنا. چه دیوار خشکه‌ی سنگ‌چینش چه صفحه های فلزی بام و صفحه‌های فلزی سایه‌اندازش. و البته رابطه‌ش با منظر و بافت اطراف.

نمی دونم قبل از این در یانون‌دیزاین در مورد LEED حرف زدم یا نه!؟ خب در این پست یه اشاره ای می کنم و بعدها ایشالا در بخش یادداشت های یانون دیزاین با هم بیشتر و تخصصی‌تر حرف می زنیم در این موضوع.

LEED ، کوتاه شده‌ی عبارت "Leadership in Energy and Environmental Design" است که تحت نظر USGBC انجمن ساختمان سازی سبز ایالات متحده اداره و تدوین می شه. لید مجموعه ضوابط و اقداماتی که منتهی می‌شه به ساختمان‌سازی هم‌راه با محیط زیست رو کنترل و تدوین و نظارت می کنه. راه‌برد ارائه می ده. سفارش می کنه. به خواست شما طراحی و ساخت شما رو ارزیابی می کنه، گواهی نامه می ده و کنترل و مانیتور می کنه فعالیت ساختمان ها رو در طول زمان از منظر انرژی. به این صورت لید مدال ها و گواهی نامه هایی ارائه می ده که معرف این هستند که ساختمان مورد نظر تا چه میزان به اهداف لید رسیده. این مدال ها از بهترین هاشون یعنی پلاتین و طلا و نقره و برنز تا گواهی certification  معمولی ادامه داره و یه جورایی ارزیابی خیلی چیزها نظیر مالیات و عوارض و قیمت و فروش و اعتبارو ... در ایالات متحده رو تحت تاثیر داره. جالب این جاست که بدونین USGBC و LEED اساسا موسسات و موجوداتی خصوصی هستند که به واسطه‌ی کار و تخصصشون روال مدیریت دولتی رو در عرصه ی ساختمان سازی در ایالات متحده تحت تاثیر قرار دادن.

این یه توضیح مختصر در باب LEED برای کسایی که علاقه مند به معماری پایدار و سبز و این طور چیزا هستند؛ بعدا بیشتر درباره مسائل معماری سبز حرف می زنیم

--------------

این خونه در واشنگتن، مدال پلاتینیوم LEED داره. خیلی چیزها در اون هست که الگویی برای ساختمان های مشابه مسکونی می تونه باشه تا به مصرف اندک انرژی برسند. اما چیزی که من روش دست می ذارم برای فرصت این یکی دو خط، استفاده خوب از متریال بومی و نزدیک به محل ساخته که یکی از آیتم های مهم  LEED به شمار میاد. متریال در این خونه علاوه براین که معیارهای اقلیمی داره در هارمونی و تناسب هنری خوبی به کار رفته.

 معماری گاهی می تونه اون قدر کارتونی و رویایی باشه که واقعا با تخیل اشتباه گرفته بشه. برای چنین چیزی برخلاف این پارادایم‌های آوانگارد امروزی، لازمه طراح تخیل کودکانه ش رو به کار بندازه و فکر کنه ببینه تو رویاهای بچگی‌ش چه صحنه هایی رو تصور می کرده. یقینا این تخیلات به حکم فطرت نباید چندان از طبیعت دور باشه البته!

طراح این هتل، با بهره‌گیری از الگوی آتش‌فشان و شاید خونه‌ی موریانه ها و با نگاهی شاد و شنگول ، چیزی ساخته که به تنهایی خودش انگیزه‌ایه برای سفر کردن و شبی رو در اون گذروندن انگار. احساس می کنی تو دنیای کارتون ها هستی.