نسبت طلایی یک کشف مهم و عجیب در ریاضیات است که ردپای آن را از معماری باستان تا آثار هنری ام‌روز می‌توان دنبال کرد. اما اصل این عدد یا این نسبت خاص مربوط به طبیعت و آفرینش‌های خداوندی است. ترکیب گوش انسان، صدف‌ها، گیاهان و حتی تناسب اعضای بدن انسان از این اصل پی‌روی می‌کنند. طراحان برای کمک به چشم هنرمندان و استفاده‌ی راحت‌تر از این قانون شناخته شده، قطعاتی شفاف که با تقسیم‌بندی‌های طلایی درون یک مستطیل محاط شده‌اند را تولید کرده‌اند. این تکه شیشه‌ها که در دو رنگ آبی و زرد ساخته‌ شده‌اند بیش‌تر مناسب رشته‌هایی مثل نفاشی، معماری، عکاسی و گرافیک هستند و البته خطر محصور شدن در یک ابزار و نگاه خاص  را نیز با خود به هم‌راه خواهند داشت.

 

بعضی حیوانات جذابیت‌های خاص خودشان را دارند. از جمله‌ی این حیوانات گربه‌سانان‌اند. چشم‌های این حیوانات خیلی وقت‌ها دست‌مایه‌ی تمثیل و شهره‌گی قرار گرفته است. وینسنت جی موسی عکاس آمریکایی، در عکاسی‌های خود از این گربه‌های بزرگ به این نکته توجهی ویژه داشته است. او نگاه‌های خیره و مجذوب این حیوانات را در لحظه‌ای خاص با فیگوری ویژه‌ی آنان ثبت کرده. بدین شکل بیننده‌ی این تصاویر، از نظرگاهی متفاوت این مخلوقات زیبا را خواهد دید. 

واله و شیدا و حیران پروانهﻫﺎ بود؛ به بال رنگارنگ‌شان نگاه ﻣﻲکرد.

قلم‌مو و رنگ را برداشت، تا خود را بر اساس طرح بال آنﻫﺎ نقاشی کند. کار دشوار و خستهﻛﻨﻨﺪهﺍی بود. پروانهﻫﺎ «خسته نباشید ﻣﻲگفتند.» با این که در فراق‌شان چون شمع ﻣﻲسوخت، داشت کمﻛﻢ شبیه آنﻫﺎ ﻣﻲشد.

یک بار که از نقاشی خسته شده بود، دیوی تور به دست آمد. گفت: چرا خود را خسته ﻣﻲکنی؟! بیا. من یادت ﻣﻲدهم چگونه پروانهﻫﺎ را شکار کنی. ﺁنﻫﺎ را بگیر؛ در شیشهﻱ مربا بینداز؛ روی طاق‌چه بگذار؛ و از دیدن‌شان شاد باش. او گفت: اما ... . دیو گفت: مگر ﻧﻤﻲخواهی به وصال‌شان برسی؟ بیا ... .

پروانهﺍی را در تور انداخت. پروانه ترسید؛ گفت: چه ﻣﻲکنی؟! این گونه به وصالم ﻧﻤﻲرسی. به بالﻫﺎیم نگاه کن. خود را بر اساس‌شان نقاشی کن؛ پروانه شو. اگر من را در شیشهﻱ مربا بیندازی چند روزی بیشﺗﺮ زنده ﻧﻤﻲمانم! اما او ﻧﻤﻲخواست سختی نقاشی را بکشد؛ این بود که شکار پروانهﻫﺎ شد.

آن قدر شکارشان شد که خود دیوی شد تور به دست؛ دیگر نه تنها پروانهﻫﺎ را دوست نداشت، قلب‌ش هر پروانهﺍی را پس ﻣﻲزد.

 براساس متون بسیاری از ادیان روزگاری اجداد ما در جایگاهی امن که از آن به باغ یا بهشت نخستین تعبیر می‌شود مستقر بوده‌اند. آن‌ها به دلیل وفور نعمت و غفلت از این نعمت‌ها طی عصیانی از این جای‌گاه امن به مکانی که امروز تمدن‌های بشری را در خود جا داده است منتقل شده‌اند. بعد از این هبوط تنها خاطره و کورسویی از آن بهشت محرک آدمی برای تمنای بازگشت به آن باغ عدن خواهد بود... هرچند برخی از دین‌ستیزان این گونه تعبیرات ادیان را خرافات و داستان‌های اساطیری می‌خوانند اما کلیت چنین واقعه‌ای هر روزه در زندگی ما نیز در حال رخ‌دادن است.

به واسطه‌ی وفور نعمت‌های طبیعی در پیرامون خودمان بی‌توجه و بی‌قید و بند به استفاده از آن‌ها دست زده‌ایم و امروز در وضعیتی بحرانی در شرف از دست دادن بسیاری از منابع و موهبت‌های خدادادی هستیم که به رایگان در خدمت ما گماشته شده بودند. شاید در وضعیت فعلی اگر از این نعمت‌ها دورمان کنند و تنها کورسو و خاطره‌ای رو به آن برای‌مان بماند باز متنبه شدیم و به اصل خود بازگشتیم.

میر لوباتون کورونا و اولی هکمن با طراحی این غرفه بیرون/ درون‌شان در عین طرح یک تناقض فضایی و ایجاد فضایی بیرونی در درون یک فضا، این واقعیت مهم را نیز به یاد من آوردند.

یک راه‌برد طراحانه ساده برای پیغام‌هایی که خیلی‌وقت‌ها در غیاب یک‌دیگر لازم می بینیم برای هم بگذاریم. طراح با خم‌کردن مفتولی ساده به شکلی هشدار دهنده و با انتخاب رنگ‌هایی صحیح و خبررسان یک اشاره‌گر ساده و کارا ساخته است.

انسان، نگاه، ارتباط ؛ ابعاد چندگانه انسان

یانون‌دیزاین - س. اکبری (کارشناس نقاشی؛ دانش‌گاه هنر)
———-

این یادداشت، تکمله‌ای بر یک پایان‌نامه نقاشی‌ست. پایان‌نامه‌ای که گویا برای خود هنرمند نیز به مثابه یک سلوک بوده باشد، انگار که در طی مسیر پایان‌نامه به درک جدیدی از انسان و نسبت بازنمود آدمی با واقعیت او یافته باشد. نویسنده-هنرمند در این یادداشت مخاطب را به سمت توجه به ابعاد ناشناخته و کم‌تر قابل بیان و حتی غیرقابل بیان انسان سوق می‌دهد. نویسنده با اشاره به وجوه نادیدنی آدمی، کار هنر را هم بیان حقیقت می‌داند و حقیقت را در پس همین نادیده‌ها جست‌جو می‌کند. در پایان نیز با تقابل مفاهیم شهود و دیدن و مشاهدات در برابر دیدنی‌ها، هنرمندان و به طور خاص نقاشان فیگوراتیو را به حرکت از دیده‌ها به سمت مشاهدات دعوت می‌نماید.

این اثر با استقبال خیلی خوبی در اکثر جوامع هنری اینترنتی روبه‌رو شد. دلیلش هم شاید نگاه ساده و شاعرانه طراح بود و اثری که خیلی دم‌دستی و بدون پیچیدگی بود و قابل تکرار توسط خود افراد.

یک قالب ساده که از نیم‌رو آسمونی نیمه ابری- آفتابی می‌سازه..... یک جورایی انگار یک شهوده. یک نگاه جدید به تخم‌مرغی که هر روز می خوری و توجهی هم بهش نداری...

اگر از نمایی نزدیک‌تر برخی از چیزهایی که روزمره می‌خوریم رو نگاه کنیم، آیا باز هم مثل قبل بی‌توجه می‌مونیم و موقع خوردن غذا فقط به فکر سیر شدن شکم‌مون هستیم!؟

شاید بعد از دیدن این تصاویر بود که سخت به فکر این جمله قرآن افتادم که می‌فرماید : "فلینظر الانسان الی طعامه" پس باید که آدمی در غذایی که می خورد دقت کند و نگاه کند و بیاندیشد....

ذره ذره این عالم آینه‌هایی برای ذات ذوالجلاله. کافیه "نظر" کنیم.

نظر کنید به غذاهایی که روزمره می خورید:

(برای این که متوجه بشین هر کدوم چی هستن کافیه با موس روشون نگه دارین) 

 قرار نبود این پست رو این موقع منتشر کنم، اما از اون جا که دیدم از پست قبل برخی خیلی خوش‌شون اومد حیفم اومد اون‌قدر فاصله بین این دو پست بیافته که نشه با هم مقایسه‌شون کرد. در این پست دست مداخله گر یک هنرمند جهان رو بینا کرده درحالی که در پست قبل انتخاب‌های یک هنرمند بینایی جهان رو به چشم ما آورده بود. این ها هر کدوم می تونن یک ارزش داشته باشند.