اگر بالا و پایین شهر یکی شود، و اگر فقیر و پول‌دار، متخصص و کارگر و خیلی متضادهای دیگر مجبور شوند در یک جا خانه بسازند و کنار هم زندگی کنند چه پیش خواهد آمد؟ طرحی که گروه معماری فرانسوی برای مسابقه‌ی شهرداری پاریس ارائه کرده، کنایه‌ای جالب را در قالبی طراحانه بیان کرده است. آن‌ها خانه‌های پاریس را به چند تیپ مشخص تقسیم کرده و همه را در مجتمعی یک‌پارچه گرد هم آورده‌اند. سقف‌های شیروانی و صاف، نماهای پرکار و ساده، ساختمان‌های چند طبقه و کوتاه و کلی پارادوکس دیگر در یک حجم عجیب جا گرفته‌اند. اگرچه معمارها سعی کرده‌اند با هم‌باد کردن سطوح و استفاده از گیاهان کمی این مجتمع را منسجم‌تر جلوه دهند، اما کماکان حرف اصلی این کار را تفاوت‌های فاحش و طنزآمیز آن می‌زنند.

میونگ‌بیم کیم هنرمند کره‌ای در بیش‌تر کارهای اینستالیشن خود با تلفیق جلوه‌هایی از طبیعت و رشد طبیعی با اشیای روزمره‌ی امروزی سعی بر سوق دادن مخاطب به دیدن محیط پیرامون از دریچه زندگی و هستی است. 

اشیای هتروژن به کاربرده شده در کارهای کیم، اگرچه در نگاه اول پارادوکسی جدی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کنند اما در مواردی با کسب وحدت تدریجی در ذهن مخاطب، معناهای مورد نظر هنرمند را که همان توجه به زندگی و حیات باشد به خوبی بازمی‌نمایانند.

واقعه یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ بی‌شک یکی از مهم‌ترین و البته به زعم من بعد از انقلاب اسلامی ایران مهم‌ترین واقعه بعد از جنگ‌های جهانی اروپایی بود. حداقل از حیث تاثیراتی که این واقعه بر دنیای معاصر گذاشت باید اذعان کنیم که حتی همه‌ی ادعاها و تحقیقاتی که سعی در اثبات برنامه‌ریزی از پیش این واقعه دارد هیچ‌کدام بزرگی و تاثیرگذاری آن را منکر نمی‌شوند.

بعد از تخریب شدن برج‌های مشهور تجارت جهانی، سیاست‌گذاران امریکایی تصمیم به ساخت موزه و یادمان ملی واقعه یازده سپتامبر بر محل این حادثه کردند که اگرچه هنوز به بهره‌برداری نرسیده اما به واسطه‌ی کیفیت طراحی فوق‌العاده خاص خود از مراحل آغازین احداث مورد توجه رسانه‌های طراحی و هنر قرارگرفته است. یادمان از دو حفره‌ی بزرگ دو خلا وسیع در نسبت پلانی مشابهی با دو برج تجارت جهانی در بخشی از زمین دو برج تشکیل شده‌است که در کنار برج جدید تجارت جهانی طراحی دانیل لیبسکیند در بخش دیگری از زمین مورد نظر با ایجاد پارادوکسی قوی خودنمایی می کنند. برجی بلند و کشیده در مقابل حفره‌ای عمیق و گودالی که با پمپاژ آب مداوم بر روی لبه‌های آن گردابی همیشه‌گی را ایجاد می‌کند.

این روزها از ایران قربانی تروریسم در سطح شهر و با بنرهای موقتی و استندهایی با ظرفیت بیان محدود سخن زیاد می‌شنویم! اما هیچ وقت یک کار ماندگار و پرابهت و در ابعاد جهانی انجام نمی‌دهیم تا تروریسم واقعی را به جهان نشان دهیم.

مرز بین فضاهای داخلی و خارجی در زندگی ما آدم‌ها خیلی وقت‌ها با عناصر موجود در آن‌ها و روابطی که با ما برقرار می‌کنند مشخص می‌شود. مثلا هیچ وقت انتظار یک صندلی راحتی با پوششی چرمی را در یک پارک عمومی دارید؟ 

یوست گودریان طراحی هلندی با پوشش یک صندلی بتنی پارک به وسیله‌ی چرم کوبیده‌شده به این پارادوکس ذهنی جامعه عمل پوشانده است. 

هنرمندی معاصر در نمایشگاهی معاصر با عنوان «آیا این رمانتیک نیست؟» که قراره به درک امروز ما از نگاه و بنیان‌های هنر رمانتیک بپردازه، این کاناپه متناقض نما رو به نمایش گذاشته.کاناپه از تیوپ‌های لاستیکی باد شده با نقش و طرح تیغ‌های تیز کاکتوسی تشکیل شده که در عین راحتی کاربردی به لحاظ حس و حال و هوا به شدت متناقض‌نما و پارادوکسه و در دل مخاطب کمی ترس از نشستن ایجاد می‌کنه.

ساخت یک برج از یونجه‌های بسته‌بندی شده برای شرکت در مسابقه‌ی نماد کشاورزی حرکتی هوش‌مندانه و البته پر از بحثه.

از یک طرف پارادوکسی بین مفهوم یادمان و بنایی با استفاده از متریال‌های موقتی هست و نوعی تقابل ماندگاری و زودگذری ....

از سوی دیگه قرار دادن برجی بلند از الیافی گیاهی در کنار جاده‌ای که هر روزه ماشین‌های زیادی برای رسیدن به شهر از آن عبور می‌کنن یک جور تلنگره به بشر مدرن تمدن زده صنعتی. شاید برای همین هم باشه که طراحا از فرم‌های زیگورات شکل برای طراحی پایه برج و حتی شکل دهی به بخش بلند اون استفاده کردند؛ نوعی بهره‌گیری از آغازین دست‌ساخته های بشری و اشاره به ریشه‌های سنت.

طراح در کنار این دو نگاه ارزش‌مند که در کار گنجونده، اشاره ای هم به معماری و طراحی پایدار و استفاده از مصالح طبیعی داشته و در کنار همه این حرف‌های مفهومی، سعی کرده بنا در مقیاس کاربردی‌ش دارای تنوع کاربردی خوبی باشه که جواب‌گوی سطوح مختلف برخورد با خودش باشه. از سکوهای نشستن تا امکان بالارفتن از بنا تا اتاقک داخلی که امکان جمع‌شدن‌های محدود رو فراهم می‌کنه....

 بعد از پنج‌سال بخش هنر اسلامی موزه لوور بلاخره دوباره بازگشایی شد. اما این بار با سازه‌ای نوآورانه و سبک و با نمودی متفاوت و به شدت پارادوکسیکال با بستر مجموعه لوور و به ظاهر بی‌ربط نسبت به محتواش یعنی هنر اسلامی!

به هر تقدیر سبکی و نوآوری سازه ای  و نورگذر بودن پوشش کار قابل توجهه.

 

 این مجموعه مجسمه فلزی چقدر خوب ایجاد حس کشش می کنه در آدم. احساس وزن اون قطعات بتنی رو به تمامه به آدم انتقال می ده. در عین حال استفاده از رنگ‌های زنده و خام در کنار سطح بی روح و سرد بتن به پارادوکسی دوست‌داشتنی انجامیده که بر زیبایی کارها افزوده...

این ها که گفتیم زیبایی شناسی محتوایی این کارها بود. آیا به نظرتون این طور کارها از سطح زیباشناسی دیگه ای هم برخوردارن؟ به طور مثال آیا معنایی زیباشناسانه در اون‌ها یافت می شه؟‌ یا تنها یک "فرم چشم نواز" هستن؟

بعضی ها این میزان آمیختگی با طبیعت رو به صورت بکر می پسندن.
اما من این رو یک زیاده روی یا بهتره بگم یک تناقض می دونم. بلاخره شما یا قرار داری در دل طبیعت وحشی و بکر زندگی کنی یا می خوای از امکانات تمدن جدید بهره ببری! چرا آخه باید روی مبل‌مان و زیر کولر و مقابل تلویزیون نشست و بعد خودمون رو گول بزنیم که در دل یک غار طبیعی هستیم!؟
بازیه انگار....

 

 خیلی نگاه لطیف و زیبایی داشته، هرچند از پارادوکس کمک گرفته برای این کار.
انگار کنده هایی از یخ رو می سوزونی تا خونه رو گرم کنی.
لااقل از این کنده نسوزهای مزورانه آجری که خیلی بهتره.