زنده‌گی در هر محیطی تاثیرات خودش را دارد. چیزهای که افراد به صورت روزانه با آن‌ سر و کار دارند، مواد و مصالحی که هر روز می‌بینند یا لمس می‌کنند و خلاصه هرآن‌چه یک زنده‌گی مثل زنده‌گی شهری را شکل می‌دهد، بی‌تردید در حواس و عادات انسان‌ها خودش را جا می‌کند. یکی از بیش‌ترین چیزهایی که هر روز در گذر از شهر و یا حتی خارج از شهر می‌بینیم، ساخت‌وسازهایی است که به شکل معمول با بتن و سیمان و مصالحی مثل بلوک سیمانی ساخته می‌شوند. برای همین استودیوی تایوانی تریپل‌لیوینگ، مقیاس این عناصر را از ساخت‌مان‌هایی حقیقی به مقیاس رومیزی تغییر داده تا هم این عادت را با چاشنی طنز برای ما امتداد دهد و هم این‌که از همین مصالح برای ساخت شهری کوچک برای لوازم‌التحریرها استفاده کند. حالا می‌شود با این جامدادی‌ها بازی راه‌ انداخت! شهری که در آن مدادهای کوچک خانه‌هایی به ابعاد خودشان دارند تا از چشم ما مخفی نشوند و مدادهای بلندتر نقش دودکش را بازی می‌کنند! با وجود ایده و طراحی متفاوت این مجموعه، برخی فکر می‌کنند شاید خوب نباشد که همین اندک مظاهر طبیعت نیز که گاهی در نقش یک رومیزی چوبی کوچک در اتاق ما ظاهر می‌شود، جای خود را به ماکتی از مصالح پیچیده و انسان‌ساز ام‌روزی بدهد.

در هفته‌ی طراحی و مد پراگ که به دیزاین‌بلاک موسوم است، آثاری در قالب‌های گوناگون و البته با داشتن قید «غیر معمول» تولید می‌شوند. تم ام‌سال این مراسم سالانه، «کودکی» نام گرفته بود که علت آن را بلندپروازی‌ها و تخیل بدون مرز کودکان می‌دانستند. از اصلی‌ترین آثار، مکعبی چوبی است در میدان اصلی شهر پراگِ جکهوری چک. مکعبی که ایده‌ی آن شاید از مکعب‌های روبیک باشد. وسیله‌ای که برای کودکان آشنا است و هر جزء آن، خود مکعب کوچک‌تری است که با جابه‌جایی توسط فرد می‌تواند سرتاسر مکعب بزرگ را بپیماید. این تغییر، حرکت و دید سه‌بعدی را معماران اچ‌تری‌تی در اینستالیشن به اجرا گداشته‌اند، به نحوی که همه به‌خصوص کودکان می‌توانند در طول این مکعب حرکت کنند و بالا و پایین بروند. با هر چرخش، دیدی متفاوت به این منظر شهری مهم ایجاد می‌شود و هر کدام از این قاب‌های مربع‌شکل می‌تواند در حکم کادری برای منظره‌ی پشت‌ش باشد. در بالاترین قسمت نیز دیدی پانوراما به مجموعه‌ی میدان ایجاد می‌شود که مسلما برای شهروندان منظری جذاب و متفاوت خواهد بود.

شهرنشینی ما را از طبیعت و مظاهر زیبای آن دور کرده است. ما در آپارتمان‌های کوچک و بزرگی زندگی می‌کنیم که بزرگ‌ترین‌های آن‌ نیز کم‌تر ارتباطی با طبیعت و سنت‌های درس‌آموز حاکم بر آن دارند. ما نیازمند طبیعت هستیم. برای همین به هزار و یک چالش ذهنی و روحی دچار می‌شویم و یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های معاصر جریان طراحی‌مان می‌شود حضور طبیعت در دل زندگی‌های مصنوعی‌ ما! آیا آپارتمان‌های کوچک ما می‌تواند دوباره طبیعت زیبا را در خود جا بدهد؟ استودیو سوویا در اوکراین با طراحی فضای داخلی یک آپارتمان سعی کرده‌اند تا با تلفیق تکنولوژی و طبیعت به فضای داخلی متفاوتی دست پیدا کنند. آن‌ها باغ‌چه‌هایی عمودی را در حد فاصل پنجره‌های منظم آپارتمان در داخل تعریف کرده‌اند.

بحران‌های کم‌بود فضا و گرانی زمین و بالطبع کم‌شدن سرانه مساحت فضای مسکون با خودش نیاز به طراحی‌های صرفه‌جویانه و روی‌کردهای زاهدانه به مصرف فضای زندگی را آورده است. طراحان تلاش‌های زیادی برای هرچه کم‌جا‌تر شدن مبلمان خانه‌ها دارند و در این میان مبلمان‌های مدولار جمع‌شو بازشو از استقبال خوبی برخوردار هستند. در کنار این چالش، هدف طراحان عرضه خلاصه‌هایی هرچه زیبا‌تر است. برند تازه‌کار مبلمان آلمانی یعنی آمبیوالنز در تازه‌ترین طرح خود و پس از طرح به شدت مینیمالی که از یک صندلی جمع‌شو ارائه داده بود، این بار یک منطق برای قفسه کتاب‌هایی به شدت خلاصه و با روی‌کرد گرافیکی ارائه داده است که تنها با نصب یک صفحه‌ی چوبی ساده روی دیوار شکل می‌گیرند. 

هنرمند امریکایی فدریکو اوریب در راه ارائه سبکی جدید، با تکه‌های مدادهای رنگی، اقدام به ساخت تابلوها یا مجسمه‌های هنری می‌کند. این روش جدید را که او «مدادیسم» نام داده است، نه بیان هنری خاص که یک لجاجت خاص بر استفاده از یک متریال خاص در بیان هنری‌ست. آیا در جهان امروز که مرز قالب‌های هنری به شدت شکسته و تغییر کرده است، چنین حرکت‌های معمولی می‌توانند یک جریان یا سبک نو را پایه‌گذار باشند؟