معمار ژاپنی، کنگو کوما در یکی از آخرین پروژه‌هایی  که در ماه‌های اخیر ارائه داده، این مدرسه‌ی ابتدایی را با ترکیبی هوش‌مندانه از سنت‌های معماری ژاپنی و ره‌یافته‌های فن‌آورانه معاصر در شمال غربی توکیو طراحی کرده و ساخته است. ساختار اصلی مدرسه ابتدایی دانشگاه تیکیو از یک ردیف ۱۲ تایی کلاس درس تشکیل شده است که در برابر ردیفی از فضاهای تراس دار نیمه‌باز شکل گرفته است. مانند برخی تجربه‌های پیشین کوما، بنای سه طبقه مدرسه با شبکه‌ای از الوارهای از چوب درخت سرو با ریتمی مشخص پوشش داده شده است که در سنت ژاپنی به عناصر عمودی و افقی این شبکه به ترتیب  «رنجی» و «یاماتوباری» نام گرفته اند. ترکیب شبکه‌ی فلزی تشکیل دهنده‌ی سقف با همین سطوح چوبی عمده نوآوری استودیوی کوما در استفاده از متریال‌های معاصر در این بناست.

یکی از کارهای ویژه‌ای که در لیست‌ نامزدهای جایزه‌ی آقاخان ۲۰۱۳ معرفی شده بازسازی این کلنی روستایی در یکی از جزایر اندونزیه. به شخصه این پروژه رو و تلاش قابل‌تقدیرش برای نوآوری در عین حفظ هویت در ساخت دوباره‌ی سازه‌های سنتی و بومی منطقه و ایجاد کالبدی یک دست و باهویت رو دوست داشتم. 

دورنمای باشکوهی داره این روستای کوچک....

به کارگیری نوارهای نازک چوبی به صورت پرده و پوششی سبک بر روی نمای این ساختمان اداری در استانبول ترکیه راه‌کار مناسبی برای رسیدن به حداکثر نورگیری در عین محافظت از نور مستقیم خورشید و حریم بخشی به فضای داخل در مقابل توده‌ی مشرف و نزدیک هم‌سایه مقابل بنا بوده.

شاید بشه گفت تعبیری امروزی از مشربیه‌های اسلامی قرون میانی.

براساس اسناد باستان شناسی، گونه‌های نخستین باهوش سنگ یا چوب رو به طوری تراش می‌دادن که لبه‌های برنده پیدا کنه و از اون به عنوان چاقو و نیزه و به منظور شکار استفاده می‌کردند. بعدها با کشف روش‌های استحصال فلزات و فلزکاری و ... وسایل تیز و برنده با فلزات ساخته می‌شدند و این که به معنای رشد ابزاره مهم‌ترین سررشته سیر و تحولات تاریخی قلم‌داد می‌شد. اکثر تواریخ مدون بشری هم این مقوله یعنی رشد ابزار و روش‌های ساخت رو مبنای رشد تمدن‌ها حساب آوردن و اون رو در متون‌ خودشون مبنای ارزش‌گذاری هر تمدن و اندیشه اون قرار دادن.

خیلی ایده‌های خوب تا به ساخت درنیان اصلا معلوم نیست ارزشی دارن یا نه. با خیلی از کارهای ساخته شده هم چون از مراحل و روند ساخت‌شون باخبر نیستیم رابطه کافی برقرار نمی‌کنیم.

این نیم‌کت‌های ساده و زیبای بتنی تنها به خاطر اون که مراحل ساخت‌شون به خوبی نمایش داده شده برای بروبچه‌های طراحی معماری و منظر و طراحی صنعتی دیدنی خواهند بود.

چهار پایه حساب شده که می‌تونن از هر حجم و توده‌ای یک نیم‌کت بسازن. از یک جعبه مستعمل گرفته تا توده‌ای کاه یا حتی یک توپ بادکنکی ورزشی. چهارپایه با کلافی کشی که دورتادور حجم بسته می‌شه اون رو در بر می‌گیره و از اون یک نیم‌کت متفاوت می‌سازه. 

اتودی مشابه سازه‌های مدولار نوآورانه عصر مدرن. مجموعه از یک واحد مدولار کتابخونه‌ای تشکیل شده که در گوشه‌هاش به واسطه‌ی هندسه‌ی خاصی که پیدا کرده قابلیت ترکیب‌های پایدار و ایستا با واحدهای مشابه خودش داره

به این ترتیب شکل‌گیری کتاب‌خانه‌هایی با سطح بیشتر و هندسه‌های متفاوت به راحتی امکان‌پذیره.

ترکیب هوش‌مندانه از عناصر ساده و پیش پاافتاده عموما به خلق چیزهایی می‌انجامه که تا قبل از یک ارائه نوآورانه در تصور ما نمی‌گنجه.

یک نمونه لندآرت که طور عجیبی حماسی و پرشوره! شاخه‌های خشکیده درخت‌ها در ترکیب هوش‌مندانه با هم یک حشر طبیعی رو مجسم می‌کنن....  و سکونی در دل یک حرکت ؛ گویی این هیبت پرشور در لحظه‌ای خاص از زمان منجمد شده

مدادها رو بدین تا یک سگ آبی بتراشه! طراحی یک مدادتراش اتوماتیک با حال و هوایی شاعرانه و شبیه به یک سگ آبی پراشتها. به جز ایده شاعرانه‌ش فرم رو خوب پرداخت کرده و طرحی صنعتی طراحی کرده. یعنی ایده موجب نشده امروزی بودن محصول خدشه پیدا کنه

در باب هنر پسامدرن گاهی با هم حرف‌هایی می‌زنیم. در این معنا که هنر دوران پسامدرن بعد از فروپاشی تمام ثابت‌ها و اصل‌ها و توصیف جهانی بدون ریشه و اصل و غیب -که البته کفره محضه- روی به معانی و بعدتر رو به جملات آورده. در باب جمله بعدها حرف خواهیم زد. اما معانی مورد نظر در نگاه پست مدرن صورت‌های تقلیل‌یافته و فاقد ارزش‌‌های بالا و پایینی از «معنی دادن»  و مفهوم داشتن هستند که می‌تونن حتی به بیانی کامل از مفهومی نظیر «چالش» بیانجامن. اصلا مهم نیست که چالش به چه معنا و چه منظور و در پی چه هدفی و چرا که اساسا این پرسش‌ها در نگاه پسامدرن فاقد اعتباره. چالش خودش موضوعه و معنای مورد نظر هنرمند همون چالشه و بس.

و در این کار چه کامل با فرم و رنگ و کنتراست این «معنی» رو بیان کرده