چند روز پیش کودی ویلسون و همکاران‌ش بلاخر فیلمی را منتشر کردند که در آن به معرفی اولین تفنگ دست‌ساز ساخته شده با فن‌آوری پرینت سه بعدی پرداختند. این تفنگ که از پلاستیک ABS به جای فلز ساخته شده است و تنها قطعاتی محدود از آن فلزی‌ست با موفقیت تمام توانست گلوله‌هایی واقعی را شلیک کند. بعد از آن تیم کودی اعلام کردند که اولا این پروژه را تا ساخت کامل یک اسلحه‌ی تمام با فن‌آوری سه‌بعدی پیش خواهند برد و توسعه می‌دهند. در ثانی آن را به عنوان یک پروژه متن باز در فضای اینترنت منتشر می‌کنند تا هر کس به راحتی خودش بتواند تفنگ خودش را داشته باشد. تفنگ‌هایی که این‌بار نه شماره سریال و نه هیچ کد ره‌گیری امنیتی دیگری ندارند! 

تیم کودی به وعده خود عمل کرد و چند روز بعد این پروژه در قالب سایتی کامل بر روی فضای اینترنت منتشر شد. دولت امریکا در کمال ناباوری این سایت را در امریکا بست. و هم‌اکنون بخش دانلود مورد نظر در سایر کشورها نیز به کلی از دسترس خارج شده است

از این طراح مدتی پیش در فضای اینترنت ایده لگوهای شیشه‌ای مطرح شد و نمونه‌هایی کوچک هم از ترکیب‌هایی که به دست آورده بود، عرضه شد. در تلاشی متفاوت که گامی به جلو در توسعه این طرح از جناب طراح به حساب می‌آید، توبیاس توستسن با ترکیب ۷۰۰۰ واحد لگوی طراحی شده‌ی شیشه‌ای لوستری برج گونه درست کرده که به نحو سحرآمیزی در ترکیب با نور و شکست‌های آن جلوه می‌کند.

یکی دیگر از پروژه‌های جالبی که در نامزدی جایزه معماری آقاخان ۲۰۱۳ مطرح شد، ساختمان استودیو انیمیشن کانتانا در تایلند بود که توسط استودیو معماری «پروژه‌ی بانگکوک» طراحی و ساخته شده است. معماران در این پروژه با الگوی نوآورانه‌ای از چینش و ترکیب آجر و ترکیب‌بندی حجمی توده - صفحات حجیم و بلند متقاطع ساختمانی متفاوت و امروزی اما با سیاق و حال و هوای معماری سنتی ارائه داده‌اند. 

بسیاری از بناهای شخصی و دولتی حتی در شهرهای بزرگ دنیای امروز هم هنوز استانداردهای مربوط به معلولین همراه نشده‌اند و اساسا در مورد بسیاری ساختمان‌های شخصی شاید هیچ‌گاه الزام و علاقه‌ای هم به این تطبیق به وجود نیاید. اما اگر نیاز به تطبیق بعد از ساخت بنا به وجود آمد چه باید کرد؟ طراح صنعتی چان‌ون‌جی در این اتود سعی کرده است تا افزونه‌ای بر معماری طراحی کند تا بر ساختار یک پله‌ی ساخته شده یک رمپ معلول بالقوه سوار شود و در مواقع مورد نیاز این رمپ با فشار یک پدال پایی شکل بگیرد.

در نگاه اول طرحی خوب و کارا و تلاشی طراحانه به سمت رفع یک نیاز جدی ست. 

برخی مردم چه خودآگاه و چه ناخودآگاه دارای برخی بی‌قراری‌ها، روان‌پریشی‌ها و رفتارهای پریشان نظیر جویدن ناخن یا ضربه‌های مکرر با دست یا پا هستند. این افراد مدام با چیزی که دم دست‌شون باشه به کنش می‌پردازند و گاهی این کنش‌ها آثار تخریبی مشخصی هم به همراه دارند. عموما خانواده‌ها در برخورد با بچه‌هایی از این جنس رفتار پیش‌گیرانه و تذکرات مکرر و حتی ممنوعیت را پیش می‌گیرند اما در مواردی نظیر بیماری‌های ADHD معلوم نیست چنین رفتارهایی اصولا موثر باشد؟

استودیویی طراحی برای پاسخ به این مشکل بالشی طراحی کرده است که سطح آن با تشکیل شدن از دو لایه -یکی به صورت بافت درشت‌دانه و دیگری به صورت الیافی لغزان و درشت- امکان پاسخ‌گویی به نیاز این گونه بیماران را فراهم می‌کند. فرد بی‌قرار به جای شنیدن عتاب در جریانی قرار می‌گیرد تا دقت‌های پریشان‌ش را یک‌سویه کند و به نظم دربیاورد.  او تلاش خواهد کرد تا مدام از الیاف لغزان را از میان شبکه‌ی درشت دانه بیرون بیاورد و این یک تلاش معطوف به خلق صورتی متفاوت و هدف‌مند است.

توجه به غذاها از مشهورترین روی‌کردهای هنری برای ایجاد روابط فرهنگی ملل در سال‌های اخیر است. پیتر مینزل عکاس، با سفر به دور دنیا سعی کرده‌است تا در بازسازی شات‌هایی خاص از خانواده‌های کشورها و مناطق مختلف در کنار توده‌ای از غذاهایی که آن‌ها در طول یک‌هفته می‌خورند، علاوه بر ایجاد هم‌زبانی با عنصری مشترک در بین همه اقوام یعنی غذا، به طور کنایی به فاصله‌ی فرهنگی و صدالبته طبقاتی اقوام مختلف بشری اشاره دارد.

معمار ژاپنی، کنگو کوما در یکی از آخرین پروژه‌هایی  که در ماه‌های اخیر ارائه داده، این مدرسه‌ی ابتدایی را با ترکیبی هوش‌مندانه از سنت‌های معماری ژاپنی و ره‌یافته‌های فن‌آورانه معاصر در شمال غربی توکیو طراحی کرده و ساخته است. ساختار اصلی مدرسه ابتدایی دانشگاه تیکیو از یک ردیف ۱۲ تایی کلاس درس تشکیل شده است که در برابر ردیفی از فضاهای تراس دار نیمه‌باز شکل گرفته است. مانند برخی تجربه‌های پیشین کوما، بنای سه طبقه مدرسه با شبکه‌ای از الوارهای از چوب درخت سرو با ریتمی مشخص پوشش داده شده است که در سنت ژاپنی به عناصر عمودی و افقی این شبکه به ترتیب  «رنجی» و «یاماتوباری» نام گرفته اند. ترکیب شبکه‌ی فلزی تشکیل دهنده‌ی سقف با همین سطوح چوبی عمده نوآوری استودیوی کوما در استفاده از متریال‌های معاصر در این بناست.

انجمن اسپانیایی NAAR که مجمعی برای مبارزه علیه خشونت با کودکان است در تبلیغاتی متفاوت هم‌زمان دو پیام برای کودکان و بزرگ‌سالان در یک تصویر واحد ارائه داده است. در این تصویر که پرتره‌ای از یک کودک است، با استفاده از فن‌آوری خاصی در ارائه تصویر، بخشی وجود دارد که تنها توسط افرادی با  قد ۱۳۵ سانتی‌متر و یا کم‌تر، یعنی (معمولا)  کودکان قابل مشاهده است. دیده شدن این بخش موجب می‌شود تا بر روی تصویر پرتره‌ی کودک آثار زخم و خون‌ریزی ناشی از بدرفتاری اضافه شود و در کنار آن نیز یک شماره تماس برای اورژانس اجتماعی مخصوصی که می‌تواند به این‌گونه مسائل رسیدگی کند، درج شده است.

در واقع کودکان تصویری متفاوت از بزرگ‌ترها مشاهده می‌کنند که در آن ضمن هم‌زاد پنداری با کودک مورد خشونت واقع شده از آن‌ها خواسته می‌شود تا در صورت برخورد با این ‌گونه موارد با شماره تلفن انجمن تماس بگیرند. و بزرگ‌ترها تصویری از معصومیت یک کودک در کنار شعاری عمومی در مبارزه با خشونت‌های این چنینی مشاهده می‌کنند.

مرز بین فضاهای داخلی و خارجی در زندگی ما آدم‌ها خیلی وقت‌ها با عناصر موجود در آن‌ها و روابطی که با ما برقرار می‌کنند مشخص می‌شود. مثلا هیچ وقت انتظار یک صندلی راحتی با پوششی چرمی را در یک پارک عمومی دارید؟ 

یوست گودریان طراحی هلندی با پوشش یک صندلی بتنی پارک به وسیله‌ی چرم کوبیده‌شده به این پارادوکس ذهنی جامعه عمل پوشانده است. 

یکی از کارهای ویژه‌ای که در لیست‌ نامزدهای جایزه‌ی آقاخان ۲۰۱۳ معرفی شده بازسازی این کلنی روستایی در یکی از جزایر اندونزیه. به شخصه این پروژه رو و تلاش قابل‌تقدیرش برای نوآوری در عین حفظ هویت در ساخت دوباره‌ی سازه‌های سنتی و بومی منطقه و ایجاد کالبدی یک دست و باهویت رو دوست داشتم. 

دورنمای باشکوهی داره این روستای کوچک....