اتوبوس‌های شهری، در تمام طول روز در چشم مردم شهر هستند و به خاطر سطح وسیعی که در اختیار تبلیغ کننده ها قرار می دن به معنای واقعی کلمه بیلبوردهای تبلیغاتی متحرکی هستند. در همین تهران هم چند باری نمونه هایی از تبلیغات اتوبوسی دیدم که نوآورانه بوده باشند و بیش از رسوندن پیام تبلیغاتی شون، احساسی هنرمندانه و لذت بخش رو در آدم ایجاد کردند. نمونه هایی که در این پست می بینیم نمونه هایی گزیده و خلاقانه از این چنین تبلیغاتی هستند که سعی کردند از فرصت های به وجود آمده و گاهی حتی تهدیدات به نحو احسن بهره ببرن.

 ونگ شو که اخیرا نامزد پریتزکر شد؛ کم‌تر کارهاش رو می شناسیم. این پست رو صرفا برای شناخت برخی کارهاش می گذارم وگرنه باید خودم هم کمی تحقیق کنم و بعد براتون پست ویژه در این باره بگذارم. فعلا نقدا بشناسین برخی کارهاش رو.

مجسمه هایی با سایه!
خیلی فرصت ندارم در موردش حرف بزنم فعلا و فقط یه پرسش می گم: فکر می کنین چه تفکرات و اندیشه هایی می تونه به این گونه کارها بار بشه؟ اصلا معنایی جدی می‌شه متصور بود برای این کارها یا یه جور امر تفننی هستن؟

قراره یه سلسله اردوهایی در مناطق مرزی برگزار شه اگر خدا بخواهد که اولیش سفر به خوزستانه.
برخی از دوستان احتمالا تا الان خبردار شدن. اما برای دوستانی که خبردار نشده بودن تا به حال، برای ثبت نام در دقیقه نود! (مهلت ثبت نام تا انتهای چهارشنبه، 24 اسفندماه 90)
می تونن به سایت ثبت‌نام سر بزنن :‌ www.hoorno.ir
البته خدارو شکر، چند روزی مهلت ثبت نام تمدید شده و خبررسوندن که تا انتهای روز جمعه 27 اسفند ماه 90 وقت دارین برای ثبت نام.
از اون جایی که قراره با دیدی معمارانه و هنرمندانه به مناطق جنگی‌ دفاع مقدس نگاه بشه چیز خوبی به نظر می آد. خلاصه رفقای اهل درد و اتود :) بشتابن که وقت تنگه.

به مدد فریب‌های تکنولوژیک، حتی فرشته شوید!
Ice Angel یک اپلیکیشن خلاقانه ست که شبکه‌ای از ال ای دی های سفید رو متناسب با حرکات دست کاربر کنترل و نوردهی می کنه و به این ترتیب می تونین بال هایی فرشته گون داشته باشین و  تجربه ای جدید...

نکته مهم در این نرم افزار و سخت افزار اینه که طراحان برای این که از مقابل شما حرکت شما رو track نکنن (چون تجربه ناب شما رو کمی مختل می کنه و شما رابطه تون رو با موضوع درک می کنین) از دوربینی در بالای سر شما و برنامه ای متمم که عمق رو در تصویر درک کنه استفاده کردن و بالا و پایین رفتن دست شما رو سنجیدن. در واقع نرم‌افزار ابتدا  آناتومی شما رو تحلیل می کنه و بر نمونه استاندارد اسکلت انسان منطبق می کنه و بعد با تشخیص حرکت دست شما در عمق شبیه سازی می کنه این بال‌های روحانی ! دیجیتال رو :)

 دیزاین وقتی با کوتاه‌ترین راه‌حل‌ها بتونه مشکلی رو رفع کنه احتمالا خودش هم از خودش راضی می شه و عذاب وجدان نمی گیره. بلاخره بشر امروز می تونه به مدد خرج و برج بیشتر و استفاده بیشتر از منابع بلاخره راه کارهایی برای حل معضلاتش به دست بیاره اما اون وقتی احساس شعف در طراحی رخ می ده که ببینی با راه حلی ساده  و بدون هزینه یا تمتعی خاص به راه حل رسیدی...

 کیسه‌های پلاستیکی و پاکت‌های کاغذی که این روزها هم به واسطه‌ی خرید آخر سال دست مردم زیاد دیده می شه، معمولا یکی از بسترهای خوب تبلیغاتی هستند. چون یه جورایی بیلبورد محرک و بدون هزینه ای برای شرکت تبلیغ کننده به حساب میان.
اما خب کم‌تر مثل این نمونه‌های زیر، ایده های خلاقانه مشاهده می شه در این تبلیغ‌ها؛ در صورتی که خلاقیت های این چنینی گاهی یک پیام رو تا یک عمر در ذهن یک نفر تثبیت می‌کنن....

عکاسی انتزاعی که به عکاسی گفته می شه که با حذف کردن ویژگی‌هایی از سوژه و مثلا تمرکز بر ویژگی‌هایی دیگه بیانی انتزاعی از سوژه رو دست می ده، در پی انتقال جنبه‌های ناشناخته یا لااقل کم‌شناخته شده‌ی سوژه‌ ست.
خیلی سخت گفتم انگار :) ببینین ما وقتی در هنر از انتزاع حرف می زنیم و مثلا به اون ارزش و اعتبار می دیم منظورمون دو نوع انتزاعه. یک نوعش اونه که می‌گیریم و اصلا چیزی که در جهان خارج وجود نداره رو عرضه می کنیم، مثل یک فرم خطی یا اثری از قلم که بازنمود چیزی عیان نیست ، و نوع دوم‌ش خلاصه‌سازی و حذف چیزهای غیرضرور از یک سوژه ست تا در بیان حرفی خاص به خلوص کافی برسه. مثلا می گیریم  یک پرنده رو با چند خط محدود شبیه سازی می‌کنیم به طوری که سیالی او در هوا بیشتر فهم بشه و دیده بشه و مثلا خیلی عناصرش اصلا بازنمود نمی‌شه.
از اون‌جا که در عکاسی نمی شه مثلا یک چیزی از جهان غیرواقع :) رو نشون داد و هرچیزی در اون به تصویر میاد صورتی از واقعیات ظاهری این جهانه نمی شه انتظار اون نوع اول تجرید و انتزاع رو از اون داشت. ولی در عکاسی هم می شه با زوایای غیرمعقول یا با اغراق در رنگ‌ها و یا حتی استفاده از لنزهای واید و تله نامتعارف و یا کنتراست های بالا و استفاده از ضدنور و یا حرکت دوربین در حین عکاسی یا حرکت سوژه در عین تصویربرداری و یا هزارویک تکنیک دیگه به انتزاعی از نوع دوم دست پیدا کرد. در این حالت عکاس‌ها کاری می‌کنن که بیننده تصویر را از طریق عادت همیشگی خودش نبینه و تا حدی از حالت معمول جدا بشه و این نوعی انتزاع است.