چه کنیم که امور خیر به یک روزمره غافلانه تبدیل نشود؟ چه کنیم تا فرهنگ خیر و کمک به دیگران برای کودکان امروز و فردای‌ ما همیشه کاری تازه و جذاب و دوست‌داشتنی بماند؟

پس‌اندازهای خیرمان را کجا بیاندازیم!؟

برای دیدن پوستر در سایز مناسب روی آن کلیک نمایید.

یکی از رسم‌های نیک هیئت هنر در نه سال گذشته، توجه به تصویرسازی و تجسم هنری حماسه عاشورا در قالب کارگروهی ویژه با نام کارگروه تصویرسازی هیئت هنر است. نذر شب هشتم، نام کارگاه و مسابقه‌ی تصویرسازی‌ بود که به همت کارگروه تصویرسازی هیئت هنر و خانه طراحان انقلاب اسلامی، در ایام محرم امسال برگزار شد. در این کارگاه که به نظارت و مدیریت دکتر پروانه دلفانی برگزار شد، هنرمندان در طول سه روز با تجربه‌ها و نگاه‌های متفاوت هر کدام از سویی به حماسه عاشورا نزدیک شدند و دست آخر آثاری که توانستند به موعد زمانی مشخص برسند در مسابقه نیز شرکت کردند و به پنج اثر برگزیده جایزه‌ی کمک هزینه‌ی سفر کربلا اهدا شد...

در آثار تصویرسازی عاشورایی دو روی‌کرد بازنمودی و تمثیلی روی‌کردهای پرکاربردتر هستند و روی‌کرد فرانمودی نیز به ندرت مشاهده می‌شود. در بین آثار ارائه شده در کارگاه نذر شب هشتم نیز بیش‌تر شاهد دو روی‌کرد اول بودیم. به نظر می‌رسد با توجه به آن که واقعه عاشورا مرز زمان و مکان را درنوردیده است و بیش‌ از آن‌که یک واقعه‌ی عینی باشد یک فرهنگ و یک اسطوره‌ واقعی‌ست روی‌کردهای بازنمودی باید مواظبت بیش‌تری در برخورد با آن کنند. شاید گاهی با یک تصویرسازی عینی ذوقی، تصویر روحانی این واقعه بزرگ و بزرگان آن را در ذهن مخاطب مخدوش کنیم.

آثار زیر از هنرمندان مختلف است.

طراحان و به خصوص طراحان گرافیک و صدالبته تکنیسین‌های چاپ به سنجش رنگ‌ها بسیار نیاز دارند. اصلا مانند دکترها که نبض بیمار را می‌گیرند تا از برخی اطلاعات پزشکی مطلع شوند طراحان هم گاهی نیاز دارند نبض رنگ‌ها را بگیرند و برای تطبیق و انتخاب رنگ در طراحی‌های خود از آن استفاده کنند. 

سواچ‌میت با طراحی و عرضه این گوشی پزشکی رنگی! یعنی همین وسیله‌ی کمک‌کار طراحان امکان گرفتن نبض رنگ‌ها را ایجاد کرده است. کافی‌ست مکعب سواچ‌میت را روی سطح مورد نظرتان قرار دهید تا اطلاعات کامل رنگ سطح را در گوشی هوش‌مند خود ببینید. به جز ارزش‌های کاربردی چنین وسیله‌هایی، نمی‌توان نادیده گرفت که متاسفانه روند ابزارزده‌گی ما حتی در هنر -که اساسا قرار بود مساله‌ای آمیخته با روح و ذوق و فنون هنرمندان باشد- روزی ما را به آن‌جا خواهد رساند که حتی تشخیص پرده‌های مختلف رنگی که روزی جزو افتخارات طراحان به حساب می‌آمد را نیز مثل داستان‌های شبه اسطوره‌ای دوره‌های طلایین و سیمین تمدن بشری یاد کنند.

چهار سال پیش بود که اولین بار استادم خانم دکتر نادیه ایمانی، چالش طراحی زندان را برای‌مان مطرح کرد. واقعا هم چالش طراحی زندان برای معماران چالش عجیبی‌ست. تصور کنید که شما به عنوان یک طراح باید به نیازهای کارفرمای طرح پاسخ بدهید. نیازهایی که در طراحی زندان تبدیل به نوعی رفتارهای ایذایی یا تربیتی بر زندانیان است و اگرچه برای کارفرمای‌تان طراح خوبی خواهید بود اما ممکن است در دادگاه وجدان‌تان معطل بشوید. مثلا حتی طراحی واحدهایی نظیر یک انفرادی! چقدر سخت است که آدم -حتی با تصور یک نظام دادگاهی بر پایه حق‌طلبی- فضایی برای جداکردن و سخت گذراندن یک مجرم طراحی کند...

این چالش اخیرا در میان جامعه معماران و در بین طراحان حرفه‌ای دنیا نیز طرح شده است. برخی از آن‌ها هم با ایجاد کمپین و حرکتی تجربی سعی در رسیدن به پاسخی شایسته داشته‌اند. در پی این حرکت‌های اصلاحی و پژوهش‌گرایانه بود که گلین سانتایانا، دانش‌جوی مدرسه دیزاین هاروارد، با انتخاب موضوع زندان برای پروژه‌ی معماری تز دانش‌گاهی خود، طرحی را ارائه داده است که به موجب آن زندان به مثابه‌ی یک مدرسه بازپروری اجتماعی مبتنی بر آموزش‌های سازنده و با هندسه و ابعادی متفاوت ارائه شده است.

نوع نگاه و نحوه برخورد طراحانه سانتایانا با موضوعی مانند زندان قابل توجه است. کالبدی آشنازدا که محدودیت‌های مرسوم زندان‌ها را به کل کنار گذاشته است و بنا دارد به جای جریمه، بازپروری مجرمین را وظیفه خود بداند.

با برگزاری موفق اولین مسابقه یانون‌دیزاین، حالا، به لطف خدا مسابقه دیگری را شروع خواهیم کرد.... 

منتظر باشید. 

او یک پرنده بود :) ؛ با دو بال بلند، سپید و زیبا؛ اما خجالتی و ترسو :(

خجالت ﻣﻰکشید در جمع بالﻫﺎیش دیده شود. کار عجیبی کرد! بالﻫﺎیش را برید! دیگر خجالت ﻧﻤﻰکشید. خوشحال بود.

یک روز صبح که از خواب بیدار شد، دید جای بالﻫﺎیش ﻤﻰسوزد.

گفت: آه! بالﻫﺎیم کو؟!