«خط تولیدِ یکی از قدیمی‌ترین کارخانه‌های تولید چینی در لهستان برای ساعاتی خراب شد و اثر دست کارگران آن بر روی چند ظرف غذاخوری در حال تولید بر جای مانده است...»

این مقدمه‌‌ای‌ست بر معرفی یک پروژه‌ی هنری با عنوان «اثر انسان» که با هدف تاکید بر پشت‌پرده‌های انسانی تولیدهای انبوه صنعتی اجرا شده است. معرفی بالا که توسط طراح ارائه شده، کنایه‌ای‌ست به نادیده انگاشتن «انسان» در تولید یک محصول، حضوری که گاهی بسیار پررنگ است اما دیده نمی‌شود. طراحان برای اجرای این پروژه به یکی از کارگاه‌های کوچک تولید ظروف چینی در لهستان رفته‌اند، در منطقه‌ای که مردم آن حدود سه قرن به تولید این محصول اشتغال داشته‌اند. آن‌ها طی فرآیند تولید و به کمک مایع آبی‌رنگ کبالت، اثر انگشت کارگران را با الگویی اتفاقی بر روی ظروف حک کرده‌اند که اثر آن‌ها بعد از حرارت دادن در کوره نمایان شده است.

این مجموعه با برخورداری از زبان کنایی و معنادار خود بیننده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. طراحان از خلئی که در تولیدات ماشینی وجود دارد و در تولیدات دست‌ساز هم‌راه با عدم‌قطعیت‌ گذشته وجود نداشت بهره برده‌اند. آن‌ها این خلأ و این نیاز به عدم قطعیت را کاریکاتورگونه و با طعنه به ما یادآور می‌شوند، و همین طنز تلخ مجموعه‌ی «اثر انسان» است که آن را اثرگذار می‌کند.

خلق آثار هنری تجسمی، همیشه به یک منظور انجام نگرفته‌است؛ مثلا، انسان، همیشه نقاشی را به منظور بازنمایی واقعیت‌های بصری، یا بیان یک احساس، یا آفرینش فرمی احساس‌برانگیز، یا از سر گذراندن تجربه‌ای زیباشناختی، یا رسیدن به لذتی محسوس، نکشیده‌است. ممکن است، انگیزه‌هایی غیر از این‌ها او را به این کار برانگیخته باشد. و احتمالا منطق صوری حاکم بر اثر، با این انگیزه در ارتباط است.

گاهی هنرمند در پی آن است که هر چیز را در روشن‌ترین نمود آن و به کامل‌ترین شکل ممکن بازنمایاند. در این حالت، او به دنبال بیان واقعیات، آن گونه که یک ناظر انسانی خاص، از زاویه‌ای معین و محدود ادراک می‌کند، نیست. شاید در نظر او، تصویر یک موجود، مرتبه‌ای از هستی آن موجود باشد، و این توانایی را داشته باشد، که به مراتب بالاتر صعود کند؛ و به گوهر حیات دست یابد؛ به شرط آن که کامل و واضح باشد. بر اساس یک روایت از تاریخ هنر، در سنت نقاشی مصر باستان، هنرمندان به دنبال چنان تصویری بودند. برای ترسیم یک انسان، هر بخش از بدن را از زاویه‌ای که نمود کامل‌تر، روشن‌تر یا زیباتری داشت، مجسم می‌کردند. در تصویری که به دست می‌آمد، چشم، شانه‌ و سینه‌ها از نمای رو‌به‌رو دیده می‌شد، در حالی که صورت، دستان و پاها نیم‌رخ بودند. این روایت، مجهولاتی را برایمان باقی می‌گذارد؛ مثلا، چرا هنرمندان مصری گاهی هر دو پا را با نمای داخلی‌شان نمایش می‌دادند؛ یعنی، هر دو پا را طوری می‌کشیدند، که فقط بزرگ‌ترین انگشت‌شان دیده می‌شود؛ و انگشتان دیگر، که پشت آن پنهان هستند، دیده نمی‌شوند؛ انگار یکی از پاها که قرار بود از نمای بیرونی دیده شود، صد و هشتاد درجه چرخیده. نتیجه جالب است! مردانی با دو پای چپ، یا دو پای راست!

عجیب است! ولی تو یک آسمان داری! آسمانی بزرگﺗﺮ از آسمانی که ﻣﻰشناسیم! برای به دست آوردن‌ش یک سکه هم نپرداختهﺍی! از روز اول، این آسمان، آسمان تو بوده!

عجیب است! ولی تو در زیر کلاه‌ت یک آسمان داری! ﻣﻰتوانی هر جا بخواهی، آن را با خودت ببری!

خوب است آدم یک آسمان داشتهﺑﺎشد. از دار دنیا اگر تنها یک کلاه داشتهﺑﺎشی، که آسمان‌ت را در زیر آن نگه داری کافی است. آن وقت، نداشتن هیچ چیز تو را غمگین نخواهد کرد. هر وقت خسته و درمانده شوی، هر وقت تنها و فقیر شوی، هر وقت غم و ترس به سراغ‌ت آیند، آسمان‌ت را از زیر کلاه درمیﺁوری؛ پیش چشمان‌ت ﻣﻰگذاری. به عمق‌ش چشم ﻣﻰدوزی. در چنین مواقعی، باید منتظر پرندهﺍی باشی. شاید پایین بیاید، و به دانهﺍی که در منقار دارد، مهمان‌ت کند. شاید هم آن قدر بزرگ باشد، که تو را با خود بالا ببرد. آن بالا دیدنیﺗﺮ است!

این آسمان با تو به دنیا آمد. اول خیلی کوچک بود؛ به اندازهﻯ یک دانه! بعد انفجار بزرگی رخ داد! و آسمان شروع به بزرگ شدن کرد. شاید وقتی پرندهﺍی وارد آن شد این انفجار به وقوع پیوست.

اول آن را نمی‌دیدی، تا یک روز پرندهﺍی گفت: بر زندهﺍی تکیه کن که ﻧﻤﻰمیرد! پرسیدی، تو کیستی؟ گفت پرندهﺍی از آسمان تو. به بالا نگاه کردی. اما پرندهﺍی در آسمان نبود. گفتی تو کجایی؟ من که در آسمان پرندهﺍی نمیﺑﻴﻨﻢ! گفت: سعی کن خوب نگاه کنی. چشمان‌ت را بستی. صدا دوباره گفت، خوب گوش کن. صدا از زیر کلاه‌ت ﻣﻲآمد. چشمان‌ت بسته بود. کلاه را برداشتی. پلکﻫﺎیت را بر هم فشردی. چشمان‌ت را که باز کردی، آسمان را دیدی.

یکی از انواع روباتﻫﺎ روباتﻫﺎی شبهﺍنسانی هستند. بدنهﻯ این روباتﻫﺎ شبیه بدن انسان است. هدفﻫﺎی مختلفی از ساخت چنین روباتﻫﺎیی وجود دارد؛ مانند استفاده از توانایی آنﻫﺎ برای انجام کارﻫﺎی انسان؛ مطالعه و پژوهش در مورد حرکت بر روی دو پا؛ یا اهداف دیگر.

آلدباران شرکتی است که روباتﻫﺎی شبهﺍنسانی ﻣﻰسازد. اسم یک نوع از این روباتﻫﺎ ناﺍو است. در وبﺳﺎیت این شرکت، ناﺍو به عنوان روباتی معرفی شده، که بسیار دوستﺩاشتنی است؛ و سازندگانش از زمان تولد او تا کنون برای ارتقای هوش مصنوعی او در تلاش بودهﺍند، تا در نهایت او به دوست و همﺻﺤﺒﺘﻰ برای ما انسانﻫﺎ تبدیل شود. آیا انسان در زندگی دچار مشکلی شده، که ﻣﻰخواهد برای خودش از میان روباتﻫﺎ دوست و همﺻﺤﺒتی انتخاب کند؟ 

در یک بستر نامتعادل بین دو نیروی متضاد، هنگامی که نیروی ضعیف‌تر اراده به ایجاد دوباره تعادل و یا تغییر آن به نفع خود کند، حماسه ایجاد می‌شود. ممکن است این بستر گاهی نبرد بین خیر و شر باشد یا پیروز شدن بر ضعف‌های داخلی و یا مبارزه با بلایای طبیعی و یا حتی یک مسابقه ورزشی. این فاکتور مهم در انیمیشن کوتاه پرتگاه به خوبی رعایت شده است. انسان در مقابل طبیعت؛ آیا انسان به دست طبیعت رام می‌شود و یا با دیوانه‌گی هر چه تمام‌تر علیه آن به مبارزه برمی‌خیزد؟
این طور به نظر می‌آید که عنصر مبارزه خاست‌گاهی بسیار درونی در نهاد بشر دارد که شاید تمام هویت او به همین تلاش و خواستن و میل به مبارزه وابسته باشد. هر چند برای این عنصر بدل‌های مختلفی زده شده و زمین‌های مبارزه دروغین زیادی برپا شده است اما اگر هر فرد به نبرد اصلی خودش پی ببرد قطعا به دروازه‌های سعادت نزدیک‌تر خواهد شد.
ظاهر این اثر استعاره‌ای برای مفاهیم عمیق‌تری‌ست که از بیان آن‌ها صرف نظر می‌کنم و لذت درک و فهم آن‌ها را برای مخاطب دست‌نخورده باقی می‌گذارم.
انیمیشن پرتگاه خوش‌ساخت است و به لحاظ کیفیت تولید، با کارهای کمپانی‌های بزرگ برابری می‌کند. این اثر کوتاه توسط سه جوان جسور طی مدت حدود دو سال ساخته شده‌است. نکته جالب توجه در پیش‌برد هزینه‌های این پروژه استفاده از ظرفیت عظیم سایت kickstarter به عنوان جهت‌دهنده حامیان مردمی‌ست که به نظر می‌آید این الگو در کشور ما نیز قابل پیاده‌سازی ست. 

چرا میمونﻫﺎی آسیایی زمان ما از میمونﻫﺎی آفریقایی سهﻫﺰار سال پیش چیزی ﻧﻤﻰدانند؟ 

یکی از جان‌سوزترین مصیبت‌های عاشورای حسینی حماسه علی اکبر فرزند امام حسین و شهادت مظلومانه اوست. او که بزرگ‌ قربانی امام بود در پیش‌گاه اسلام.... هیئت هنر که هر ساله در سوگ‌واره هنر و حماسه خود در ایام محرم میزبان آثار عاشورایی هنرمندان معاصر است امسال یک اثر حجمی روضه‌وار را میزبان بود. اربا اربا اثر علی اکبر و سارا اکبری ست که به صورتی انتزاعی شهادت مظلومانه حضرت علی اکبر را به تجسم درآورده است. طراحان با وجود پرداخت عینی و کمی فاش پیام با استفاده از انتزاع خوب شمشیر و اثر زخم‌های آن مثل حرکت سریع شمشیر ، برق آسا بودن آن، رد زخم‌های کشیده و خونی و ... حجم بدن یک انسان را با زخم‌های مکرر تجسم کرده‌اند. به نوعی بیان مفهوم اربا اربا.....

آن‌ها برای این کار در جعبه‌ای به ابعاد 220 × 250 × 180 با بستن نخ‌های نامرئی متعدد مماس با پیکره انسانی یونولیتی میانی و رنگ قرمز زدن بر سطوح تماس و دست آخر خارج کردن حجم یونولیتی میانی، پیکره نمادین انسانی شکل یافته از خط زخم ها را به دست آورده‌اند.

گویا قسمت بود صفر را با روضه‌ای دیگر از حماسه عاشورا تمام کنیم.