قبلا هم در یانون‌دیزاین در مورد نادیده‌گرفته‌شدن بشر و جایگاه‌ اون در ساختارهای تمدن اخیر بشری حرف زدیم و اتفاقا یک بار هم بخشی از سری اول آثار عکاس چینی لیو بولین رو دیدیم.

لیو بولین به عکاسی‌ش درباره این موضوع ادامه داده و اخیرا تصاویری دیگه از اون رو منتشر کرده که حیفم آمد این جا منتشرش نکنم، به خصوص اون که خیلی از مخاطب‌های امروز یانون‌دیزاین، در گذشته مخاطب نبودند و اون مجموعه با ارزش رو هم ندیدن. مجموعه‌هایی که عکاس با انتخاب زمینه‌های متناسب و تطبیق عالی‌ای که داده تونسته در اون‌ها پیامی بزرگ و تکان‌دهنده رو انتقال بده....

----

تمدن اخیر با ما کاری می کنه و کرده که در فزونی داده ها و اطلاعات و شلوغی‌ها به کل آدمی رو و مقام اون رو فراموش کنیم. خلیفه‌های خداوند، انسان‌ها به کل در شهرهای امروز دیده نمی شن..... نادیده گرفته می شن

 کارتن خوابی چیزی نیست که مربوط به کشورهای فقیر یا در حال توسعه باشه. تمدنی غیرانسانی نظیر اون چیزی که تمدن غربی هست، لاجرم با نادیده گرفتن انسان و توجه به توسعه کمی، به این جور ناهنجاری ها هم خواهد رسید..... ایران خودمون رنجی که می بره از همین تمایل و تلاش برای رسیدن به افق مغرب زمینه.....

بازگشتی باید....

: توکیو؛ 2012 ترسایی ؛ خارجی، کف خیابان‌ها......

تمدن ما با تمام جلوه‌هاش در حال نادیده گرفتن مدام "آدمی"ه.

عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی ....

———-

حالا که در یانون‌دیزاین بخشی به نام سینما هم داریم، چقدر خوبه اگر دوستان اهل نقد، نقد فیلم‌هایی سینمایی‌شون رو هم به بخش یادداشت‌های ما بفرستند. یادداشت زیر، نقد فیلم باشگاه‌ مشت‌زنی است که توسط دوست خوب یانون‌دیزاین آقای مشایخی نوشته شده است. نویسنده در این یادداشت، با بیان خلاصه‌ای از داستان فیلم‌ رگه‌های پوچ‌گرایانه موجود در آن را واکاوی‌ می کند و فیلم را هشداری به  مخاطب می پندارد که از خود بیگانگی جامعه در وضعیت پست مدرن را تذکر می دهد.

نویسنده محترم در این نوشتار ابتدا با دیدی روان‌شناسانه استانده شدن انسان نوین را به نقد می کشد و سپس با طرح بحران زیستی و طبیعی حاکم بر زمین، با معرفی اصول و نگاه حاکم بر معماری پایدار، معماری پایدار را معماری ای انسانی می داند که در تلاش برای به دست آوردن شان از دست رفته ی انسانی در معماری ست. در پایان نیز با تلنگرهایی آگاهانه خواننده را به عصیان در برابر وضعیت موجود و حرکتی در راستای به دست آوردن شان از دست رفته خود در جریان تمدنی معاصر، فرامی خواند.