میگل لوش در یک فرآیند ساخت و ساز، دیواری را که سی سال دست‌نخورده مانده بود به یک گالری تبدیل کرده است. او آثار چسب و سنگ و نوشته‌های روی دیوار را جزئی از تاریخ و اصالت آن می‌داند و سعی کرده که آن‌ها را به شیوه‌ای حفظ کند. دیوارهای این بنا یک‌سره رنگ سفید خورده‌ مگر قسمت‌هایی که آن‌ها برای قاب کردن انتخاب کرده‌اند، قاب‌هایی که هر کدام بخشی از این تاریخ محدود ۳۰ ساله را نمایه می‌کنند. به راستی معیار اصالت چیست؟ آیا می‌توان هر شیئ قدیمی را درون قاب کرد و آن را اصیل دانست؟

خیل اوقات اشتباهات‌مان به خاطر آن است که گزینه‌های مناسب‌تر را نمی‌شناسیم. به خصوص طراحان بایستی بتوانند کیفیتی که هنوز وجود ندارد را به خوبی تصور کنند. حال تصور کنید شهرهای شلوغی مثل توکیو، که خیابان‌هایش غرق در تابلو‌ها و بیلبوردهای گوناگون است بدون تبلیغات چه شکلی خواهد شد؟ نیکولاس دمینِ گرافیست، این کار را برای ما راحت کرده و تنها نوشته‌های تبلیغاتی را از روی تابلوی آن‌ها پاک کرده است. حالا دیگر نیازی به توضیح دادن نیست که بدون شلوغی‌های بصری چه‌قدر آرامش روانی بیش‌تر و منظرها زیباتر می‌شوند. می‌توانید خودتان ببینید.

یکی از بحث‌های مهمی که در فلسفه‌ی هنر شکل می‌گیرد تعریف هنر و تمییز کار هنری از کارهای دیگر است. مدت‌هاست که موضوعات مهمی در این بین مورد اختلاف آرا و افکار است که یکی از آن‌ها خوش‌نویسی است. خطاطی یا خوش‌نویسی که به شیوه‌ی سنتیِ خود که از قواعد و اصول مشخصی پی‌روی می‌کند و حتی کاملا قابل آموزش دادن هم هست، به عقیده‌ی برخی در دایره‌ی کارهای هنری نمی‌گنجد. کسانی که جان‌مایه‌ی هنر را خلاقیت و ابداع فرض می‌کنند چنین حرفی را در مقابل کسانی می‌زنند که تعریف هنر را محکم و خوب ساختن و ایجاد کردن می‌دانند...

اما ال‌سید هنرمند تونسی، توانسته به کمک همین اصول خط نویسی و ترکیب بندی گرافیکی آن‌ها بر روی دیوار کوچه و خیابان، تابلوهای نقاشی-خط گونه‌ی زیبایی را بیافریند که رنگ‌های متنوع آن بر روی دیوارهای بی رنگ شهر توجه عابرین را به خود جلب می‌کند. او کارهایی را که معمولا نمونه‌اش را بر روی بوم می‌دیدم در ابعاد بسیار بزرگ و بر روی ساخت‌مان‌های بلند اجرا می‌کند. شاید آثار ال‌سید را بتوان نوعی گرافیتی اسلامی دانست...!

زرن بادر با ترکیب‌هایی از آثار مشهوری از تاریخ نقاشی و وسایل روزمره نظیر خوردنی‌ها و وسایل شخصی، به صورتی که القای یک اتفاق را بکند، سعی در توجه دادن دوچندان مخاطب به آثار هنری دارد. اگر از وجوه تکنیکی کلاژهای بادر بگذارم -که به حق با تکنیکی بالا و بی‌نقص روبه‌رو هستیم- به راستی آیا این طور نیست که حجم عظیم پیام‌های تصویری روزگار ما چنان ما را در برابر تصویر واکسینه‌ کرده است که دیگر مانند جهان سنت به یک شاه‌کار هنری نگاه نمی‌کنیم؟

شاید این روزها دیدن ناگهانی یک تصویر نقاشی زیبای مچاله‌شده درون یک کفش نو در مغازه کفش فروشی، یعنی یک اتفاق نادر و عجیب توجه ما را خیلی بیش‌تر از معمول به محتواهای بصری جلب کند.

بیش‌تر تابلوهای زیر را حتما تا کنون‌ دیده‌اید. مشهورترین تابلوهای دوران نقاشی مدرن که قریب به سه قرن با تغییرات و رفرم‌های اساسی بازنمودهای عینی رنسانسی را به فرانمودها و بعد هم ساختارشکنی‌ها رساند و پس از آن با شروع نهضت مدرن قرن اخیر به انتزاعی‌ها و سورئال‌ها و .... انجامید. این سه قرن تغییر و تحولات در کنار تغییرات فرمی و تکنیکی با تغییر نگاهی نیز همراه بود که هنر را از بازنمود و توجه به لحظه‌های خاص اشراف به توجه به جامعه و مسائل روزمره و عادی زندگی معطوف کرد.

حالا اگر امثال مونه و ورمیر و ون‌گوگ و بلک و ... حتی پیکاسو بخواهند با همان نگاه معمولی‌شان به زندگی امروز نگاه کنند از روابط انسانی چه چیزی را باید به تصویر بکشند؟ آیا جز این را که هر کس مشغول دیوایس خود است و روابط انسانی را از پس پنجره‌ای مجازی پی می‌گیرد؟؟ مجموعه تابلوهای « هنر هوش‌مند X » اصلاحاتی هوش‌مندانه در تابلوهای بزرگان نقاشی مدرن است که به شدت آن‌ها را با حال و هوای عجیب نسل‌های ما شبیه می‌کند.....