قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
رودلف استینگل، هنرمند نیویورکی برای طراحی داخلی این گالری، حرکت عجیبی کرده است. او برای نمایش سی تابلوی نقاشی انتزاعی و فیگوراتیو تقریبا مونوکروم خاکستری در ابعاد کوچک و بزرگ ، شاید به منظور ایجاد کنتراست خاصی، تمام ۵۰۰۰ مترمربع سطوح داخلی گالری را با فرش های شرقی با رنگ‌های سرخ و سیاه بسیار غلیظ پوشانده است. بومی بزرگ که رنگ خاکستری را به خوبی نشان می‌دهد!
یکی از چالش‌های مهم وادی نقد و تاریخ هنر مساله اصالت آثار هنری و ارزش‌های احتمالی نهفته در آن است. یادم می‌آید در برخی متون تاریخ هنر پس از به چالش کشیدن نظرات مربوط به اصالت آثار هنری، نویسنده با رد یک‌سانی ارزش میان اثر هنری و کپی‌های عین به عین از آن، مساله عدم امکان کپی‌برداری عین به عین از یک اثر نقاشی مثلا یک تابلوی رامبراند را مطرح می‌کرد و استدلال خود را بر این پایه می‌گذاشت که اصلا مگر می‌شود تمام حرکات قلم رامبراند و پستی‌ها و بلندی‌های توده‌ی رنگ را به صورت عین به عین کپی کرد؟؟؟
حالا با وجود فن‌آوری‌های نو، مرز دیگری میان آثار هنری اصیل و کپی‌های آن‌ها برداشته شده است. تیم زامان، پژوهش‌گر هلندی با به‌کاربردن نوعی تصویربرداری سه‌بعدی با رزولوشن بالا در فاصله‌ی نزدیک از آثار هنری نقاشی کلاسیک و ارسال اطلاعات به‌دست آمده به یک پرینتر سه‌بعدی با قدرت تفکیک بالا توانسته‌است کپی‌های عین‌به‌عین از این آثار پدید آورد. کپی‌هایی که حتی پستی و بلندی رنگ‌گذاری‌ها و چرخش‌ها و جهت‌های قلم را نیز از قلم نیانداخته است.
هنر اساسا طور دیگر دیدن و دیدن نادیدنی‌ها و آشکارکردن آن‌هاست. فرق اصلی هنرمندان با سایر مردم در دیدن همین نادیدنی‌ها یا حتی کشف آن‌ها و بعد روشن‌کردن آن‌ها برای سایرین است. و هرچه نادیده‌ی کشف شده توسط هنرمند اصیل‌تر و حقیقی‌تر باشد بالطبع با هنری سرشارتر و عمیق‌تر روبه‌رو هستیم.
وقتی با یک پدیده بزرگ یا مثلا مهم مواجه می‌شویم کم‌تر به حاشیه‌های آن نگاه می‌کنیم. این مواقع گاهی آن قدر محو پیام اصلی هستیم که به کل ممکن است حتی حاشیه‌ها را نبینیم. مثلا در برخورد با تابلوهای مشهور نقاشی معمولا کم‌تر کسی به حاشیه‌های آن‌ها یعنی قاب‌های چوبی این تابلوها نگاه می‌کند؛ حتی اگر قاب‌ها خیلی قدیمی و نفیس باشند. درست است این حاشیه‌ها سهم چندانی در حقیقت و واقعیت این آثار هنری برعهده ندارند اما جالب نیست که ما اصولا آن‌ها را نمی بینیم!؟ نگاهی متفاوت به این آثار -که حاشیه را اصل و اصل را حاشیه قرارداده- خیلی زیاد تذکر دهنده است...
کارلوس دوکه با قراردادن دوربین‌ش در مقابل تابلوهای نقاشی مشهور موزه‌های لوور و متروپولیتن در نیویورک و منهتن، و عکاسی از حاشیه‌های همیشه در سایه‌ی آن‌ها نگاهی متفاوت به ما ارزانی کرده است.
نقاش بلغاری در مجموعه زیر اون طور که خودش گفته سعی داشته تا با خالی کردن تابلوهای نقاشی مشهوری از سکنه و فیگورهای انسانی، در عین نوآوری به نوعی درک ملموس‌تر از فضای معماری حاکم در این تابلوها برسه. چیزی که به نظر در مورد فیلم‌های سینمایی و سایر هنرهای بصری هم به نتایج جالب و گاهی بسیار نکته‌داری ختم می شه.
هرچند از ایده کلی این کارها و علتی که خود نقاش گفته بدم نیامد اما به نظرم باید در کنار این حرف‌ها، تمایل به کاری "نو و متفاوت" کردن به منظور دیده شدن بیشتر رو هم از انگیزه های اصلی چنین تولیداتی دونست.
با استفاده از متریال‌هایی شفاف مبلمان و علائمی شهری ساخته که به واسطه‌ی تلفیق با زمینه‌شون جلوه‌های بصری جالبی خلق می‌کنن.
فکر کنم تبلیغات و هجوم رنگ و پیام زیاد در شهرهاست که امروز ما رو از چنین اثری که در "بیشتر ندیده شدن" داره دیده شدن رو جستجو می کنه راضی تریم انگار. :)
غیر از ایده موجود در این کارها و ساخت این اشیا و غذاها با کاغذ اون هم با چنین فرم‌های جذاب و ساخت خوبی، باید به طور ویژه به عکاسی این کارها نظر داشت.
با استفاده از نورپردازی هنرمندانه و چینش اشیا به طور حساب شده، نتیجه کارها چیزی در حدود تابلوهای طبیعت بی‌جان دوران رنسانس شده و فضاسازی کامل و روایتی داستانی رو در هر پرده به همراه داره...
یه مقدار سرم خلوت بشه حتما دستی به سر و روی بخش‌های یانون‌دیزاین می کشم. نقدا بخش نقاشی رو کم کم باید از گرافیک ها جدا کنم.
اما در مورد این پست :) نمی دونم روم می شه یا نه که این رو یک پست نقاشی نام بدم !؟ طبیعت بی جانه مثلا!
راستش برای بچه های هنری و مخصوصا رفقای نقاشی یکی از تمرینات ابتدایی و اولیه نقاشی های طبیعت بی جانه که ریشه در اوایل دوران رنسانس غربی و اواخر قرون وسطی داره به نوعی. از این حرف های تاریخی بگذریم. طبیعت بی جان تا همین امروز هم یکی از موضوعات معمول دوستان نقاشه.
دوستان نقاش در تمرین های ابتدایی، می گیرن و چیدمانی از عناصر بی جان رو در مقابل خودشون با ترکیب بندی های متفاوت می گذارند و از اون ها نقاشی می کنند.
در این اثر نقاشی اینتراکتیو، مجموعه چیدمانی از طبیعت بی جانه که به ظاهر در ترکیب بندی مشخصی چیده شده، اما این بار با تکون دادن و زاویه گرفتن بوم نقاشی، اون ها هم بی تفاوت نمی شینن ؛ اون ها هم می ریزن و تغییر جا می دن و خلاصه همین طوری نمی شینن جلوی جناب نقاش :)
این تابلوهای راهنمایی و رانندگی اون قدر غالبا جدی و عصبانی هستند که کسی کم‌تر جرات می کنه باهاشون شوخی کنه! - البته به جز ایران که فکر کنم اصلا در ایران نادیده‌گرفته می شن به کل! - برای همین هست شاید که این چند پرده خیلی برای آدم جالب و خوشاینده!
بازی گرافیکی این بار با تابلوهای راهنمایی و رانندگی
