وقتی سال اول دانش‌جویی‌م در دانش‌گاه هنر همراه با بچه‌های آتلیه دانش‌گاه به یزد و دیدار بافت تاریخی‌اش رفتیم بعد از غرق شدن در شگفتی‌ها و زیبایی‌های این بافت سنتی، و بعد از اخت شدن اندک با آن، بارها بر دولت‌های قبلی که با عبور چند خیابان بخش‌هایی از این میراث گران‌بها را با خاک یک‌سان کرده‌بودند افسوس و اعتراض سر دادم. بافت تاریخی یزد باقی‌مانده‌ای بود و هست متفاوت از خیلی از بناهای باستانی یا تاریخی ایران زمین. این بافت بافتی زنده است که در طی زمان به صورت طبیعی و البته منطقه تحولاتی داشته اما هیچ‌گاه کلیت و تمامیت خود را از دست نداده بود. اما بعد از آمدن ماشین و سوداهای توسعه شهری این بافت باید همیشه حالت تدافعی خود را حفظ می‌کرد تا مانع از زیاده‌خواهی‌های مسئولان و سودجویان گردد.

در چند روز اخیر گویا طی مصوباتی که چندی پیش بر خلاف نظر مردم و مالکین و صدالبته متخصصین کشور تصویب شده‌اند، در بافت تاریخی یزد -که به حق یکی از مهم‌ترین میراث معماری و سنتی کشور است- تخریب‌های گسترده‌ای به منظور توسعه امام‌زاده جعفر (ع) صورت پذیرفته است. این درحالی‌ست که این خانه‌های تخریب‌شده به راحتی می‌توانستند با تغییر کاربری مختصر و با حفظ کالبد اصیل و قدیمی‌شان که دربردارنده میراثی از فنون معماری و هنری ایران زمین هستند، به نیازهای توسعه امام‌زاده جواب‌ بدهند. مشکل این‌جاست که حتی امام‌زاده‌ای ساده در بافتی سنتی الگوی توسعه خود را حرمین شریفین حجاز یا حرم مطهر رضوی می‌داند و در سودای ساخت صحن و سرای وسیع است، در حالی که اصلا الگوی زیارت اسلامی و دینی چنین فضاهای شهری گسترده‌ای را طلب نمی‌کند، به خصوص اگر بخواهی در زیر آفتاب داغ تابستان یزد به زیارت بروی.....

اگر کسی دست‌ش می‌رسد اعتراضی کند، دریغ نکند. بالاتر اگر کسی می‌تواند در رشد و تغییر نگاه یک صاحب نفوذ و صاحب مسئولیت به این طور مسائل موثر باشد، کم نگذارد....

روند تخریب طبیعت و جنگل‌هایی که بشر پیش گرفته ما رو به روزی خواهد رساند که جنگل‌ها را خاطره‌هایی خوشایند و دور بدانیم. اما انگار خیلی زودتر مرثیه بر جنگل‌ها شروع شده است. این طرح یک بازنمایی دیجیتال از جنگل است که به مدد رشته‌های نور لیزری سبز رنگ ایجاد شده است. اگرچه این اثر توسط استودیویی طراحی و ساخته شده است که به طور کلی بر رابطه هنر و تکنولوژی و به طور ویژه بر روی لیزرها تمرکز کرده است، اما به نظر می‌رسد جذابیت تکنولوژی و عصر دیجیتال هنوز مانع آن است که بشر کمی دقیق‌تر به ظلمی که در حال انجام دادن در حق طبیعت‌ است نگاه کند

بناهای معماری متروکه نقطه‌ی توجه این عکاس فرانسوی بوده؛ شات‌هایی که در پس خودشون داستان‌ها و تخیلات فراوان دارند.

 کلاژ عبارته از چسباندن تکه تکه هایی از کاغذ و مقوا و پارچه و هر متریال دیگه که درکنار هم ترکیبی هنرمندانه رو ایجاد کنن. در کلاژ قرار بر استفاده از ظرفیت های بافت و رنگ خود متریال هاست و طراح کم‌تر چیزی رو به صورت نقاشی به کار اضافه می کنه.

مجموعه زیر یک نوع کلاژ با استفاده از برش‌هایی از یک تصویر معماریه که نوعی تخریب و فروپاشی در بنای موجود در تصویر رو بازنمایی کرده.
ایده کار و نحوه اجراش خوب و دیدنی بود.

سبک نقاشی شهری که به جای رنگ از اثر تخریب روی دیوار استفاده می شه و اتفاقا هم پایدارتره و هم حس و روح خوبی هم داره کارها....

 Baptiste Debombourg هنرمندیه که اون طور که از کارهاش برمیاد ، روی تعلیق موجود در شکست و ترس نهفته در منظرهای نیمه تخریب شده کار می کنه و سعی داره این تعلیق رو به مخاطب بچشونه؛ چیزی که مشخصا یکی از دست‌مایه های معناگرایی پسامدرنه....

سوای این نگاه ، به طور به خصوصی کار اول موجود در این پست خوب از آب دراومده؛ انگار شیشه ها و پنجره ها مثل موج دریایی فرو ریختند و داخل فضا رو پر کردند.... کار اول رو دوست داشتم..

 

 پیشاپیش از گذاشتن چنین پستی عذر می خوام، اما بنای یانون‌دیزاین در دیدن چیزهایی بوده و هست که دیدنش برای جامعه مرتبط با هنر لازمه. گاهی به منظور درس گرفتن ، گاهی به منظور تجربه اندک، گاهی هم مثل این پست فقط به صرف مطلع بودن.

خیلی کوتاه می نویسم. واقعا این ها چه کاریه آخه!؟ توحش نیست ؟ کجای این ها هنره؟ کجای این ها فرم های معناداریه که تجربه زیباشناختی در خودش داشته باشه؟ کجای این ها احساسات زیباشناختی آدمی رو تحریک می کنه؟ .... فوران عقده های فروخفته‌ و کثافت درون جناب به اصطلاح هنرمند نیست این ها؟

هر کدوم از آثار زیر انگار کوچک شده و یخ زده لحظه ای از زمان و مکانه که با دقت درشون می تونین به قدر یک رمان گاهی و غالبا در اندازه های یک داستان کوتاه روایت داشته باشین در مورد هر اثر.

حالا بیایید با این پست برخوردی کمی چالش انگیز بکنیم.
اگرچه در تمام مدل‌های مینیاتوری زیر اشاراتی طنز و لطیف وجود داره که آدمی رو علاقه‌مند بهشون بکنه اما وجه مشترک تمام این آثار کوچیک بودن خارج از معمول و تصورشونه. آیا ما این کارها رو "زیبا " می دونیم چون کوچیک و غیرمنتظره هستند یا لطیفه ها و نگاه طنزآمیزشون موجب می‌شه که برای ما جذاب باشند و ارزش‌های هنری پیدا کنن؟

این پست رو از سایت INHABITAT انتخاب کردم. شعار این سایت " design will save the world " یعنی می پردازه به طراحی هاییه که تلاش دارند کره زمین رو حفظ کنن و به عبارتی نگرش پایدار در طراحی رو دنبال می کنه.
این پست رو به عمد این جا میارم تا مشتی نمونه خروار باشه برای یه نقد اساسی به موضوع پایداری در طراحی و نگاه غرب به طراحی پایدار.
تا به شعارها و ادعاها و جایزه ها و تجلیل ها و هر ارزش‌گذاری برآمده از این تمدن مشکوک بشین. (تازه اگه واقعا نتونین حکم بدین)

وقتی عقل جزئی غربی داشته باشی و به کل از عقل کلی که ما عبد به الرحمن و اکتسب به الجنان ه خالی باشی؛ وقتی غربی باشی؛
چرا که نه، ممکنه به توسعه سیستم تولید برق هیبریدی در یک وسیله افتخار کنی و اون رو ضامن بقای کره زمین و در حال حرکت به سمت هدفی والا تلقی کنی و اصلا کار نداشته باشی این وسیله ، تانک نظامی ارتش منحوس و تخریب گر امریکاییه که تمام تخریب های عمده سده ی اخیر در جهان مسببش همین ارتش منحوس بوده!
می بینین مسخ تمدن رو؟!