این روزها نزدیک به چهارسال از شروع تجاوز ظالمانه و وحشیانه رژیم سعودی به مردم بی‌دفاع اما مبارز و عزت‌مند یمن می‌گذرد. در حالی در بسیاری از مناطق جهان به تقویم میلادی روزهای آغاز سال و شادمانی‌ست، ترس و قحطی و بمباران و بیماری سایه سنگین خود را بر سر ملت یمن رها نمی‌کند... شرایط سخت دیپلماتیک جهان و وضعیت خاص منطقه هم کم‌تر کمک عینی به این مردم بی‌دفاع را ممکن کرده است. اما نقش ما کجاست؟

خیریه هنر در اقدامی مثبت سعی کرده تا نقش هنر و هنرمند را از منظری دیگر در قالب کمک تولید محتوای هنری و رسانه‌ای برای یاری مظلومین یمنی جست‌جو کند. اولین کارگاه مردمى تخصصی با موضوع یمن با عنوان "یمن و نقش من"

 گاهی بعضی چیزها را آن‌قدر دیده‌ایم و بهشان عادت داریم که نمی‌توانیم طور دیگری تصورشان کنیم. ماسک‌های فیلتردار جزو این دسته هستند که در همه‌ جای جهان یک‌ شکل دارند و حتی به آیکون نیز تبدیل شده‌اند. این عادت حتی موجب می‌شود که به بازطراحی و تغییر این وسایل هم فکر نکنیم. کارلوس شریب طراحی است که از پیش‌رفت‌های تکنولوژیک در بازطراحی این ماسک‌ها بهره گرفته است. طرح او علاوه بر وزن و ابعاد کم‌تری که پیدا کرده، کارایی این وسیله را نیز ارتقا داده است. در این طرح جلوآمدگی ماسک که نقش فیلتر را داشت حذف شده و فرم کلی آن انطباق بیش‌تری با آناتومی صورت یافته است. این تغییر بنیادین در این ماسک تنها با جا به جا کردن مسیر گردش هوا میسر شده است. از آن‌جایی که کاربری اصلی این ماسک برای کارهای کارگاهی در نظر گرفته شده، قسمت جلویی آن به طور کامل شفاف طراحی شده تا در صحبت کردن و تعامل حین کار خلل کم‌تری ایجاد کند. 

میراث فرهنگی گاهی نقشی فراتر از یک موجود قدیمی و جالب را بازی می‌کند. گاهی انسان‌ها برای بازیابی هویت‌شان مجبور به دست‌اندازی به همین میراث‌ شده تا به خودشان و دیگران ثابت کنند، که حضورشان در این دنیا بی‌ریشه نیست و فرزند پدرانی متمدن هستند. 

جنگ سوریه و عراق در مناطقی رخ داد که از لحاظ تمدنی و تاریخی جزو مهم‌ترین نقاط دنیا بود. موجوداتی مسخ شده که با بی‌رحمی بی‌سابقه‌شان هزاران انسان را از دم تیغ گذراندند و چندین میراث مهم تمدنی را نابود کردند. در این میان نکته‌ی جالب توجه دل‌سوزی گروهی برای این آثار تاریخی و نادیده انگاشتن قتل عام مردم بی‌دفاع در این چند سال بود.

اسماعیل حریری و چند هنرمند دیگر حالا به اسم پناهنده‌ٔ سوری شناخته می‌شوند. هنرمندانی که در مرز اردن، با هر آن‌چه در نردیکی‌شان بود دست به کار شده و با ساختن مجسمه و نقاشی یاد میراث معماری‌شان را زنده نگه داشته‌اند. آن‌ها مجموعه‌ای از آثار که بعضی به کلی نابود شده و بعضی در خطر نابودی هستند را به این شیوه بازسازی کرده و با هنر خود، نوعی مرثیه‌ی تجسمی سروده‌اند.

سلام بر ماه خوب خدا....

و سلام بر عید اولیای خدا. 

این روزهای عید یاد کنیم از امت مجاهدی که عید را در زیر بمباران موشک‌های بی‌خدایان حجاز به سر می‌کنند....

هنر برای پرداختن به دردهای بشر است. برای ساده‌تر کردن مسیر فهم چیزهایی که با صفحه‌ها استدلال و منطق سخت فهمیده می‌شوند. مخصوصا در زمانه ما که حجاب رسانه‌های گسترده جهانی وجود هزاران داده را نیز در رساندن مخاطب به فهم ناکارآمد می‌کند. 

آثار موشن‌گرافیک و تبلیغاتی نیز گاهی می‌توانند تنه به تنه‌ی آثار هنری بزنند! آن‌قدر رسانه‌های جدید بر انتقال داده تمرکز دارند که گاهی -مانند خیلی از اینفوموشن‌گرافیک‌ها- به کل از جوهره هنر خالی می‌شوند و تنها یک ارائه سلسله‌وار و تصویری داده‌ها هستند. اما ظرفیت‌های این قالب‌های تصویری جای کار بسیار دارد. خانه طراحان انقلاب اسلامی در یکی از آخرین تولیدات موشن‌گرافیک خود، روایتی دردناک از واقعیت جنگ تحمیلی یمن را بیان کرده است. روایتی که بیش از داده‌هایش درد و حس و حال‌ش مخاطب را به مقصد کلام می‌برد. علاوه بر قدرت بیان و فضاسازی خوب، رشد چشم‌گیر تکنیک‌های تصویری طراحان نسبت به آثار سابق، نشان از توسعه فنی مناسب در تیم طراحان دارد.

 هرمان دامار عکاس، که البته تحصیلات آکادمیک عکاسی هم ندارد، مجموعه تصاویری را از زنده‌گی مردم روستایی حومه‌ی جاکارتا در اندونزی منتشر کرده است. صجنه‌هایی چشم‌نواز که انگار اجزاء آن توسط عکاس چیده شده است. تصاویر، زنده‌گیِ جاری در طبیعتِ روستاییان را نمایش می‌دهد که شاید هیچ‌گونه سنخیتی با مراکز شهری نزدیک به خود نداشته باشد. تصاویر دامار بیش‌تر معطوف به فعالیت کودکان و بازی‌های آنان است. او تمرکز عکس‌ها را بر روی سوژه‌های انسانی گذاشته و بستر طبییعی پیرامون که به صورت محو درآمده، نقش پس زمینه را ایفا می‌کند. به نظر شما تصاویری شبیه به این مجموعه می‌تواند حال و هوای واقعی روستاها را به بیننده‌ی آن‌ها منتقل کنند و شهرنشینان را مجاب کند که دوباره به اصل خود برگردند؟