چه قدر خوب میشه مصالحی طبیعی و برخی اصلا غیرقابل کنترل رو به کنترل روشهای ساخت صنعتی و فنی امروز درآورد و چنین کارهایی ساخت!
در این معماری با کاربرد سنگهای لاشه ساختمانی به صورت خشکه و نیهای و حصیرهای چوبی در نقش سایهبان و کفسازیهای حساب شده و طبیعی روبهرو هستیم که به طور معمولا هیچکدوم رو اینقدر حسابشده و تروتمیز نمیشه در معماری به کار برد. اما ا فکر درست و طراحی دیتیلهای ساده اما اجرایی و متناسب چنین کاری ساخته میشه. یک معماری شسته رفته و تراوا اون هم در هند و نه در قلب اروپا و امریکا و به دست معمارهای محلی و نه معمارهای پراسم و رسم تبلیغاتی!
- ۰ نظر
- ۰۴ ارديبهشت ۹۲ ، ۲۲:۲۱