حالا چندین سال است که معماری دیگر از تکرار فرم طبیعت یا حتی انتزاع از آن عبور کرده و پا در عصری گذاشته است که معماری بایونیک و پارامتریک در آن با شکافتن روابط زیستی و ریاضی، سرزمین‌های جدیدی را پیش روی معماران می‌گشایند. در همه‌ی این سال‌ها عده‌ی زیادی تلاش کرده‌اند که تا حد ممکن روند طراحی ساخت‌مان‌ و شیوه‌ی زیست‌ آن را به موجودات زنده نزدیک کنند و معماری را از لحاظ کارکرد و فیزیک به حیات انسانی نزدیک‌تر کنند. 

تصاویری که آوجیک به کمک دست‌کاری‌های رایانه‌ای ساخته است، دخالتی در وضع کنونی بناهای دنیاست و آن‌ها را به گیاهانی تشبیه کرده است که خودرو هستند و بر اساس الگوهای زیستی‌شان رشد کرده و در هم می‌پیچند. او البته با این کار نه در فرآیند طراحی تاثیری گذاشته و نه حتی در کارکرد بناها، بل‌که تنها فرم گسترش و تکثیر مصالح ساخت‌مانی را با الگوهای ظاهری گیاهان تطبیق داده است. ما نمی‌دانیم اما شاید روزهایی بیاید که این الگوها که تا کنون تنها به کمک طراحی می‌آمده است، به کار رشد و تکثیر بناها نیز بیایند و ساختمان‌هایمان نیز با خود ما رشد کنند!

بازدید از موزه‌ها و مشاهده‌ی مستقیم آثار هنری، امکان تجربه‌‌ای را فراهم می‌کنند، که تصاویر آن‌ها در اختیار نمی‌گذارند. نمایش‌گاهی از نقاشی‌ها و مجسمه‌های هنرمند بلژیکی، ویم دلووی، در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران برگزار شده‌است. آثار دلووی به طرز قابل توجهی تفکربرانگیز هستند؛ به خصوص برای مخاطب‌هایی که جهان شرقی اندیشه آن ها را با سواد بصری و سابقه فرهنگی خود عجین کرده است. دلووی نگاه خاصی به هنر سنتی و دینی دارد که دیدن آثارش را دو چندان مهم می‌کند.

به علاقه‌مندان هنرهای مفهومی توصیه می‌کنیم، آثار تفکر برانگیز این نمایش‌گاه را از دست ندهند. ضمنا، این آثار برای علاقه‌مندان فن و تکنولوژی هم قابل توجه است؛ زیرا از نظر چگونه‌گی ساخت، نکات جالب و قابل توجهی دارند.

دمیتری ماکسیکوف، تصاویری فراواقعی با زمینه‌ی علمی تخیلی ساخته است. تصاویر او گاه با اغراق در ابعاد، گاه با قرار دادن اشیا در موقعیت‌های نامعمول و گاهی با خلق موجوداتی جدید ساخته می‌شوند. وقتی واقعیات بدین‌گونه تغییر کنند، می‌توانند دست‌مایه‌ی  طنز شوند، یا شاید القای ترس از وقوع شرایطی غیرمعمول را موجب شوند و در مواردی نیز تنها ذهنیات و تخیلات هنرمند را نمایش دهند. اگرچه گاهی این تفکرات و تصاویر فراواقع گرا صرفا به منظور فرار از واقعیات روزمره و خلق تجربیاتی جدید است، اما نقش آن را در آفرینش آثار مهم هنری و حتی ابداعات بشر نمی توان نادیده گرفت. بسیاری از آثار مطرح هنری از یک جرقه یا یک تصویر آغاز شده اند. پیش از این نیز تصویرسازی‌های سورئال را در یانون دیزاین دیده بودیم. (+)(+)

نیمه‌ی تمیز سورئالیسم در هنر به جای پرداخت‌های مسرفانه به مقوله‌های شهوانی و امیال نفسانی، در پی ایجاد سوال و ابهام و گاهی تعلیق در مخاطب از طریق رد تصویر‌های ذهنی معمولی زندگی و ایجاد امکان‌های بعید و گاهی نامانوس در ذهن ماست. بازی‌های هوش‌مندانه و گاهی اگرچه کاریکاتوری اما قابل پذیرش با واقعیت ملموس به ارائه صورت‌هایی متفاوت از واقعیت می‌انجامد که حتی در مواردی ممکن است رویه‌ای معمولی اما نادرست را به چالش بکشاند و از این منظر سورئالیسم تمیز چه بسا بتواند کمکی شایان به رشد ما باشد.

جوزف کولاروسو در مجموعه «بعید» خود، با ارائه صحنه‌هایی نا‌آشنا از زندگی معمول، به قول خودش تصویر زندگی‌ بی‌جان سورئالی را نمایش می‌دهد که چندان هم غیرممکن نیست. چه بسا اگر جور دیگری به پیرامون‌مان نگاه کنیم، همه چیز جور دیگری بشود.