اگر ظرفیت‌‌های هنر و هنرمندان را در رفع بسیاری از نیازهای روزمره درک کنیم، احتمالا ارج و قرب بیش‌تری برای این قشر از جامعه قائل می‌شویم و پس از آن شاید آثار هنری کمی از حصر گالری‌ها خارج شوند. نمونه‌‌ی این فهم را شرکت هرمس که تولید کننده‌ی محصولات چرمی است، در سفارشی که به طراحان زیم و زو داده نشان داده است. آن‌ها از طراحان خواسته‌اند که برای ویترین فروش‌گاه‌شان اینستالیشینی را اجرا کنند. گروه طراح با استفاده از خرده‌های چرم که از کارگاه‌های این شرکت جمع‌آوری کردند دست به ساخت حیواناتی چرمی در ابعاد واقعی زدند. حیواناتی که با ساخت دقیق و تمیز خود و زیبایی خاص چرم جلو‌ه‌ای خاص گرفته‌اند. این اینستالیشن‌ها در سه قاب مختلف که مربوط به حیوانات آبی، هوایی و زمینی بودند در مقابل عابران قرار گرفتند. ایده‌ی اصلی این کار از موزه‌ی تاریخ طبیعت گرفته شد. جایی که حیوانات تاکسی درمی شده از انواع مختلف، در قاب‌هایی ویژه قرار گرفته‌اند و مراجعان برای دیدن این نمونه‌های ارزش‌مند پشت این ویترین‌ها می‌ایستند و آن‌ها را تماشا می‌کنند. حالا ویترین این فروش‌گاه تبدیل به یک موزه از حیوانات با ارزش چرمی شده که محصولات چرمی تولیدی نیز در کنار آن‌ها، دوچندان ارزش‌مند به نظر می‌‌رسند.

هونگ یی هنرمندی مالزیایی‌ست که به خاطر استفاده از مواد غیرمعمول در کارهایش مشهور شده است. قبلا هم در یانون‌دیزاین+ از خلاقیت او در استفاده خلاقانه از مواد غذایی در قالب بشقاب‌آرایی‌های خلاقانه با هم دیده‌بودیم. در مجموعه پرندگان گل‌‌ساخته‌اش، هونگ بی تلاش می‌کند با گلبرگ گل های مختلف مخصوصا گل ژربرا، فیگورهایی از پرندگان بسازد. پرنده های هونگ‌بی در کنار حس لطیفی که دارند نوعی تجربه هم‌نشینی رنگ‌های طبیعی هستند که در عالم هنر به نوعی مطالعه تجربی تعبیر می‌شود. شاید بتوان نظیر داخلی چنین تجربه‌ای را مجموعه آثار طبیعت پنجم پروانه دلفانی دانست که البته از حیث هنر و زیبایی‌شناسی در تراز متفاوتی هستند. 

 هرمان دامار عکاس، که البته تحصیلات آکادمیک عکاسی هم ندارد، مجموعه تصاویری را از زنده‌گی مردم روستایی حومه‌ی جاکارتا در اندونزی منتشر کرده است. صجنه‌هایی چشم‌نواز که انگار اجزاء آن توسط عکاس چیده شده است. تصاویر، زنده‌گیِ جاری در طبیعتِ روستاییان را نمایش می‌دهد که شاید هیچ‌گونه سنخیتی با مراکز شهری نزدیک به خود نداشته باشد. تصاویر دامار بیش‌تر معطوف به فعالیت کودکان و بازی‌های آنان است. او تمرکز عکس‌ها را بر روی سوژه‌های انسانی گذاشته و بستر طبییعی پیرامون که به صورت محو درآمده، نقش پس زمینه را ایفا می‌کند. به نظر شما تصاویری شبیه به این مجموعه می‌تواند حال و هوای واقعی روستاها را به بیننده‌ی آن‌ها منتقل کنند و شهرنشینان را مجاب کند که دوباره به اصل خود برگردند؟

زنده‌گی در هر محیطی تاثیرات خودش را دارد. چیزهای که افراد به صورت روزانه با آن‌ سر و کار دارند، مواد و مصالحی که هر روز می‌بینند یا لمس می‌کنند و خلاصه هرآن‌چه یک زنده‌گی مثل زنده‌گی شهری را شکل می‌دهد، بی‌تردید در حواس و عادات انسان‌ها خودش را جا می‌کند. یکی از بیش‌ترین چیزهایی که هر روز در گذر از شهر و یا حتی خارج از شهر می‌بینیم، ساخت‌وسازهایی است که به شکل معمول با بتن و سیمان و مصالحی مثل بلوک سیمانی ساخته می‌شوند. برای همین استودیوی تایوانی تریپل‌لیوینگ، مقیاس این عناصر را از ساخت‌مان‌هایی حقیقی به مقیاس رومیزی تغییر داده تا هم این عادت را با چاشنی طنز برای ما امتداد دهد و هم این‌که از همین مصالح برای ساخت شهری کوچک برای لوازم‌التحریرها استفاده کند. حالا می‌شود با این جامدادی‌ها بازی راه‌ انداخت! شهری که در آن مدادهای کوچک خانه‌هایی به ابعاد خودشان دارند تا از چشم ما مخفی نشوند و مدادهای بلندتر نقش دودکش را بازی می‌کنند! با وجود ایده و طراحی متفاوت این مجموعه، برخی فکر می‌کنند شاید خوب نباشد که همین اندک مظاهر طبیعت نیز که گاهی در نقش یک رومیزی چوبی کوچک در اتاق ما ظاهر می‌شود، جای خود را به ماکتی از مصالح پیچیده و انسان‌ساز ام‌روزی بدهد.

دیده‌اید در طبیعت چقدر خوب رنگ‌های مکمل و غیرمکمل و قاعده‌های مختلف هنری درهم‌می‌آمیزند و اصلا قوانین خودساخته ما از زیبایی بی‌اعتبار می‌شوند و کماکان طبیعت زیباست؟ تا آن‌جا که برخی معنای زیبایی را اصلا در ارتباط با همین طبیعت و نزدیکی به آن پیدا کرده‌اند. ما در دانش‌گاه‌هایمان سوادی بصری را به دانش‌جویان هنر القا می‌کنیم که تدوین چندین دهه اخیر است و هرچند از واقعیت‌های مهمی خبر می‌دهد اما به کلی در نسبت با طبیعت و روابط پنهان زیبای آن ناکارآمد است.

پروانه دلفانی، نقاش و عضو هیئت علمی هنر در دانش‌گاه زنجان، برای اثبات دگرگونی روابط هم‌نشینی رنگ‌ها در طبیعت و دگرگونی مفاهیم سواد بصری و زیبایی، دست به ساخت تمریناتی در هم‌نشینی رنگ‌های طبیعی زده است که با الگوهایی ایرانی اسلامی ترکیب‌بندی شده‌اند. این تمرین اولیه کم کم به عنوان یک فعالیت هنری مستقل، یک سبک صنایع دستی نو و البته یک نوآوری هنری ارزش‌مند از سوی هنرمند پیگیری شده است.

به واقع طبیعت خدا چقدر عجیب است...

شونبرگر هنرمندی آلمانی است که  از تخصص‌های او عکاسی از طبیعت است. چیزی که جان‌‌مایه‌ی آثار شونبرگر را شکل می‌دهد تضاد است. عموم عکس‌های او از تضادی آشکار میان رنگ‌ها و بافت‌ها و کنتراست نور و سایه برخوردار است. چیزی که در آثار عکاسی معماری او هم به خوبی مشاهده می‌شود. این مجموعه از آثار عکاس آلمانی تصاویری است از طبیعتی ابهام آلود که با گنجاندن عناصری مثل مه و نور بر ایجاد این حس تاکید کرده است.