فرهنگ‌های کهن به خصوص فرهنگ‌های مشرق زمین به رابطه میان انسان و طبیعت و حتی گاهی یگانگی این دو تاکید بسیار دارند. شاید همین نگاه مهم کهن به موضوع طبیعت در میان انسان‌ها که اشاره به یک واقعیت فطری دارد، دلیل علاقه‌های امروز بسیاری از هنرمندان و به خصوص نقاشان و عکاسان به طبیعت و آن را موضوع هنر خود قرار دادن باشد. 

اگرچه عکاسی از طبیعت به خوبی نشان‌دهنده علاقه‌های هنرمند به طبیعت و نسبت میان انسان و طبیعت است اما یقینا ایده تلفیق هوش‌مندانه‌ی انسان و طبیعت در عکس، بار معنایی بیش‌تری را القا می‌کند.کریستوفر ریلاندر با ماسکه کردن پرتره‌ها و فیگورهای انسانی با فیگورهای طبیعی از این آمیخته‌گی ذاتی صحبت می‌کند. تصویرهایی که با وجود عرضه سیاه و سفید آن‌ها، به دلیل تلفیق هنرمندانه و انتخاب خوب عناصر طبیعی نظیر شاخه‌ها و برگ‌ها و شکوفه‌ها، به خوبی حس طبیعت زنده را در خود دارند.

گرمی بازار عکاسی از مناظر طبیعی اگرچه به خاطر جاذبه‌ی ذاتی طبیعت برای آدمی هیچ‌وقت از حرارت نخواهد افتاد اما در این زمانه‌ی تعدد تجربیات هنری، نوآوری در عرضه همین تصاویر طبیعی نیز می‌تواند بر قدرت بیان این آثار تاثیر به‌سزایی بگذارد. مثلا لورا پلیجمن با اعمال برش، تا یا چروک بر روی تصاویری که از مناظر طبیعی می‌گیرد مناظری جدید خلق می‌کند. مناظری که دارای عمق و بعد هستند و جلوه‌هایی متفاوت از طبیعت را بروز می‌دهند. 

یکی از طراحانی که به شدت در پی ارائه تصویری روشن از آینده بشری و سوق دادن آن به سویی هم‌آهنگ با طبیعت است الساندرو کورادینی است. او با بررسی فرآیندهای سوختی تجدید‌پذیر و طبیعی و برای دوری از مشکلات توسعه شهرهای بزرگ و آسیب‌های ناشی از پیش‌رفت الگویی بر اساس زندگی روستایی ارائه می‌دهد که با اضافه شدن ساختارهای شبکه‌ای فن‌آورانه به میزان زیادی می‌تواند نیازهای خود را از انرژی‌های طبیعی و سوخت‌های تجدید‌پذیر تامین کند. 

جسارت این طرح دوربینانه و نگاه خاصی که به توسعه در آن وجود دارد خوب است که به دقت دیده شود. 

ساختمان پرچین، غرفه‌ای طراحی آتلیه‌ی آلمانی اندرو کمپ و الیور تیل، نوع نوآورانه‌ای از معماری سبز است که در پی کشف شفافیت و سیالی و بازنمایی متفاوت حضور طبیعت در زندگی‌ست. معماران با ساخت فضایی محصور با سازه‌ای خلاصه شده و پوشاندن تمام وجوه فضا به الگوی پرچین‌های باغ و باغ‌چه‌ها، در عین استفاده از شاخ و برگ زائد درختان (قمیش) با تلفیق این پرچین‌ها و گیاهان رونده‌، به پرده‌ای شفاف و سبز در پیرامون یک فضای یک‌پارچه دست‌ پیدا کرده‌اند.

معماری با طبیعت گاهی خیلی ساده‌تر از چیزی‌ست که فکرش را می‌کنیم. چیزی که مانع ماست خیلی‌ وقت‌ها عادات و بایدها و نبایدهایی هستند که در اثر معاشرت با این سبک زندگی به شدت ماشین‌زده بر خودمان تحمیل کرده‌ایم.

آنا گارفورث هنرمند خیابانی‌ انگلیسی‌ست که در تلاش‌های اخیر خودش در قالبی اعتراضی، گرافیتی‌هایی با ماده خام متفاوتی خلق کرده است. گارفورث ورقه‌های چمن سبز به عنوان پوشش‌هایی رنگی برش می‌زند و گرافیتی‌های خودش را به صورت کلاژ روی دیوار نصب می‌کند.

تصور کنید که بعد از چند روز کم کم این چمن‌ها خشک می‌شوند و منظره تغییر رنگ و خشک شدن این عبارات همه در امتداد اثر و پیش چشم مخاطب در حال رخ‌داد است. به این ترتیب کلمات طبیعت و رشد و ... که خشک می‌شوند معنایی دوچندان دارند. و یا حتی نصب ورقه‌های سبز چمن بر دیواره‌ی سرد فلزی هم معنای افزوده خاصی به خود دارد.

مجموعه تصاویر «لباس درختان» تلاشی فردی در حاشیه یک سفر تفریحی‌ست که عکاس جوان رو‌ح‌الله خسروی‌نژاد را به جست‌جو میان گوشه‌های طبیعت برده است. اگرچه موضوع تصاویر جذاب هستند و کنترل خوبی بر عمق میدان و البته رنگ در کل تصاویر حس می‌شود اما بیش‌تر از نکات فنی این مجموعه، آن‌چه حائز اهمیت‌ست آن است که فرهنگ وبلاگ‌نویسی میان هنرمندان عکاس و انتشار آثار است. عکاس به جای آن‌که به عکس‌های خود به چشم سرمایه‌ای نگاه کند که باید آن را برای میراث‌خورهای نیامده حفظ کند، به عوض در پی انتشار و نمایش برای مخاطب است. به شخصه خیلی عکاسان را سراغ دارم که با وجود همت زیادی که در عکاسی دارند به طمع آینده‌ی نیامده کم‌تر می‌شود که تصویری را در معرض عموم و بدون چشم‌داشت منتشر کنند.....

خسروی‌نژاد در اقدامی خوب، بدون هیچ‌ چشم‌داشتی اعلام کرده‌است تا در صورت آن‌که از تصویری خوش‌تان آمد و نیاز به فایل سایز بزرگ آن داشتید کافی‌ست با ایمیل او (roh661370@yahoo.com) مکاتبه کنید.

مانوئل کازنتینو با تثبیت یک دوربین با کادربندی خاص بر منظره ای ساده و با عکاسی های مکرر در آب و هواها و حال و هواهای مختلف این منظره مجموعه ای زیبا را عرضه کرده است که عظمت طبیعت را در پشت یک خانه کوچک نشان می دهد.

آن چه مجموعه کازنتینو را ویژه می کند همین مجموعه بودن آن و تقابل میان این منظره هاست. شاید اگر یکی از این تصاویر را می دیدیم احساس ویژه ای نسبت به آن نداشتیم اما با تقابل تغییرات بزرگ در پشت این خانه کوچک مساله تغییر می کند. چنین تلاش هایی گاهی از ایده ای ساده یک مجموعه شاخص می سازد. 

معمار بنگلادشی، کاشف محبوب، با طراحی هزارتویی آجری به عنوان پلان و ترکیب طاق‌های آجری و خالی‌های حیاط‌های آجری، ساختمان آجری مرکز خیریه دوستی را ساخته است. همه چیز از آجر و در هم‌نشینی دل‌نشینی با طببیعت و آسمان و بوم.... حتما می‌دانید که آجر و خاک تقریبا در معماری تمام مناطق دنیا نقش به سزایی دارند و حتی در اروپای قرون گذشته نیز ساخت معماری با آجر بسیار متداول بوده است. اگرچه هرچه به مناطق گرم‌سیرتر می‌رویم شیوع کاربرد این مصالح دوست‌داشتی هم بیش‌تر می‌شود.

شاید این فکر کمی خام به نظر برسد اما به زعم من در معماری امروز، کاربرد خوب آجر یعنی کاربرد متناسب و با دقت آن به تتهایی می‌تواند هویت لازم برای شکل گرفتن یک ساخت معماری مناسب را فراهم کند. ساختی که در عین تناسب با برخی مولفه‌های روحی روانی مصرف کننده‌ها، مورد توجه رسانه‌های معماری نیز قرار گیرد.

مجموعه عکس‌های «قدرت طبیعت» اثر هنرمند فرانسوی، سب ژانیاک، بازنمایی واقعی اما به شدت رویایی از طبیعت است. عکس‌ها قدرتی برتر در عالم را به نمایش می‌گذارند که با تمرکز بر نقطه‌ای خاص در سطح تصویر و مرکزگرایی بصری لااقل برای توحیدباوران نماد پرقدرتی از عظمت و قدرت خالق متعال است. به شخصه در برخورد با عکس‌های ژانیاک به یاد نقاشی‌های اعجاب آور اواخر رنسانس و دوران پس از آن بر سقف کلیساها و کاخ‌های اروپایی افتادم. تصاویری که سعی داشتند -و البته موفق هم بودند- تا سطح کوتاه بام فضاهای مذهبی و حکومتی آن دوران را به افق بی‌نهایت آسمان‌های مسیحی پیوند بزنند.