در انگلستان به درستی مرسومه که به شهر و بافت و پیوستار شهری بیش از تک تک بناها اهمیت داده می‌شه. این طوره که حتی محله‌هایی از چندصدسال قبل هستند که رویه محله خوب حفظ شده و تمام ساختمان ها درون‌شون تغییر کرده و امروزی شده. در چنین وضعیتی طراح معمار اگر هم بخواد یک کار امروزی و نوآورانه بکنه لازمه نهادهای مربوطه رو توجیه کنه و طرحی ارائه بده که نهایت احترام رو به بافت داشته باشه.

این مرکز فرهنگی که در جنب یک بنای مهم فرهنگی طراحی شده با وجود هندسه نوآورانه و امروزی ش با راه‌بردهایی طراحانه به خوبی در عین احترام به پیوستار بافت حرفی نو در بافت ایجاد کرده. بنا با فاصله گرفتن از تود بنای قدیمی و تطابق متریال های نما با سنگ نمای قدیمی و هندسه ای صریح که بیشتر بستری برای دیده شدن بنای قدیمیه تا اغتشاشی بصری و حرفی متفاوت تونسته به خوبی با بافت ترکیب بشه. در عین حال در سمت دیگه توده بنا حجم شیشه‌ای سبک به ترکیب‌بندی کل مجموعه و وزن‌دهی به بخش قدیمی موثر بوده

وقتی یک فضای یک‌تکه‌ی 8500 متری به شما بدن و از شما بخوان اون رو تبدیل به فضایی برای کارهای گروهی و اجتماعی بکنین، به واقع شما با یک مساله پیچیده معماری داخلی روبه‌رو هستین.

به نظر من استودیو i29 خیلی خوب از عهده این طراحی پیچیده برآمده. با استفاده از الگوهای رنگی شاخص کننده و تفکیک بخش و مبلمان جابه‌جاشونده متناسب با رنگ های مختلف، تونسته حوزه های فضایی مستقلی رو در عین حفظ یک‌پارچه‌گی فضا ایجاد کنه. فضاها هر کدوم هویت خودشون رو دارن. می شه آدرس داد و گفت مثلا بخش سبز نشستیم. می‌شه با ترکیب‌ها بازی کرد و یک‌نواختی خسته کننده غالب در این جور فضاها رو هم از بین برد.

---

یک نکته مهم در مورد نیاز امروز داخل بنویسم.

به شدت امروزه روز در ایران و به خصوص در شهرهای بزرگ و به خصوص‌تر در میان جامعه انقلابی و اسلامی نیاز به فضاهای کار جمعی داریم. درسته که در ایران فرهنگ کار جمعی ضعیفه و اون قدر این مساله روشنه که حتی رهبر هم به صراحت در سخنان‌ش به اون توجه می ده اما همه چیز فرهنگ نیست. بستر فرهنگ هم مهمه. گاهی با برخی از دوستان ساعت ها فکر کردیم برای فلان جمع‌شدن‌مون یا برای فلان جلسه مون می تونیم روی کجاها فکر کنیم. دست آخر یا دفتر خودمون یا دفتر دوستان‌مون یا یکی دوتا کافه‌ی قابل تحمل یا پارک! حتی مساجد ما هم به جمع شدن مومنین بها نمی دن و در غیر وقت نماز شما رو پذیرا نیستن؛ در حالی که اساسا مسجد محل تجمع مومنینه....

خلاصه در داخل اگر بنا داریم به فرهنگ کار جمعی کمک کنیم (که می‌دونم بعد از تصریح رهبری حتما برخی به این فکر افتادند) یکی از کمک‌های مهم ایجاد فضاهایی عمومی با قابلیت جمع نشینی و کار جمعیه. کتاب‌خونه ها این فضاها نیستند چون امکان کار جمعی یعنی پذیرایی از شلوغی و فعالیت و .... . مساجد این فضاها نیستند چون با تعاریف امروزی این اجازه داده نمی شه که مسجد محل اجتماع فعال در امور غیر دینی بشه. کافه ها هم این فضاها نیستند چرا که لازمه این فضاها اینه که همه برای کار جمعی آمده باشند و جمع‌های گوناگون مزاحم هم نشن و خلوت کسی به هم نخوره

خلاصه فعالان فرهنگی! امروزه یکی از نیازهای فرهنگی ما فضاهای کار جمعیه.

کتاب‌خانه عمومی در گاندوی بورکینافاسو یکی از طرح‌هاییه که مدتیه قرار دارم در یانون‌دیزاین منتشر کنم و هر بار بدون دلیلی موجه فراموش‌م می شد.

طرح با استفاده از روش های بومی ساخت در منطقه و با مشارکت مردم فقیر محل بنا شده. بنا کردن یک طرح در منطقه‌ای محروم لازمه با مشارکت خود مردم صورت بگیره تا حداکثر احساس تعلق رو نسبت به بنا پیدا کنن و اون رو از خودشون بدونن. این مهم به خصوص در مورد بناهای فرهنگی دو چندان اهمیت داره.

در طرح این کتاب‌خونه، طراح به خوبی با استفاده از کوزه‌های دست‌ساز در محل و مشارکت خود محلی‌ها، به ابداعی در نورگیری از سقف مجموعه دست زده که در کنار فرم پردازی متناسب با امکانات ساختی و سنت‌های بومی منطقه به نظر به یک ساختمان معماری ویژه در بافت خودش تبدیل شده و به خوبی می‌تونه کانونی فرهنگی و جریان‌ساز در بستر محرومش باشه

این بنای فرهنگی با وجود اون که ساختاری امروزی داره ولی با ساختمون های سنتی حواشی و منطقه‌ش خوب کنار هم نشستند.