حالا چندین سال است که معماری دیگر از تکرار فرم طبیعت یا حتی انتزاع از آن عبور کرده و پا در عصری گذاشته است که معماری بایونیک و پارامتریک در آن با شکافتن روابط زیستی و ریاضی، سرزمین‌های جدیدی را پیش روی معماران می‌گشایند. در همه‌ی این سال‌ها عده‌ی زیادی تلاش کرده‌اند که تا حد ممکن روند طراحی ساخت‌مان‌ و شیوه‌ی زیست‌ آن را به موجودات زنده نزدیک کنند و معماری را از لحاظ کارکرد و فیزیک به حیات انسانی نزدیک‌تر کنند. 

تصاویری که آوجیک به کمک دست‌کاری‌های رایانه‌ای ساخته است، دخالتی در وضع کنونی بناهای دنیاست و آن‌ها را به گیاهانی تشبیه کرده است که خودرو هستند و بر اساس الگوهای زیستی‌شان رشد کرده و در هم می‌پیچند. او البته با این کار نه در فرآیند طراحی تاثیری گذاشته و نه حتی در کارکرد بناها، بل‌که تنها فرم گسترش و تکثیر مصالح ساخت‌مانی را با الگوهای ظاهری گیاهان تطبیق داده است. ما نمی‌دانیم اما شاید روزهایی بیاید که این الگوها که تا کنون تنها به کمک طراحی می‌آمده است، به کار رشد و تکثیر بناها نیز بیایند و ساختمان‌هایمان نیز با خود ما رشد کنند!

به این وسیله برای توضیح پاره‌ای از ابهامات اطلاعیه‌ی شماره یک مسابقه یانون‌دیزاین را منتشر می‌کنیم. دوستانی که ثبت‌نام کرده‌اند و کسانی که قصد شرکت در مسابقه را دارند حتما مطالعه نمایند:

فوتوریسم به دوران و جریانی در آغاز سده بیستم گفته می‌شود که مولفه‌ها و تاریخ‌چه عجیبی دارد؛ ظهوری قدرت‌مند و افولی ناکام و سریع. در پست قبل که مجسمه‌های جری یهودا را با بیانی فوتوریستی با هم دیدیم، متوجه شدم برای برخی خواننده‌های یانون‌دیزاین معنای فوتوریسم چندان معلوم نیست، و برای برخی دیگر که فوتوریسم آشناست، حد و مرز و تجربه‌ها و کیفیات آن چندان روشن نیست. در این پست کمی سعی می‌کنیم از دوران اوج کوتاه فوتوریسم با هم ببینیم.

در فاصله بین سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ میلادی در پهنه‌ی جوامع غربی -چه در میان جریان چپ کومونیستی و چه در میان جریان لیبرال- تصویری از آرمان‌شهری متفاوت توسط هنرمندان سرشناس آن دوران تصویر شد که معلول بسط تجربه ماشینی اندک آن‌ سال‌ها به کل زندگی بشری بود. این هنرمندان با برخوردی ستایش‌گونه با ماشین و توسعه فن‌آوری آن را به صورت ذهنی و تخیلی در جمیع وجوه زندگی شهری توسعه دادند و به تصویری از جامعه آینده دست پیدا کردند که اگرچه مانند حبابی در گیرودار جنگ جهانی ترکید و پس از آن نیز از دل ویرانه‌های آن دوران سربرنیاورد، اما تا امروز -حتی- بخش زیادی از ایده‌های آن‌ها در حال توسعه و ظهور و بروز است. آن‌ها شهرها را محمل حرکت ماشین‌ها می دانستند که البته چنین شد. آسمان‌خراش‌ها و بلندمرتبه‌سازی را آینده معماری تلقی می‌کردند که البته همین هم شد. نوعی زیباشناسی خاص را دنبال می‌کردند که ابتدا در هالیوود به طور جدی به آن پرداخته شد و در سال‌های اخیر با توسعه فنون معماری و سبک معماری های‌تک تا حد قابل قبولی به آن هم نزدیک شدیم. آن‌ها افق‌هایی را هم برای ایجاد رابطه میان زندگی شهری و فضا درنظر داشتند که هیچ بعید نیست کمی بعد به آن مرزها هم برسیم.

با این وجود خیلی مهم است بدانیم پس چرا فوتوریسم به کلی کنار زده شد؟ هنرمندان فوتوریست حساب چند چیز را نکرده بودند. آن‌ها اصلا حساب بحران‌های کمرشکن محیط زیستی و اقتصادی زمانه را که معلول همین توسعه‌های بی‌رویه غرب بود، نکرده بودند. آن‌ها همچنین با تسری ماشین به همه عرصه‌های زندگی حساب سرکوب عواطف انسانی و رابطه با طبیعت را هم نکرده بودند. طبعا پاسخ بشر فطرت‌جو به این یکه‌تازی فوتوریسم نباید پاسخ پذیرایی می‌بود. این شد که تصویرها و منظرهای فوتوریستی آرام آرام به پس‌زمینه و ماده خام فیلم‌های هالیوودی بدل شد و در زندگی عمومی مردم هم نقشی تخیلی و فانتزی پیدا کرد.

جری یهودا که به طراحی مونومان برای شرکت‌های خودروساز بزرگ دنیا مشهور است، در آخرین اثر خود مونومانی محیرالعقول برای شرکت پورشه طراحی و ساخته است. او در این مونومان که به مناسبت پنجاهمین سال‌گرد تاسیس پورشه بنا شده است، سه خودروی پورشه‌ی واقعی را در ارتفاع سی‌وپنج‌ متری از سطح زمین آن هم بر سازه‌هایی ناقائم و زاویه دار بالا برده است! سازه‌هایی که هرچه به زمین نزدیک‌تر می‌شوند از مقطع آن‌ها کاسته می‌شود.

بیانی فوق‌العاده فوتوریستی و ظاهرا نامتناسب با عصر ارتباطات و الکترونیک که انگار به شدت با طبق خودروسازان بزرگ سازگار درآمده است؛ می‌دانید که یهودا در جمله کارهایش -که قبلا هم با هم در یانون‌دیزاین دیده‌ایم  + + - بیانی این‌چنین دارد.

در تاریخ معاصر مغرب زمین کسی هست به نام سانت الیا. این بنده خدا در زمانه ای که هنوز خبری از این شهرنشینی حمل و نقل محور و این پل‌ها و راه‌های بزرگ و این ترن‌ها و خطوط متروی پیچیده در شهرها نبود، اتودهایی ارائه داد که در اون ها آرمان‌شهر معاصر رو به تصویر می‌کشید.

اگرچه اون سال‌ها برخی به اتودهای او نگاه چپ چپ می‌کردند و تحت عنوان جنبش فوتوریسم دسته بندی شدند و به عنوان جریانی زودگذر شناخته شدند اما امروز اگر کسی نگاهی به شهر‌های بزرگ بندازه و نگاهی هم به اتودهای سانت الیا بکنه حتما در نگاه‌ش شباهت زیاد این‌ها به هم جلب توجه خواهد کرد. انگار که سانت الیا می دیده داریم به کدام سو می ریم.....

ند اسکات در اتودهای ترسیمی که برای پارک سینت جیمز لندن زده صورتی فوتوریستی ارائه داده که به راه‌کارهای شایع سال‌های اخیر تحت عناوین راه‌کارهای سبز یا پایدار به شدت نظر دارند. با توجه به چیزهایی که در مورد سانت الیا و اتودهاش بر ما گذشته؛
فکر می کنین روزی برسه که جمیز پارک لندن تا پارک لاله تهران این طوری بشن....؟

 عکاسی شهری با بیانی فوتوریستی- امپرسیونیستی!
استفانی یونگ در این عکس ها به دنبال کشف بیانی برای معضل ، مقوله، واقعیت ( نمی دونم چه طور ارزش‌گذاری کنم ) سرعت در شهرهای بزرگ در عکاسی بوده؛ بیانی متفاوت از شات های تصویری با لنز باز که منجر به تصاویر مرسوم می شه و حرکت ماشین ها و آدم ها رو به صورت شبحی رنگی نمایش می ده.
به خصوص تصویر عکاسی شده دوم  وسوم خیلی کامل از آب دراومده.

یه سری کانسپت دیوانه وار از هتل‌هایی در آینده ؛

هرچند خدا رو شکر با رویه‌ای که تمدن لیبرال عصر حاضر اتخاذ کرده امروز تناقضات بزرگی در کاره که جهان نمی تونه از کنار آن ها بی تفاوت رد بشه و این چنین آینده‌ای به امید خدا خیال خام و سودای محقق ناشدنی‌ انسان غربیه اما نگاه دقیق در همین سودا خیلی می تونه ما رو در شناخت اندیشه های پیش‌روی زمان حاضر کمک کنه