با یک کار خوب و شایسته مطالعه روبه رو هستیم؛ John Lin استاد معماری دانشگاه هنگ کنگ برای خودش خانه‌ای روستایی با نام "خانه ای برای تمام فصول" طراحی کرده و ساخته که به نوعی خودبسنده است و سعی داره محتاج فضای بیرون از خودش نباشه.
اگرچه به واسطه پیشگیری از آسیب‌های ناشی از زلزله، سازه بنا به صورت اسکلت بتنی طراحی و ساخته شده اما پوشش دیوارها و کف و سایر جزئیات ساختمونی بر اساس الگوهای محلی و مصالح گرفته شده از زمین نظیر خشت و آجر اجرا شدن. خانه درون خودش دو سه حیاط مرکزی داره و سقف اون به طوری شیب دار طراحی شده تا با ترکیب با باغچه های پلکانی بتونه بیشتر استفاده رو از آب باران بکنه و در عین حال عایق مناسبی در فصول سرد و گرم باشه.
گرمای خانه با بیوگاز ناشی از فضولات حیوانات تامین می شه و آب باران هم در منبعی در زیر خونه جمع می شه و به استفاده می رسه...
در دیاگرام های همراه پست محل تعبیه منبع آب و بیوگاز و باغچه های اکولوژیک و همچنین سایر تاسیسات سبز خانه رو می تونین ببینین
این چنین طرح هایی که هم از ظرفیت های استحکام بخشی تکنولوژی بهره برده و هم به دنبال هرچه همراه تر بودن با طبیعته ، آخرین جواب تمدن اخیر به زندگی انسانه به نوعی. چرا که جمیع تجربه های قرون اخیر به بن بست هایی فجیع منتهی شدن . خب لاجرم دوستان توجه دارند که اگر بخواین در این آخرین راه‌کار بشر زندگی کنین برخی راحتی های مرسوم و از سر شکم سیری زندگی های امروز رو باید کنار بگذاریم. مثلا شما باید به همون کود حیوانی و جمع باران و .... مدام رسیدگی کنین یا حتی آستانه آسایش در این طور نگاه‌ها با چیزی که الان در خانه هاتون در فصول گرم و سرد تجربه می کنین فرق هایی داره و بیشتر شبیه برخورد روستایی های ما با گرما و سرماست...
می خوام بگم انگار داریم برمی‌گردیم. برمی‌گردیم از مسیر اشتباه تمدنی مون...
و اگه این طور باشه ، انگار بی دلیل فکر کرده بودیم پیشرفت کردیم و سر همین خیال خام چه کسایی که پشت پا زدن به هویت شون و وطن شون و روستاهاشون و اصالت هاشون و بدتر از همه به دین شون.... دل آدم برای از این جا رونده ها و از اون‌جا مونده ها می سوزه،
از گذشته رونده ها و از آینده مونده ها.....
خدا کنه ما از اونا نباشیم.
