جوزپه آرچیمبولدو یکی از هنرمندان ایتالیایی دورهﻯ منریسم از تاریخ هنر اروپا است. شهرت او به خاطر پرترهﻫﺎی سرشار از خیالی است که کشیده. او این پرترهﻫﺎ را نه به صورت یک تصویر عادی از انسان، بلکه با تخیل و کنار هم قرار دادن تصاویر اشیای روزمره ﻣﻰساخت. گذشته از قدرت تصور و تخیل فوقﺍﻟﻌﺎدهﻯ آرچیمبولدو در ابداع چنین تصاویری، نکتهﻯ قابل تامل در این حرکت هنرمندانه، رعایت تناسب و هماهنگی در انتخاب اشیایی است که قرار است پرتره را شکل دهند. او این کار را نه به صورت رندوم و تصادفی بلکه بر اساس نسبت و روابط اشیا با شخصیت صاحب پرتره انجام ﻣﻰداد؛ مثلا در کشیدن پرترهﻯ یک کتابﺩار از کتاب، برای الههﻯ گلﻫﺎ از گل، و برای کاراکتر هر کدام از فصلﻫﺎ از میوهﻫﺎی آن فصل استفاده کرد. و گویی سعی داشته با دادن صورتی مناسب به این اشیای متناسب و مرتبط، به شخصیت صاحب پرتره نزدیک شود. تلاش آرچیمبولدو برای نشان دادن لایهﻫﺎی پنهان شخصیتﻫﺎ بر قدر، زیبایی و عمق آثارش بسیار افزوده است. 

عصر گوشی‌های هوش‌مند عصری است که چشم انسان با صفحه‌ی دست‌گاه هوش‌مندش بیش‌تر آشناست تا محیط و افراد پیرامون‌ش! امکانات جذاب و فراوانی که توسعه‌ای سریع نیر دارند، غالب انسان‌های این عصر را با خود هم‌راه می‌کند و گاهی حتی فرصت نمی‌دهد که  با وارسی این تغییرات، انسان رابطه‌ی خود را با آن تنظیم و تعدیل کند. جین جولین گرافیست از جمله معترضانی است که با زبان و تکنیک خاص خود سعی کرده تا تلنگری به این استفاده‌های افراطی بزند. نقاشی‌های او ساده و اصطلاحا سبک هستند. در بعضی تصاویر تنه به کاریکاتور می‌زنند و در بعضی دیگر به هزل کشیده می‌شوند. جوان بودن جولین در تندی و صراحت آثارش اثرگذار بوده و طبیعی است که یانون‌دیزاین از نمایش تمامی آثار او معذور است.

پیتر زومووسکی، نقاشی اهل  شفیلد، و روایتﮔﺮ زندگی روزمره است. کارهای او کیفیتی رویاﮔﻮنه و فانتزی دارند؛ و بسیار پر جزئیات هستند؛ جزئیاتی که از کارهای زومووسکی، آثاری مینیاتورگونه می‌سازد. به عنوان نمونه ﻣﻰتوان به آجرکاریﻫﺎ یا شاخ  و برگ درختان اشاره کرد. نکتهﻯ دیگری که به هنگام مواجه شدن با آثار زومووسکی جلب نظر ﻣﻰکند، این است که آثار او جمله گی روایتﮔﺮ دورهﻯ خاصی در گذشتهﺍﻯ نه چندان دور هستند؛ دورهﺍی موسوم به ادواردین. نقاش زندگی آرمانی خود را در سال‌های دهه‌ی نخست قرن بیستم انگلستان موسوم به ادواردین چست‌جو می‌کند...

صاویر متحرک GIF گاهی آدم را یاد کارتون‌هایی می‌اندازد که در آن‌ها نقاشی‌ها و شخصیت‌های‌شان جان می‌گرفتند و وارد دنیای واقعی می‌شدند. شبیه این شخصیت‌ها را در کارتون "وروجک" شاید به یاد داشته باشید!

مجموعه نقاشی‌های متحرک آمول لو با عنوان "در راه"  در نگاه اول ماشین‌هایی هستند متعلق به مشاغل مختلف که پس از لحظه‌ای انگار شروع به حرکت می‌کنند و هر کدام محصولی را برای مقصدی خاص می‌برند. تصاویر متحرک به خاطر تشکیل‌شدن از چندین تصویر، به هنگام متحرک‌سازی فضای‌ سه‌بعدی را القا می‌کنند و انگار که با حرکت خود انرژی نهفته در نقاشی را نیز آزاد می‌کنند.

 

هرچه جلو می‌رویم مرز بین هنرها یا حتی میان تخصص‌های مختلف کم‌رنگ‌تر می‌شود. برای مثال مرز میان هنر گرافیک، نقاشی، عکاسی و نقاشی‌های دیجیتال گاهی به کلی برداشته می‌شود. نیک جنتری، هنرمند انگلیسی این بار فقط با مفهوم این موضوع سروکار داشته و تنها از فن نقاشی برای کار خود استفاده کرده است. او نگاتیو دوربین عکاسی را به قطعات گوناگونی برش داده و از چیدن آن‌ها کنار هم تصاویر پرتره‌ای را شکل داده است. قسمت‌هایی از نگاتیو، که خود ظرفیت لازم از لحاظ رنگ و بافت را برای قرار گرفتن در تصویر داشت، بدون تغییر گذاشته و باقی برش‌ها را به نوعی نقاشی کرده است.

فارغ از نگاه تکنیکی به ماجرا، برداشت‌های دیگری نیز می‌توان از این مجموعه داشت. این‌که انسان‌ها ساخته شده از تک‌تک لحظاتی هستند که آن‌ها را زنده‌گی می‌کنند، لحظاتی که هر کدام تصویری لحظه‌ای‌ست که بر روی نگاتیو عمر به ثبت رسیده‌است!

فرض کنید کودک‌تان غذای‌ش را نخورد و شما مدام بخواهید با او جدال کنید تا حرف‌تان را بپذیرد! این نوع برخورد می‌تواند نتایج بدتری را هم به دنبال خود داشته باشد. اما این تنها چاره‌ی کار نیست. شاید بتوان در این راه از مالزیایی‌ها که اهمیت خاصی به آش‌پزی و نحوه‌ی طبخ غذاها می‌دهند کمک گرفت. یکی از آن‌ها سامانتا است، مادر دو دختربچه. او برای ترغیب کودک‌ش به غذا خوردن، از زمانی که در اختیار دارد و ذوق هنری خود استفاده کرده و بشقاب را برای کودک نقاشی می‌کند. لی سامانتا معتقد است در مواد غذایی چیزی به نام دور ریز وجود ندارد، او طرز فکرش را در عمل نیز به اثبات رسانده و نحوه‌ی استفاده از انواع مواد غذایی را در کارهای خود ارائه داده است.

چالشی قدیمی در تعریف هنر هست که میان هنر به مثابه‌ی یک تجربه‌ی درونی و ظهور ناخودآگاه از جانب شخص هنرمند و طراحی به مثابه حساب و کتابی مشخص برای ظهوری مشخص و تعریف شده تمایز قائل می‌شود. حتی خیلی از بحث‌های بی‌خودی که امروز در میان رشته‌های هنری دانش‌گاهی برقرار است و اتهام‌زنی‌هایی که به برخی از فعالان رشته‌ها اجازه‌ی ارزش‌گذاری سایر رشته‌های هنری را بر مبنای دوری از آرمان هنر یا نزدیکی به آن می‌دهد، نیز ناشی از همین چالش است. مثلا یادم هست که در دانش‌گاه هنر نقاش‌ها فکر می‌کردند هنر تنها در نقاشی و احیانا کمی در مجسمه‌سازی خلاصه می‌شود و باقی رشته‌ها طفیلی همین دو رشته هستند. یا مثلا فعالان هنرهای بصری با فراموشی تاریخی که بر همه هنرها در ذیل معماری گذشته است، همیشه در برابر قرارگرفتن هنر معماری در کنار سایر رشته‌های هنری موضع داشتند.

به هر تقدیر این چالش قدیمی خود حتی دست‌مایه و موضوعی انتقادی برای برخی هنرمندان قرار گرفته است. هنرمندان اردنی، مثنی حسین و هادی علاالدین، در استودیو گرافیک ورشه با ارائه‌ی مجموعه‌ پوستری با استفاده از برخی فیگورهای مشهور تاریخ هنر و دیاگرام کشف روابط پنهان ریاضی و هندسی در آن‌ها، به نوعی هنر یا دیزاین بودن این آثار را به چالش کشیده‌اند و از آن‌ها به عنوان شاخص‌هایی برای انتقاد به این چالش مطرح شده استفاده کرده‌اند. 

بلاخره حلقه هنر به پایان سال ۹۲ و جلسه بهارانه خود رسید! این جلسه به نوعی حسن ختام سال ۹۲ خواهد بود و نوروز حلقه هنر نیز به حساب می‌آید. جلسه‌ای نوروزی که یانون‌دیزاین هم دوباره مهمان حلقه هنر خواهد بود.

جلسه بیستم حلقه هنر چهارشنبه بیست و یکم اسفند‌ماه ۹۲، به نمایش و تحلیل و گفت‌گوی پیرامون کلاژ-نقاشی‌های بهارانه پرورانه دلفانی می‌پردازد. این کلاژ‌ها از برگ گل‌های رنگانگی تشکیل شده‌اند که هنرمند در ظرافتی بی‌نظیر آن‌ها را در ترکیب‌بندی‌هایی هندسی کنار هم قرار داده است. در حاشیه حلقه هنر بیستم مراسم اهدای جوایز و اعلام نتایج دومین مسابقه طراحی وب‌سایت یانون‌دیزاین یعنی طراحی قلک خیریه هیئت هنر برگزار خواهد شد..