نقاشی‌های هایپررئال یا فزون واقع‌گرا جزو سبک‌های متاخر نقاشی در جهان هستند که سعی در هرچه واقعی‌تر نشان دادن سوژه‌های خود دارند. کار نقاشان این سبک تا جایی پیش می‌رود که گاهی آثارشان از خود واقعیت هم واقعی‌تر می‌شود!، برای همین گاهی عنوان فراواقعی  هم به آن‌ها می‌دهند.

امانوئل داسکانیو با سوژه قرار دادن میوه‌ها و با ایجاد چالش‌هایی مثل بارتاب نور از روی آب یا انعکاس شیشه، سعی در محک زدن خود در این سبک داشته و به نوعی اعجاب بیش‌تری را برمی‌انگیزد. آثار او با داشتن پس زمینه‌ی سیاه و چیدمان و نورپردازی حساب شده به عکاسی صحنه آرایی شده شباهت پیدا کرده است. از این جهت شاید بتوان کارهای او را در سبک فتورئال قرار داد. چرا که نقاشی‌های او به عکس شباهت بیش‌تری دارند تا واقعیت.

معروف است که رشته‌ی معماری رشته‌ی گرانی است و شاید خیلی‌ها به سبب همین بالا بودن هزینه‌ی تحصیل، قید اننخاب آن رابزنند. طرح «بسته‌ی معماری» از همین جا به ذهن مورتا رسید و او برای پایین آوردن هزینه‌ی ماکت‌های نمونه برای ارائه به کارفرما،‌ قطعاتی قابل بازیافت درست کرد که سال‌ها بعد تبدیل به محصولی با نام «آرک کیت» شدند. قطعات لگومانند این مجموعه، ضخامتی واقعی در مقیاس خود دارند و به کار طراحان حرفه‌ای، دانش‌جویان و حتی اهداف آموزشی و سرگرم‌کننده هم می‌آید. البته این بسته‌ها حاوی قطعات سفیدرنگ هستند و برای افزودن بافت به نما، می‌بایست فایل‌های مخصوص را پرینت کرد و روی آن‌ها چسباند.

با وجود همه‌ی این تسهیلات برای ساختن ماکت، به نظر شما کفه‌ی ترازو به سمت کدام یک سنگینی می‌کند؟ یک ماکت قابل لمس یا یک مدل کامپیوتری مجازی؟

جاکو یک دانش‌جوی رشته‌ی شیمی است که استعدادی ویژه در نقاشی دارد. او با کشیدن شخصیت‌های معروف کارتونی و کاراکترهایی با سبک مانگای ژاپنی در حالاتی خاص، از آن‌ها در یک کلاژ کامپیوتری استفاده کرده است. او هربار خود را در تعامل با شخصیت‌های کاغذی اش تصور کرده و از خود در حالاتی متناسب با فیگور نقاشی‌ها عکاسی کرده و با اعمال تغییراتی کامپیوتری آن دو را در ترکیبی جذاب و پویا به کار برده است. شبیه به این آثار را در فضای مجازی زیاد می‌بینیم (+)، اما تفاوت کار جاکو یکی استفاده از خود به عنوان بخش واقعی تصویر است و دیگری القای حس سه بعدی و ترکیب شدن دو قسمت تصویر به سبب کامپیوتری بودن آثار است.

شبیه‌سازی واقع‌گرای رایانه‌ای امروزه بیش‌تر از همه به کار عرصه‌هایی می‌آید که ساخت نمونه‌ی واقعی امری زمان‌بر و هزینه‌بر باشد. مثلا در ساخت فیلم‌های سینمایی تخیلی که اصلا عرصه رشد این صنعت هم به حساب می‌آید و طبعا بدون این شبیه‌سازی‌ها ساخت دکورها و تجسم‌ تخیل‌های بی حد و مرز سینماگران با حد و مرز و محدودیت بالایی روبه‌رو می‌شود. معماری نیز به دلیل این‌که محصولی بزرگ‌تر از ابعاد انسان دارد و تا پیش از ساخته‌شدن هیچ نمونه کوچکی نمی‌تواند تصویر عینی روشنی از نتیجه به کارفرما بدهد، یکی از عرصه‌های مهم کاربرد این شبیه‌سازی‌هاست.

اگرچه شبیه‌سازی‌های واقع‌گرا فرصت فهم بهتر آینده‌ی هنوز ساخته نشده در معماری را به مخاطب و به خصوص کارفرمای تصمیم‌گیرنده می‌دهد اما به همان میزان نیز می‌تواند افسون‌گر و دروزغ‌پرداز باشد و تصوری واقعی از آینده‌ای خیالی را برای مخاطب ایجاد کند. حتی با کمال تاسف اساتید دانش‌گاهی معماری نیز به شدت تحت تاثیر این شبیه‌سازی‌ها هستند و به جای آن‌که به درک معمارانه و استادانه‌ی خود تکیه کنند مانند مردم عوام به تصاویر زیباتر و پررنگ و لعاب‌تر ارزش بالاتری می‌دهند. به این ترتیب این بازنمود‌های واقع‌گرایانه را باید نوعی فرصت و تهدید توامان دانست. 

در این پست ۵۰ بازنمود واقع‌گرایانه‌ی معماری را که در ۲۰۱۳ ترسایی جزو برترین‌های فضای وب بودند منتشر می‌کنیم. برای دوستانی که تا این‌جای کار متوجه نشدند داریم در مورد چه چیزی حرف می‌زنیم می‌گویم: این تصاویر واقعی نیستند!

سباستین بینیک هنرمند آلمانی در مجموعه «دوچهره» تصاویری از زنان حاضر در اجتماع را نشان داده است که با نقاشی عناصری از چهره بر روی صورت آن‌ها از هر چهره، دو چهره اقتباس کرده‌است. چیزی که در مجموعه این تصاویر به طور ویژه به چشم می‌خورد تاثیر چشم واقعی انسان است. چهره‌های بازنمودشده با وجود شمایلی بودن عناصر نقاشی شده تنها به خاطر وجود همان یک چشم واقعی که در هر چهره مستقل گنجانده شده است، به طور خاصی دارای روح هستند و به راحتی مخاطب را گیج می‌کنند.

راستی چرا هنرمند زنان غربی را در حین زندگی روزمره و در دل اجتماع دوچهره نشان می‌دهد؟

تصور این که طراحان و نقاشان سده های اخیر و به خصوص دوران مدرن دقیقا چه زیباشناسی در انتخاب و بازنمایی مدل‌های طراحی‌ داشته‌اند کمی سخت است. آن‌ها به بازنمود عینی مدل‌ها قائل نبودند و بنابراین طور دیگر از مدل‌ها حکایت تصویری می‌کردند. به همین جهت معمولا در برخورد با آثار این‌ نقاشان سعی می‌کنیم وجه واقعی مدل را فهم کنیم و توجهات نقاش و تمرکز‌های او بر برخی عناصر مدل و ... همه را به صورت ذهنی تفسیر و تصویر کنیم.

اما فلورا بورسی با ساخت عینی مدل‌های نقاشی‌هایی معروف به صورت سه بعدی و مجسمه‌ این تخیلات را در هم می‌شکند. او با نمایش عین به عین فیزیکی نقاشی هایی غیرواقع‌گرا به نوعی به تصویر ذهنی و فرانمودی نقاش نقشی اوبژه‌ای می دهد که آن را هم ارز اوبژه‌ی مقابل نقاش می‌کند. شاید به این ترتیب سوژه ذهنی نقاش هم برتری چندباره پیدا می کند... 

واقعیت افزوده رهیافتی تکنولوژیکه که برخی از فعالان و رصدگران حوزه آی‌تی سال ۲۰۱۳ رو سال شکوفایی اون قلم‌داد می‌کنن. پیش از این هم در یانون‌دیزاین پست هایی از هنرهای مرتبط با واقعیت افزوده دیدیم مثلا + یا +‌

واقعیت افزوده عبارته از آشکارسازی محتوایی مجازی در هماهنگی با واقعیت توسط دستگاهی آشکارساز به نحوی که مجموعه دیتای مجازی و اطلاعات دنیای واقعی با هم تشکیل یک پیام نهایی رو بدن

این مساله امروز چه در سطح کانسپت و چه اخیر در ابعاد تجاری و نیمه تجاری به خدمت خیلی از صنایع آمده و تقریبا الان تمام دارنده‌گان گوشی‌های همراه هوش‌مند به سطحی دارن از این رهیافت بهره می‌برن. اما یکی از وادی‌هایی که به خوبی می‌تونه از ره‌یافت‌های این تکنولوژی بهره ببره معماری و اون هم در سطح اراپه آثار و طراحی‌های معماریه

پست زیر و ویدپوی همراه‌ش که توصیه می‌کنم حتما ببینین، یک ایده به اجرا درآمده از کاربرد واقعیت افزوده در کمک به ارائه‌های معماری رو نشون می‌ده. این که می‌تونین در آن واحد بسیاری از ایده‌های طراحی رو در قالب‌های اینتراکتیو به طور زنده برای کارفرما ملموس کنین و نمایش بدین و برای این کار تنها به تولیدات مجازی خوب و دقیق احتیاج دارین.

از این به بعد، دوستان طراح ومعمار بنده می تونن با صرف هزینه ای گزاف :) ! به کارفرماهاشون تجربه عینی محصول و بنای هنوز ساخته نشده رو بدن :