بچه‌ها دوست دارند اسباب‌بازی‌های‌شان را به اسم صدا بزنند و خیلی وقت‌ها آن‌ها را موجودات زنده‌ای شبیه به خودشان تصور می‌کنند. معمولا در طراحی اسباب‌بازی‌های فردی برای بچه‌ها موضوع شخصیت‌پردازی مد نظر قرار می‌گیرد اما درمورد تجهیزات بازی در پارک‌ها و شهر بازی‌ها کم‌تر به این موضوع توجه می‌شود. شاید مواردی هم که تا به حال دیده‌ایم عروسک‌هایی بوده‌اند که مجسمه‌وار در میدان بازی وجود داشته و کودک امکان تعامل با آن‌ها را نداشته است.

طراحان دانمارکی اسبا‌ب‌بازی، تجهیزاتی را طراحی می‌کنند که هر کدام دارای شخصیتی زنده است. بچه‌ها می‌توانند تشخیص دهند که وسیله‌ای که با آن در تعامل‌ند، حیوان است روبات است یا یک خانه. گروه طراحی «نهنگ» در برخی از این تجهیزات با استفاده از جزئیات آناتومی حیوانات یا جزئیات یک بنای معماری، توانسته است ایده‌های جدیدی را برای خلق بازی بیافریند.

دفن زباله‌ها همان‌طور که ام‌روز معضلی برای شهرها شده است، در آینده‌ی نزدیک جزو تهدیدات جدی برای مردم جهان خواهد شد. شهرداری‌ها نیز در سال‌های اخیر تلاش زیادی برای بازیافت زباله انجام داده‌اند، اما چرا گاهی مردم در این راه هم‌راهی نمی‌کنند؟ باید دید چه جذابیتی برای آن‌ها ایجاد کرده‌ایم که مردم زحمت جدا کردن زباله را به خود بدهند.

این پست شامل چند طرح از جاهای مختلف است که سعی کرده‌اند به طرق گوناگون شهروندان را به این کار متمایل کنند. استفاده از رنگ‌های متنوع و شاد، نقاشی کردن سطل‌ها، برش دهانه‌ی سطل با اشکال هندسی و جداره‌های شفاف جزو ایده‌هایی است که خواهید دید. 

هرچند وقت یک‌بار در یانون‌دیزاین پروژه‌هایی فرهنگی اجتماعی با هم می‌بینیم که سیاق هنری دارند. نظیر این. این بار نیز با حرکت خودجوش فرهنگی دیگری روبه‌رو هستیم که نگاهی متفاوت دارد.

فضای سبز اجتماعی بر روی چهار چرخ!!!؟ گروه رابر با طراحی یک واحد فضای سبز جابه‌جاشونده بر روی چهارچرخ به صورت یک دوچرخه سبز پیامی اجتماعی فرهنگی در توجه به محیط زیست و فضای سبز در زندگی‌های شهری امروز دارد که تحت حمایت بنیاد YARAT تا ۱۷ سپتامبر در پایتخت آذربایجان این حرکت را ادامه می‌دهد.

جریانی در میان قشر تحصیل‌کرده معماری در کشور ما وجود دارد که متاثر از آموزه‌های استادانی نظیر پیرنیا و جریاناتی نظیر قطب فنآوری معماری دانشگاه تهران و با مطالعه ترجمه‌هایی از اساتیدی مانند دکتر گلابچی و بلاخره همراه با جو صنعت‌زده امروز کشور ما, تعریف معماری اسلامی یا معماری ایرانی, اصلا بگوییم معماری بومی و فرهنگی را در ابداعات و نوآوری‌های فنی آن خلاصه می‌بینند و با وزن‌دهی به عنصر فن و تکنیک در معماری, به غیر از آن که سایر شوون معماری را کم‌تر بها می‌دهند, در پی ساخت آینده‌ای فن‌محورانه برای معماری بومی هستند. این جریان حتی با خوانش معماری گذشته ایران زمین از دریچه فن و تکنولوژی به گزاره‌هایی در مورد معماری سنتی ایرانی و شاید گاهی اسلامی می‌رسد که کلیه یا حداقل بیشتر تاثیرات احتمالی اندیشه بومی بر تولید آثار معماری را زیر سوال می‌برد.

این نوع نگاه از ابتدا یعنی قبل از آن‌که در ایران این قدر بارور شود, در میان کشورهای متمول عرب منطقه به نوعی وارداتی مستقر شده بود. نتیجه این نوع نگاه -در نوع وارداتی آن- برای کشورهای منطقه عرب ساخت و سازهای غول‌پیکر و عظیم حاشیه خلیج فارس است که محمل آخرین تکنولوژی‌های روز معماری و رکورددار بسیاری از عرصه‌های ساخت و ساز است. جالب این‌جاست که اعراب هم این نوع معماری‌های خود را اسلامی و امتداد سنت اسلام در معماری تلقی می‌کنند! معمار ساختمان مرکزی پارک علم و فنآوری قطر ادعا می‌کند که این ساختمان را بر مبنای فرهنگ اسلامی و با بهره‌گیری از فن‌آوری‌های ساختمانی آینده طراحی کرده است. ساختمانی خوش ساخت و با پهنه‌ی 12 هزارمترمربع که مجموعه‌ای پیچیده از روابط پژوهشی اموزشی را در خود جا داده است.

با رشد و گسترش ابزارها و تکنیک‌های عکاسی، چیزی که امروز کم‌تر اصالت دارد -البته به جز وادی عکاسی خبری- واقعیت عکس است. امروزه عکاسان روش‌های عکاسی را به منزله ابزارهایی برای بیان به مانند ابزارهای نقاشی در دست یک نقاش به کار می‌گیرند و از ارائه عکس‌های ساخته شده ابایی ندارند. 

مجموعه سرزمین خیال ایلدیکو نیر عکس‌هایی ساخته شده است که پهنه‌ای رویایی و نقاشی‌گون را به تصویر درآورده است. در برخی شات‌ها تکنیک‌های عکاسی آن قدر از واقعیت فاصله گرفته است که بدون دانستن این که این پرده‌ها از عکس به دست آمده‌اند، بی‌شک گمان می‌کنیم نقاشی هستند

مرز بین فضاهای داخلی و خارجی در زندگی ما آدم‌ها خیلی وقت‌ها با عناصر موجود در آن‌ها و روابطی که با ما برقرار می‌کنند مشخص می‌شود. مثلا هیچ وقت انتظار یک صندلی راحتی با پوششی چرمی را در یک پارک عمومی دارید؟ 

یوست گودریان طراحی هلندی با پوشش یک صندلی بتنی پارک به وسیله‌ی چرم کوبیده‌شده به این پارادوکس ذهنی جامعه عمل پوشانده است. 

گروه معماری TEN به درخواست مسئوولان امر، تصمیم گرفتند برای یادبود صدوپنجاهمین سال‌گرد نبرد معروف پوئبلا که در اون سربازان مکزیکی، در پنجم می ۱۸۶۲ متجاوزین فرانسوی رو شکست می دن و از مکزیک بیرون می‌کنن، سایت اون نبرد رو به صورت منظرسازی متفاوتی طراحی کنن.

در این طراحی علاوه بر طراحی نمادین دو جبهه جنگ در سایت با استفاده از فراز و نشیب‌های حساب شده سعی در القای این تقابل کردند و با ترکیب هدف‌مند شبکه‌ی درختان با بستر طراحی شده به طور نمادین حضور سربازان خودشون رو در اون جنگ پاس‌داشتند...... نفس این مساله یعنی طراحی منظر و لنداسکیپ به عنوان یادبود یک مساله مورد توجه من قرار داره

بی دلیل مترادف ذهن ما شده که تا صحبت از یادبود و یادمانه به یاد مجسمه هایی بزرگ و پراحساس و غالبا پر انرژی بیافتیم و اصلا یک سایت معماری رو به عنوان یاد یک موضوع نتونیم بپذیریم در حالی که سایت های منظرسازی معماری به واسطه حضور و استفاده کار از اون‌ها به مراتب می‌تونن بهتر و بیشتر و اثرگذارتر معرف و یاد یک مساله ی تاریخی یا یک رخ‌داد فرهنگی اجتماعی باشند.

این نماسازی مربوط به برگزاری نمایشگاه عکس‌های سیاه و سفید پرتره از یک هنرمند در موزه‌ای در توکیوست. کار به منظور دعوت‌کنندگی در آستانه ورود به موزه کار شده و از هزار و یک بیلبورد تبلیغاتی برای بازدید از این نمایشگاه موثرتر به تبلیغ می‌پردازه. اما چیزی که بیش از این ‌ها مورد توجه قرار می‌گیره حضور متفاوت و البته قدرت‌مند گرافیک در حوزه معماریه. درسته این طرح به عنوان یک افزوده موقت کار شده اما به خوبی تونسته با نمای ساختمان تلفیق بشه و حتی بشه اون رو به عنوان نمایی همیشگی برای یک ساختمان پذیرفت.....

این شاید شروع سطح و الگوی جدیدی از حضور گرافیک در معماری باشه. شاید در آینده شاهد معماری‌هایی باشیم که در آمیختگی با آثار گرافیکی کامل بشن و بدون اون‌ها ناقص باشن.