اختصاص فضاهای بازی برای بچه‌ها در فضاهای عمومی و پارک‌ها یکی از لازمه‌های طراحی فضاهای شهریه. این مساله همیشه با عواملی نظیر امنیت بچه‌ها، تناسب بازی‌ها با سن و سال بچه‌ها و چگونگی تفکیک و جهت‌دهی هوش‌مندانه بچه‌ها به سمت بازی‌هایی که براشون مناسب‌تره درگیره. در کنار این مسایل عمل‌کردی نگاه‌های فرهنگی و فرهنگ‌ساز هم معمولا در این ساخت‌ها دخیله.

در برخی از انتخاب‌های نادرست مواجه هستیم با حصارکشی‌های نافرم و بعضا حتی خطرناک و بسترسازی‌های نامتناسب و کارهای فرهنگی‌ شعاری یا شعارزده در قالب پیام‌هایی برای بچه‌ها که غالبا تاثیر ادعایی یا تاثیر دل‌بخواه طراحان و تصمیم‌گیران رو ندارند.

در نمونه زیر چندین نکته قابل توجه و درس آموز بود. به نظرم بازی بچه ها با خاک در بستری طبیعی و با عناصر طبیعی ساخته شده بار فرهنگی رو تا حدی قابل قبولی تامین کرده. علاوه بر اون بستر نرم خاک و حصار محافظ طبیعی واحدهای فضایی طراحی شده تا حد زیادی امنیت رو تامین می کنن. این که فقط بچه ها می تونن وارد این واحدها بشن (به دلیل ورودی های کوچک‌شون) خودش یک مزیته که به نظرم بچه هم اون رو درک می‌کنه. این که اختصاص به خودش داره و اون صاحب این فضاست و این به تعلق بچه به فضا کمک می کنه..... یعنی فرهنگ‌سازی در عین تامین امنیت و تاثیر روانی در عین عمل‌کرد بازی.

با رواج استفاده از سازه‌های بادی در معماری چند دهه اخیر و جاافتادن حضور نیروهای کششی در معماری سده اخیر هر روز باید منتظر ایده هایی نو در معماری کابلی-بادی باشیم.

پل معلق بادکنکی این پست یکی از همین ایده های جالب و نو در کاربرد این گونه سازه‌هاست. اگرچه هنوز این اتود به عنوان یک مجسمه در دل دریاچه پارک نصب شده اما ایده چه بسا اون‌قدر برای معمارهای اهل تهور تحریک کننده باشه که به زودی شامل پلی با چنین ایده سازه ای باشیم 

در تاریخ معاصر مغرب زمین کسی هست به نام سانت الیا. این بنده خدا در زمانه ای که هنوز خبری از این شهرنشینی حمل و نقل محور و این پل‌ها و راه‌های بزرگ و این ترن‌ها و خطوط متروی پیچیده در شهرها نبود، اتودهایی ارائه داد که در اون ها آرمان‌شهر معاصر رو به تصویر می‌کشید.

اگرچه اون سال‌ها برخی به اتودهای او نگاه چپ چپ می‌کردند و تحت عنوان جنبش فوتوریسم دسته بندی شدند و به عنوان جریانی زودگذر شناخته شدند اما امروز اگر کسی نگاهی به شهر‌های بزرگ بندازه و نگاهی هم به اتودهای سانت الیا بکنه حتما در نگاه‌ش شباهت زیاد این‌ها به هم جلب توجه خواهد کرد. انگار که سانت الیا می دیده داریم به کدام سو می ریم.....

ند اسکات در اتودهای ترسیمی که برای پارک سینت جیمز لندن زده صورتی فوتوریستی ارائه داده که به راه‌کارهای شایع سال‌های اخیر تحت عناوین راه‌کارهای سبز یا پایدار به شدت نظر دارند. با توجه به چیزهایی که در مورد سانت الیا و اتودهاش بر ما گذشته؛
فکر می کنین روزی برسه که جمیز پارک لندن تا پارک لاله تهران این طوری بشن....؟

 پارک‌سازی عمومی باید به طوری باشه که  محرومین و مستضعفینی که نمی تونن به شهربازی ها و قلعه های جادویی برن، حداقلی از تفریح رو بتونن برای بچه هاشون به طور رایگان داشته باشن. این مساله نه لزوما با نصب دستگاه های بازی که با طراحی منظری مناسب و ایجاد بستر بازی های جمعی و فردی برای بچه ها امکان پذیره....
چندبار دیگه هم این جا گفتم، لزومی نداره در طراحی محیط برای بچه ها از رنگ‌های کارتونی و احجام پلاستیکی و کاراکترهای شنگول والت دیزنی استفاده کنیم. بگذاریم سواد و سلیقه بچه ها رشد کنه بابا!

سرسره‌ها و تپه طورهای این پارک خیلی خوب تونستن بستری عمومی و رایگان برای تفریح بچه ها ایجاد کنن

 

 چقدر رفتار این بنای بزرگ برام جالب بود. تمام فضاها رو زیر زمین برده و نور رو از بالا به عمق زمین هدایت کرده و در عوض بستری خوب برای شهر ایجاد کرده که در اوج احترام به منظر شهری و نمای ساختمان های اطراف و رعایت حال اون ها درتامین نور و هوا و منظر، چه میزان حجم اضافی رو از بار بافت شهری هم برداشته....

سازه اکسپوز کار هم جالب بود....

هوش‌مندی این اتود از مبلمان فضاهای سبز مثل پارک‌ها و فضاهای شهری در اینه که واحد مدولار نیمکت به طوری می تونه ترکیب بشه که مبلمان های بسیار پیچیده تر با کاربری های متنوع و متناسب با فضاهای گوناگون بسازه. مثلا به تصویری که از ترکیب‌های متعدد مدولارها گذاشته نگاه کنین.

یکی از چیزهایی که در این کار به طور ویژه برام جالب بود این بود که مدولار در دل خودش و در میون ترکیب های متنوع ش "فضا" می سازه؛ گوشه هایی پراستفاده که به هیچ وجه پرت و هدر نیستند و برعکس بر غنای عمل‌کرد واحدها اضافه می کنن.

مدتی بود می خواستم این طرح ها  رو از  jaume plensa  بگذارم و به خصوص ایده ساخت حجم با استفاده از شبکه دوربرشده ی کلمات و حروف رو مطرح کنم. خط ما منظورم خط عربی-فارسی ما و به خصوص خطاطی های ما خیلی خیلی ظرفیت بیشتری هم برای این کار داره. مثلا الگوهای سیاه مشق که ما در خطاطی داریم به نوعی تشکیل شبکه هایی کامل از حروف رو می دن که به راحتی می شه با اون ها فرم‌هایی کامل در سه بعد خلق کرد.

به نظر چنین طرح هایی می تونه (البته تاکید می کنم روی امکان نه این که بگم حتما می شه) به شکوه طرح هایی قدیمی باشه. حجم‌هایی که در عین حجم بودن خط و نوشتار و کلام هم هستند و برخوردار از رازگونه‌گی به طوری که گاهی ممکنه تا سال‌ها ظرفیت کشف رمز و راز در اون ها باشه

 یک مجموعه شهری (میدان گاهی) به صورت پارک و چند فضای عمومی سرپوشیده و سرباز؛ خیلی من رو یاد مجموعه پارک‌های تپه های عباس آباد تهران می ندازه

چند کار خوب در این مجموعه دیدم. گنبد ژئودزی با پنلینگ پنیوماتیک خوش ساختش؛ توربین‌های بادی که به صورت المان هایی زیبا طراحی شدن و در کنار تولید برق محدود مربوط به روشنایی مجموعه پل رو هم به سایر بخش ها متصل کردند و استفاده نسبتا خوب از پوشش های سبز غیر از چمن و آب در حواشی گنبد و حاشیه مجموعه.