به هزار و یک نکته مثبت اقلیمی که در پوشش دادن بخشی از نمای جنوبی یک‌ساختمان با پوشش گیاهی وجود دارد کاری ندارم. اما در این طرح دفتر معماری معمار ژاپنی هایدئو کوماکی، علاوه بر همه این‌ها توانسته‌است حریمی خصوصی برای خانواده با سایبانی طبیعی و سبز به ظاهر به نحوی بسیار ابتدایی اما در واقع بسیار اصیل و درست ایجاد کند. دیتیل اجرای چنین چیزهایی اصلا پیچیده نیست. اما شناخت کافی از پوشش‌های گیاهی و رشد گیاهان و نیازهای اصولی آن‌ها به همراه توجه ویژه به منظرسازی پروژه در حین اجرای آن بسیار لازم است.

هنرمندی ژاپنی به نام هیدکی توکوشیگه (که البته چندی‌ست مرده) با استخوان‌ها و عناصر فریزشده بدن موش‌های آزمایش‌گاهی اقدام به ساخت گل‌هایی یخی و سفیدرنگ می‌کند. او در مورد فلسفه کارهای خود می‌گوید که رابطه ما با استخوان‌ها و سابقه مجسمه‌سازی با استخوان از قدیم در میان جوامع بشری بوده است ولی در نگاه مدرن، نگاه‌ها به این مساله کمی انتقادی شده است! مشمئز کننده تر زمانی‌ست که فرآیند ساخت این گونه مجسمه‌ها را می‌خوانیم؛ خشک کردن و فریز کردن موش‌های مرده و استخراج قطعات بدن آن‌ها برای ساخت گل....

نظر شما نسبت به طراحی و ساخت آثار هنری با استخوان موجودات زنده چیست؟ به نظر شما آیا این‌ گل‌ها واقعا زیباست؟ آیا زیبایی تنها در فرم اثر هنری ست که مفهومی سیال میان اثر و موثر و تاثیر......

استودیو ژاپنی معماران تاتو در طرح این سرویس‌ بهداشتی عمومی، با جای‌گزینی برخی سفال‌های پوشش سقف با مدول‌های شفاف نورگذر، بدون طراحی و تعبیه نورگیر و تغییر جدی در فرم بیرونی ساختمان به روشنایی معقولی برای فضای داخل این ساختمان کوچک دست پیدا کرده است. مجموعه مورد نظر پلان متفاوت و قابل توجهی نیز دارد که به طور ویژه دوستان معمارم را به دیدن آن دعوت می‌کنم.

تب اختراع و نوآوری در مشرق زمین و به خصوص در بخشی از مشرق زمین که به شدت روحیات تمدن غربی را پذیرفته است یعنی ژاپن، به نوعی بالا رفته است که گاهی حتی به مرز جنون نزدیک می‌شود. هرچند برخی از این گونه اختراعات را اختراعات سودمندی ندانیم اما باید دانست که در پس همین تلاش و نوآوری و رها کردن قوه خلاقه است که گاهی ایده‌هایی مهم و جریان‌ساز نیز ظهور می‌کنند.

در این پست ۱۴ اختراع کمی غیرعاقلانه را می‌بینید. 

معمار ژاپنی، کنگو کوما در یکی از آخرین پروژه‌هایی  که در ماه‌های اخیر ارائه داده، این مدرسه‌ی ابتدایی را با ترکیبی هوش‌مندانه از سنت‌های معماری ژاپنی و ره‌یافته‌های فن‌آورانه معاصر در شمال غربی توکیو طراحی کرده و ساخته است. ساختار اصلی مدرسه ابتدایی دانشگاه تیکیو از یک ردیف ۱۲ تایی کلاس درس تشکیل شده است که در برابر ردیفی از فضاهای تراس دار نیمه‌باز شکل گرفته است. مانند برخی تجربه‌های پیشین کوما، بنای سه طبقه مدرسه با شبکه‌ای از الوارهای از چوب درخت سرو با ریتمی مشخص پوشش داده شده است که در سنت ژاپنی به عناصر عمودی و افقی این شبکه به ترتیب  «رنجی» و «یاماتوباری» نام گرفته اند. ترکیب شبکه‌ی فلزی تشکیل دهنده‌ی سقف با همین سطوح چوبی عمده نوآوری استودیوی کوما در استفاده از متریال‌های معاصر در این بناست.

پرتره به بازنمود چهره یک جان‌دار می‌گن. برای همین در ابتدا اگر صحبت از پرتره یک گل بکنیم ممکنه کمی عجیب به نظر بیاد. پرتره‌ها معمولا حاوی پیام احساس و عاطفه و اندیشه شخص صاحب چهره هستند.

آیا تاکاشی تومو اوکا در مجموعه پرتره‌هایی که از گل‌ها به تصویر آورده تونسته از اون ها شخصیت‌هایی با عاطفه و احساس بسازه؟ آیا این گل‌ها تونستن در پس هنر هنرمندی مراحل نباتی رو طی کنند و به عالم حیوانی نزدیک بشن؟ قضاوت موفقیت یا عدم موفقیت اوکا با شما. می تونین کارهای بیشتری از اون رو این‌جا ببینین.

اوریگامی که یکی از هنرهای سنتی شرق آسیا و به خصوص ژاپنه در سال‌های اخیر و دوران معاصر به طور جدی مورد توجه معماران و طراحان صنعتی قرارگرفته و بسیاری بناهای معماری و بسته‌بندی‌های محصولات با اقتباس از منطق اوریگامی طراحی شدند. 

در این پست ۱۵ بنای دیدنی که نقطه تلاقی این هنر و معماری هستند رو با هم می بینیم که در بعضی از اون‌ها اوریگامی در سطح نماسازی و ظاهر و در برخی دیگه حتی به عنوان منطقی سازه‌ای حضور دارند.

در طراحی این گل‌دان‌های مینیاتوری ژاپنی سعی شده فضای معماری هم به صورت مینیاتوری به دست بیاد. به این ترتیب با القای فضای معماری تصور گیاهان کوچک به عنوان مینیاتوری از گیاهان بزرگ راحت‌تر صورت می‌پذیره

تک درختی که به تنهایی پس از سونامی ۲۰۱۱ ژاپن باقی و برجای مونده به یادبود ۱۹ هزار کشته این حادثه توسط مسئولین امر با حفاظتی خاص و الحاق یک سازه جانبی به نماد و یادمانی از این واقعه تبدیل شده. یادمانی تاثیرگذار و به یاد ماندنی....

فکر می‌کنین روزی برسه که به یادبود که نه به دلیل مصرف بی‌رویه و ظالمانه بشر از طبیعت در جای جای جهان تک درختان باقی مانده رو این طور به یادمان‌هایی از روزگاری سبز بر روی زمین تبدیل کنند و مرثیه ای بر پایان جهان رو در پیرامون اون‌ها بخونن....