متریال‌های جدید در کنار ایجاد فرصت‌های جدید، سوداهای جدید هم در طراحان ایجاد می‌کنن. مثلا این خونه رو نگاه کنیم. آیا به نظرتون در طراحی و ساخت این کلبه با متریال‌های پوششی نورگذر، طراح بیشتر در پی روشن شدن فضای داخل در روز بوده -که یک فرصته- یا در پی اون که خونه‌ای که می‌سازه مثل چراغی مثل فانوسی در دل شب روشن بشه؟ -که یک سوداست- :)

جدا کردن مرز بین این سوداها و عقلانیت‌ها خیلی مهمه. این که کجاها طراح بر فرصت‌های طراحی سواره و کجاها طراحی بر طراح سوار شده و اون رو داره راه می‌بره.

از این حرف‌ها گذشته در این کار باید اذعان کنم چه فرصت‌های طراحانه‌ش و چه سوداهاش جالب توجه و دوست‌داشتنیه :)

این بنا ترکیب یک هتل ۱۵ اتاقه و یک بازارچه محلی با تمرکز بر فروش محصولات محلیه. این دو بخش در همون لابی و آتریوم میونی با هم تماس پیدا می‌کنن که در ادامه تصاویری ازش می بینین. وقتی از معماری آمیخته‌گی با فرهنگ و سنتی قدیمی مراد بشه دیگه نمی‌شه به راحتی از عناصر ساختمانی معماری مدرن و متریال‌های صنعتی اون هم به نحوی بی‌پروا استفاده کرد. و به طور ویژه اون که خیلی اوقات برای اتصال کالبد به خاطرات و حال و هوای فرهنگ سنتی لازمه معمار بکوشه.

در این بنا گروه معماران به خوبی تونستن با نوآوری در به کارگیری عناصر بومی و سنتی که با موضوع کشاورزی و محصولات بومی اقلیم ژاپن هم هماهنگه، به بنایی با هویت مشخص فرهنگی دست پیدا کنن. حتی در این میون انتخاب این معماران در بخش نما موفق‌تر از انتخاب متریال و نحوه‌ی فضاسازی داخلی بناست چرا که صادقانه تر و متناسب‌تر انتخاب شده و مانند داخل به صورت نمایشی با طبیعت تطبیق نداره.

برای ساخت این خونه در هیروشیمای ژاپن، طراح اقدام به ساخت یک دیتیل نوآورانه کرده که البته مشابه‌هایی از اون رو همین امروز در معماری داخلی خودمون هم تجربه می‌کنیم.

طراح با ساخت تایل‌های شیشه‌ای نازک تو پر که به دلیل ضخامت‌شون خاصیتی اپتیکی در شکست نور خواهند داشت، چند جداره در خانه از جمله جداره‌ی واسط میون تراس بلند (و در نقش حیاط) خونه و خیابان مجاور رو با این دیتیل ساخته. به این ترتیب با وجود استفاده خوب از نور بیرون و ایجاد فضای گل‌خونه‌ای مطبوعی برای گیاهان داخل فضا، اون محرمیت و حجاب شرقی رو هم از بین نبرده و فضایی امن برای اهل خانه درست کرده.

خانه بسازین نه مجتمع‌های چندواحدی برای زندگی حداقلی!

مسابقه جهانی طراحی استادیوم بین‌المللی در ژاپن رو باید جمع بین تمام ایده‌ها و طرح‌های بشر برای آینده استادیوم‌ها در جهان دونست. در این مسابقه که استودیوهای بزرگ معماری یا معمارهای مشهور در اون شرکت کرده بودند، با طرح‌های نه چندان متفاوت و غیرنوآورانه‌ای روبه‌رو هستیم. شاید متفاوت ترین طرح رو بشه طرح زاها حدید (همین طرح اول) دونست که اون هم به جز امکان مسقف‌شدن جالب توجه‌ش، یک بازی با فرم بی‌معنیه -مثل سایر کارهای زاها حدید- و پیش‌رفتی در معماری به حساب نمیاد.

از نکات قابل توجه مسابقه طرح‌هایی بودند که سعی داشتند اقلیم و راه‌کارهای سبز رو با معماری استادیوم که معماری بزرگ مقیاس و غول‌آساییه آمیخته کنن.

دالان نور، یک فضاسازی عظیم در ژاپنه که قراره تا ماه سوم 2013 برجا بمونه. فریبایی و تاثیرگذاری پروژه مدیون میلیون‌ها لامپ LED هست که در ترکیبی یک‌پارچه فضا رو به وجود آوردن

این نورپردازی و فضاسازی رو چراغانی یانون‌دیزاین بدونین به مناسبت میلاد باسعادت پیامبر رحمت و انقلاب، حضرت عیسی مسیح (ع) پسر مریم پاک..... پیامبری که مسیری از نور رو به روی بشریت باز کرد و اگر نبود انحرافاتی که بدعت‌گذاران در دین و آیین او وارد کردند، امروز دینی پویا و آیینی انقلابی چونان جهان‌گیر بود که ظالم‌ها و مفسدین توان اون رو نداشتن این گونه در جهان جولان بدن...

آپارتمان‌سازی با روش معمولی که در دوران مدرن تجربه شد و امروز هم الگوی ثابت شهرهای کوچیک و بزرگ ایران خودمونه، یکی از تبعاتی که داره از بین رفتن شخصیت و هویت واحدهای مسکونیه. در آپارتمان‌های معمول، واحدهای مسکونی از هم تفکیک حجمی داده نمی‌شن و با الگوی ذهنی بچه‌ها از خونه (یعنی کلبه‌ی سقف شیب‌دار ساده) خیلی زیاد تفاوت دارند. به این ترتیب خونه برای بچه هایی که درش بزرگ می‌شن، ایجاد خاطره و یا شخصیت جز از طریق فضای داخلی‌ش نمی کنه. فضاهای داخلی هم که گاهی تنها محمل خاطرات بد و تاریک بچه ها می شن....

شاید همین دلیل بوده باشه که این طراح ژاپنی رو به ساخت چنین چیزی واداشته! آپارتمانی مسکونی که در اون واحدهای مسکونی به واسطه‌ی مدول ساختمانی بزرگی که انتخاب شده و نحوه‌ی ترکیب نامعمول‌شون در عین آپارتمان بودن هر کدوم به تصویر ذهنی ما از خونه نزدیک هستن. البته این که چقدر موفق بوده در این کار دیگه به قضاوت هر کس بستگی داره

شاید تصور چند روز زندگی و کار بدون تلفن همراه دیگه این روزها برای همه ی ما که شب و روزمون رو با این فن آوری می گذرونیم به نظرمون امری سخت باشه، ولی خب در این بین هم هنوز افرادی هستن که با نخریدن تلفن همراه، زندگی شون رو به این ابزار نوین ارتباطی نفروختن!

نمی خوام این جا درباره ی معایب و محاسن این فن‌آوری نوظهور که فقط 25 سال از ورودش به عرصه‌ی زندگی بشر می گذرد صحبت کنم ولی این موضوع رو باید توجه کنیم که هر وسیله با ورودش به زندگی تغییراتی رو با خودش به همراه می آورد و ما ناگزیر باید با این تغییرات کنار بیاییم. 

اوریگامی یک انیمیشن کوتاهه که در کنار اون که به خوبی نگاه فرهنگی و سنتی به هنر اوریگامی شرقی رو برای ما که چندان مطلع نیستیم روشن می کنه، یک نمونه موفق از فرهنگ‌سازی و انتقال فرهنگی به نسل جوونه.

نسل شرقی جوونی که شاید اگر ارزش‌های نهفته در فرهنگ و هنری سخت و زحمت‌دار مثل اوریگامی شرقی رو درک نکنه، هرگز به فکر امتداد و توسعه اون نباشه..

برای انتقال برخی فرهنگ‌ها و میراث‌ها و سرمایه‌های هنری فرهنگی باید خیلی زیاد انرژی گذاشته بشه.

انیمیشن های امروز تولید داخل ما تا چه حد دارن به این انتقال به نسل بعد کمک می کنن؟ چه میزان فرهنگ‌ها و سنن و آداب و عقیده های نسل قبل رو دارن به درستی به نسل نوپا انتقال می دن؟ ما چقدر برای شکل‌گیری این زنجیره انرژی و هزینه می‌گذاریم؟

 کارتن خوابی چیزی نیست که مربوط به کشورهای فقیر یا در حال توسعه باشه. تمدنی غیرانسانی نظیر اون چیزی که تمدن غربی هست، لاجرم با نادیده گرفتن انسان و توجه به توسعه کمی، به این جور ناهنجاری ها هم خواهد رسید..... ایران خودمون رنجی که می بره از همین تمایل و تلاش برای رسیدن به افق مغرب زمینه.....

بازگشتی باید....

: توکیو؛ 2012 ترسایی ؛ خارجی، کف خیابان‌ها......