طراح صنعتی معروف ژاپنی این بار پا در کفش معماری کرده و بزرگ‌ترین پروژه‌ی خود را اخیرا به پایان رسانده است. شرکت نندو که کارهای‌ش را بارها در یانون دیزاین دیده‌ایم (مثلا +)، فروشگاهی چهل هزار متر مربعی را در بانکوک بازطراحی کرده است. سالن‌های فروش‌گاهی که شاید مهم‌ترین شاخصه‌شان مبل‌مان درون‌شان باشد، مورد مناسبی هستند برای یک طراح مبل‌مان که استعدادهای معماری خود را نیز بسنجد!. این مجموعه‌ی فروش‌گاهی با داشتن چندین سالن مجزا که هر یک مختص یک نوع کالا است، با کانسپت‌های متفاوتی طراحی شده‌اند. نندو سعی کرده که معماری را توسط جدار‌ه‌ها به مبل‌مان متصل کند و به نظر می‌رسد که در این موضوع موفق نیز بوده است. خلوص، هندسه‌ی منتظم و البته شفافیت فضاها در غالب‌ این اتاق‌های فروش‌گاهی دیده می‌شود. طراحان سعی کرده‌اند که این ویژگی‌ها را در جداره‌ی بیرونی فروش‌گاه نیز به نمایش‌ بگذارند که مکعب‌های معلق در جداره‌ها، این نقش را به خوبی ایفا کرده‌اند. 

به نظر می‌رسد که ماهیت موزه‌ای این فضاها بر ماهیت فروش‌گاهی‌شان غلبه پیدا کرده است و شاید همین موضوع جذاب موجب شده که رسانه‌های زیادی در یکی دو روز گذشته به این کار بپردازند.

یک سال اخیر را شاید بتوان سال تحول صنعت پرینت سه بعدی دانست. صنعتی که با توسعه‌ی همه‌جانبه توسط گروه‌های مختلف، طیف وسیعی از کاربردهای جدید پیدا کرده است. سایت دیزاین‌بوم مجموعه‌ای از برترین کارهای پرینت سه بعدی سال ۲۰۱۵ خود را منتشر کرده است که در میان آن‌ها، تعدادی مربوط به صنعت مد و پوشاک می‌شد و در یانون دیزاین قابل انتشار نبود.

نکته‌ی قابل توجه در این آثار، استفاده از پرینت سه بعدی در مقیاس‌های بسیار متنوع، از طراحی شیرآلات و ظروف گرفته، تا پرینت مجسمه‌های غول‌آسا، اتوموبیل و سازه‌های واقعی معماری است. تکنولوژی‌ای که به دلیل پیوند میان دنیای دیجیتال طراحی و جهان واقعی ساخت، هر روز بیش‌تر مورد استقبال قرار می‌گیرد، در این مجموعه آثاری را به وجود آورده که تا چند سال پیش غیر ممکن به نظر می‌رسید. به نظر می‌رسد جذابیت‌های پرینت سه‌بعدی تنها به دیجیتالی و آسان بودن آن محدود نمی‌شود، بل‌که قابلیت شخصی‌سازی در آن، ویژگی مهمی است که احتمالا محصولات صنعتی را دچار تحول می‌کند و بازاری دیگر را ایجاد خواهد کرد.

شاید بد نباشد که به این بهانه آثار پرینت سه بعدی یانون دیزاین را با هم مرور کنیم. دیدن پست‌های ابتدایی و مرور صحبت‌هایی که چهار سال پیش مطرح شده، برای خود ما هم جالب توجه بود! در این پست با کلیک کردن روی هر عکس تصاویر کامل‌تری از آن را می‌توانید ببینید.

زرن بادر با ترکیب‌هایی از آثار مشهوری از تاریخ نقاشی و وسایل روزمره نظیر خوردنی‌ها و وسایل شخصی، به صورتی که القای یک اتفاق را بکند، سعی در توجه دادن دوچندان مخاطب به آثار هنری دارد. اگر از وجوه تکنیکی کلاژهای بادر بگذارم -که به حق با تکنیکی بالا و بی‌نقص روبه‌رو هستیم- به راستی آیا این طور نیست که حجم عظیم پیام‌های تصویری روزگار ما چنان ما را در برابر تصویر واکسینه‌ کرده است که دیگر مانند جهان سنت به یک شاه‌کار هنری نگاه نمی‌کنیم؟

شاید این روزها دیدن ناگهانی یک تصویر نقاشی زیبای مچاله‌شده درون یک کفش نو در مغازه کفش فروشی، یعنی یک اتفاق نادر و عجیب توجه ما را خیلی بیش‌تر از معمول به محتواهای بصری جلب کند.

گروه ویدن + کندی برای کمپین تبلیغاتی یک تولیدکننده بزرگ کفش ورزشی ، به اقدامی خاص روی آوردند. آن‌ها بر بستر اینتسالیشنی بزرگ به شکل یک بیلبورد بزرگ شهری که تصویر پایی برهنه را بر روی آن چاپ کرده بودند، با شعار محافظت از آن در طول ده روز شروع به تنیدن کفشی ورزشی با الهام از اتودهای شرکت مورد نظر و با توجه بر هویت تجاری آن می‌کنند. پس از پایان ده روز بیلبورد مورد نظر شخصی را نشان می‌دهد که کفش نایک به پا دارد....

تبلیغات مدت دار اینستالیشنی که در زمان ما بسیار شیوع پیدا کرده‌اند، یکی از جدیدترین دستاورد عرصه هنر برای بازار تبلیغات هستند که به شدت نیز بر ذهن مخاطب اثر می‌گذارند.

عکاس این مجموعه با حذف پرسوناژ خودش از تصاویر و حفظ سایه‌ی خودش با نگه‌داشتن یک جفت کفش‌ش در تصویر این طور القا کرده که گویا صحنه رو ترک کرده و از سایه‌ی خودش عکس‌گرفته و سایه به واسطه‌ی باقی موندن کفش‌ها اصلا متوجه این رخ‌داد نشده!

مجموعه کارها رو به جز بیان طنزآمیزش می‌شه تلاش و بازنمودی از شناخت خود تفسیر کرد. نگاه کردن به خویشتن خویش و این مفهوم که در نگاه به خویش باز هم تنها همین میزان درک حاصل آدمی می شه. یا به تعبیر خود عکاس «من بیش از این خودم رو نمی‌شناسم....»

هنوز هم که هنوزه در هزاره سوم میلادی عصر ارتباطات و سال واقعیت افزوده! (و + و +) هنوز هم طرح‌هایی که با احساس و اصالت‌های آدمی سروکار دارند طالب دارند. Lasso (که شاید در بهترین ترجمه‌ش بشه بهش بگیم کمند! کمی شاعرانه :) ) یک دمپایی نمدیه که به صورت بازشده در اختیار ما قرار می‌گیره و ما باید به وسیله‌ی طناب چرمی رنگی اون اون رو با دست خودمون بدوزیم :) یعنی سرهم کنیم و دمپایی نمدی خودمون رو ویژه فصول سرد سال درست کنیم. این دمپایی نمدی در پی ساخت ۱۶۴ پروتوتایپ یعنی ۱۶۴ بار ساخت نمونه اولیه و رفع ایرادات اون ساخته شده و بسیار هم با استقبال خوبی از طرف مردم روبه‌رو شده.

بافت طبیعی نمد که به خوبی با انسان‌های عاشق طبیعت دورافتاده از اون رابطه برقرار می‌کنه، در عین حال تجربه درست کردن کفش خود آدم به دست خودش حتی در این عصری که تنبلی و حاضر و آماده خوری سنت شده یک جورایی! گویا تجربه‌ای دوست‌داشتنیه برای مردم. و صدالبته رنگ‌بندی و هویت خاص کار که شاید حتی همین نو بودن و متفاوت بودن هم از دلایل مهم توفیق این کاره.

 دوستانی که امثال بنده رو می شناسن، می دونن که کم نیستند آدم‌هایی که هنوز هم حتی در پس بیست و چند سال زندگی تو کتشون نرفته این که هربار خم بشن و بند کفش باز کنن و بند کفش ببندن و پاشنه وربکشن.
هرچند در پاشنه ورکشیدن اشاراتی اخلاقی هست اما فکر می کنم کم‌هزینه تر باشه اخلاق‌مون رو درست کنیم تا این که بخوایم عزم‌هامون رو گیر پاشنه ورکشیدن‌هامون  کنیم.

خلاصه، القصه این داستان‌ها رفت که بگم بلاخره یه آدم عاقل شرقی پیدا شد به این خواست عمیق پاسخ طراحانه بده و کفشی طراحی کنه که برای پاکردن و از پا درآوردن نیاز به هیچ گیر و بستی نداشته باشه در عین حال از پا به خودی خود درنیاد و وبال آدمی نباشه.

دست مریزاد طراح!