بچه‌ها تخیل می‌کنند. بچه‌ها تصویرپردازی می‌کنند. و تنها کافیه که بهشون بستر داده بشه تا اون وقت «خلق» کنن، حتی از ساده‌ترین‌ چیزها پیچیده ترین‌ها رو خلق کنن.

به بچه‌ها فرصت بدین و بر اون‌ها سخت نگیرین. تیم مکفرسون با طراحی صحنه‌هایی از بازی‌های کودکانه سعی کرده تا در مجموعه تصاویرش ظرفیت و قدرت بیان این بازی‌ها رو نشون بده

راستی یکی از بدی‌های مبلمان خونه‌های امروز همین تنگ کردن عرصه برای بروز تخیل‌های بچه‌هاست....

فرصت تخیل رو از بچه‌ها نگیریم؛ حتی اگر به قدر وسعت تجربه پاک‌کردن‌های مشق‌هاشون باشه! :)

این پاک‌کن‌ها تا مدت‌ها پاک کردن و استفاده شخصیت‌هایی در حال دگرگونی و تحول خواهند بود و بالطبع بچه‌ها با اون‌ها رابطه برقرار می‌کنن و کلی تخیل بار می‌کنن در تعامل‌شون با این وسیله ساده روزمره‌شون.

بچه‌ها با اسباب‌بازی‌هاشون رابطه‌های عجیب و گاهی احساسی برقرار می‌کنن. در سنینی به خصوص (من هم تجربه های ویژه‌ خودم رو از اون دوران به خوبی یاد دارم) با اسباب‌بازی‌هاشون داستان‌سازی‌ها می‌کنن و غالبا این داستان‌ها در قالب نمایش‌واره‌هایی توسط اون‌ها در فضای اتاق و خانه به اجرا درمیاد.... نمایش‌هایی که غالبا خودشون هم برگزار کننده و هم مخاطب اون هستند و معدودی مادر و پدرهای خوش‌ذوق و اهل مراقبت هم این فرصت رو پیدا می‌کنن که در تجربه این نمایش‌نامه‌ها با بچه‌هاشون سهیم باشن.

عکاس گابریل گالیمبرتی با انتخاب این صحنه‌های شورانگیز و درخواست از بچه‌ها سراسر دنیا در شات‌هایی جداگانه سعی کرده دورنمایی از داستان‌ها و نمایش‌هایی که هر بچه با مجموعه اسباب‌بازی‌های مورد علاقه‌ش داره رو به نمایش بگذاره

بچه های این دوره زمونه خیلی زیاد وابسته به بازی‌های کامپیوتری هستند. معمولا پسربچه‌ها به سمت بازی‌های جنگی و پرهیجان می‌رن و گاهی در برخی از اون‌ها غرق می‌شن. پدر و مادرها هم معمولا توجیه نیستند که با دراختیارگذاشتن این بازی‌ها در دست بچه‌ها اگرچه از شر شلوغ‌بازی‌های اون ها خلاص می‌شن و می‌تونن به راحتی به کارهای شخصی‌شون برسن اما در واقع دارن فرآیندی خطرناک رو طی می‌کنن که در طی اون از بچه‌هاشون آدم‌هایی می‌سازن که بین طیف قاتل‌های حرفه‌ای یا بی‌رگ‌هایی که خون انسان براشون کم‌تر حرمت و احترام داره در جریانن. پدر و مادرها هنوز قبح این کار رو متوجه نشدن.

برای همین گرافیست‌های دغدغه‌مندی نظیر ملادن پنو که قبلا هم ازش مجموعه‌ی قدرت کتاب‌ها رو دیده بودیم، سعی می‌کنن با ارائه پرده‌هایی تکان دهنده این پیام رو به ما منتقل کنن. در این چند پرده طراح با اشاره به واقعیتی که در ذهن بچه در حال شکل گرفتنه و ارائه‌ای تکان‌دهنده از اون که در قالب پاشیدن خون‌هایی واقعی بر روی دست و بال بچه و وسایل بازی اون بازنمایی شده سخت آدمی رو متاثر می‌کنه و به فکر می‌بره.

برای نهادینه کردن فرهنگ کتاب خوانی در بین بچه هامون هیچ چیزی بهتر از درگیرکردن اون ها با مقوله کتاب و بازی ایجاد کردن با کتاب و کتاب خوانی نیست. یقینا از میون بچه‌هایی که کتاب‌خونه ها و کتاب فروشی ها در ذهن‌شون ایجاد خاطره کنه می شه انتظار نسلی دانا و اهل مطالعه و دانش داشت.

در طرح این ماز، هنرمندانی برزیلی در مرکز لندن با 250 هزار کتاب، سعی کردند تا فضایی خاطره انگیز و مهیج با قابلیت کشف لحظه به لحظه برای بچه ها ایجاد کنن. کاری که یقینا در آینده برخی از این بچه ها تاثیر شگرف خواهد گذاشت.

 

 برای جا انداختن نمادها و آیکون‌های تمدنی در دل جامعه ی آینده باید برای بچه های امروز اون طور جا بندازی که به تمامه قبول کنن ارزش‌های تو رو.

برخی از شما که مخاطب همین بلاگ هم هستین و گاهی احساس می کنین نقدی بر تمدن امروز حاکم نیست باید درنظربگیرین که مجموعه تعلیماتی که از کودکی تا به امروز از طریق رسانه ها و فضای عمومی دریافت کردین برای شما حاشیه ذهنی امنی درست کرده که نسبت به وضعیت فعلی جهان انتقادی ندارین....

شرکت لگو با طراحی های بی نظیرش یکی از بنگاه های مهم تولید سلیقه برای جامعه آینده جهانیه. اون هرچه رو که می پسنده در قالب بازی های فکری خوب و خوش ساخت به نسل جوون و نوپا عرضه می کنه و جایگاه هرچه رو که می خواد تثبیت می کنه.

اپرای سیدنی از مجموعه لگو.

 پارک‌سازی عمومی باید به طوری باشه که  محرومین و مستضعفینی که نمی تونن به شهربازی ها و قلعه های جادویی برن، حداقلی از تفریح رو بتونن برای بچه هاشون به طور رایگان داشته باشن. این مساله نه لزوما با نصب دستگاه های بازی که با طراحی منظری مناسب و ایجاد بستر بازی های جمعی و فردی برای بچه ها امکان پذیره....
چندبار دیگه هم این جا گفتم، لزومی نداره در طراحی محیط برای بچه ها از رنگ‌های کارتونی و احجام پلاستیکی و کاراکترهای شنگول والت دیزنی استفاده کنیم. بگذاریم سواد و سلیقه بچه ها رشد کنه بابا!

سرسره‌ها و تپه طورهای این پارک خیلی خوب تونستن بستری عمومی و رایگان برای تفریح بچه ها ایجاد کنن

 

یک شاعرانه‌ی ابری!
بدون تعارف باید بگم تنها بهانه‌م برای گذاشتن این پست، ناز بودن این کاراکترها و سیر روایت کوتاه انیمیشنشه، وگرنه هیچ حرف خاصی برا گفتن نداره!!! :)

 

از خاطرات بی بروبرگرد بچه ها از دوران بچگی شون معمولا بازی با غذاها سر سفره های ناهار وشام و تو ظرف ها و بشقاب های غذاست. خود من یادمه نخودآب رو می گرفتم و تمام نخودها رو جدا می کردم و پوست می کندم و ... یا مثلا یکی از نزدیکان م بچه که بود آلبالو پلو رو می گرفت و اول آلبالوها و برنج ها و گوشت های قلقلی رو از هم جدا می کرد و در سه طرف بشقاب مرتب می کرد. بعد شروع می کرد اول برنج ها رو می خورد. بعد آلبالوها رو و دست آخر هم گوشت ها رو! احتمالا برای تضمین ماندگاری تجربه گوشت در زیر زبونش! :)

خلاصه بازی با غذا امریه که تقریبا از بازی های غریزی آدم ها در دوران کودکیه. این بشقاب ها طوری طراحی شدن که بچه ها بتونن خیالشون رو جهت بدن و بازی هاشون با غذا رو تنوع ببخشن. و این چنین کارهایی به رشد توانایی های بچه ها کمک می کنه....

لگوهای معماری: طراحی اسباب بازی و سرگرمی
یانون‌دیزاین - رقیه رسول‌زاده (کارشناس معماری؛ دانش‌گاه هنر)

----------

تفاوت نگاه ها به دوران کودکی در کشور های مختلف جهان و تاثیر آن بر شکل گرفتن الگوهای تربیتی فرزندان می تواند زمینه خوبی برای طراحی کتاب های داستان و ساخت اسباب بازی ها فراهم کند.