۱۰۰۰ مجسمه کوچک چوبی که هر به اندازه قامت یک سوزن هستند و هر کدام بازنمود فیگور انتزاعی یک انسان هستند؛ این چیزی‌ست که تونی کانوا هنرمند اندونزیایی به بینال ۲۰۱۳ سنگاپور آورده است. چیدمانی که مخاطب را مجبور به نزدیک‌شدن چندباره به آثار می‌کند و با جزئیات خیره‌کننده کارشده بر روی هر کدام از فیگورها، لایه‌های چندگانه‌ای برای درک اثر هنری ایجاد می‌کند.

این گونه پرداخت‌های ظریف که در تمامی هنرهای شرق آسیا مشاهده می‌شوند گوشه‌ای از بازنمود اندیشه‌ی شرق نسبت به کیهان هستند. کیهان‌شناختی که به موجب آن کل و جزو و جزو جزو همه در آهنگی یک‌نواخت و هم‌راه در یک نوا هستند. توجه به جزئیات و درک صورت‌هایی کلی حتی در جزئی ترین عناصر، از منظر هنرهای سنتی شرقی، کمک بزرگی به این فهم از هستی ست.

کوچولو‌ها به طور طبیعی اسباب‌بازی‌های خوبی برای بزرگ‌ترها و به خصوص پدر و مادرهای‌شان هستند. اما فکر کنید یک بچه مظلوم گیر یک مادر هنرمند بیافتد! این موقع باید انتظار رفتارهای عجیب داشت. سیون کویینی لیائو هنرمندی کالیفرنیایی‌ست که اتفاقا مادر سه پسر کوچک است. او بعد از دیدن کارهای هنری یکی از هم‌مسلکان‌ خود که به کمک بچه‌اش انجام داده، به فکرش می‌زند تا با کودک سه ماهه خود، ونجن، تجربه‌ای جدید را رقم بزند. البته با انتخابی عاقلانه این تجربه را تنها به زمان‌های خواب کودک خود موکول می‌کند. او با چیدمان کودک فرورفته در خواب‌ش در صحنه‌هایی روایی، به نوعی تجسم خواب و خیال‌های رویایی کودک را می‌سازد. 

نوعی ابراز عشق هنرمندانه یک مادر به کودک خردسال‌ش ونجن.....

یکی از کارهای ویژه‌ای که در لیست‌ نامزدهای جایزه‌ی آقاخان ۲۰۱۳ معرفی شده بازسازی این کلنی روستایی در یکی از جزایر اندونزیه. به شخصه این پروژه رو و تلاش قابل‌تقدیرش برای نوآوری در عین حفظ هویت در ساخت دوباره‌ی سازه‌های سنتی و بومی منطقه و ایجاد کالبدی یک دست و باهویت رو دوست داشتم. 

دورنمای باشکوهی داره این روستای کوچک....

قدیم عرف بود در خیلی مکان‌های زیارتی یا سیاحتی دوربین‌ به‌دست‌هایی بودند که عکس ویژه می‌گرفتند و کم‌بودن دوربین در بین مردم بازار اون‌ها رو داغ نگه‌ می‌داشت. امروزه که همه با هر سن و سال و از هر طایفه و قشری دوربین یا موبایل دوربین‌دار دارند و عملا عکاسی دیگه گوهر نایابی نیست، باز هم باید خدماتی ویژه وجود داشته باشه که از پس همه برنیاد. شما  دوست دارید یک مجسمه از خودتون به ابعاد کوچیک داشته باشین؟ یک عکس سه بعدی ازتون بگیرن و کمی بعد سایز کوچک خودتون رو بهتون بدن!!!؟

اسپون و تاماگو با ساخت این ابزار که عبارته از دوربینی سه‌بعدی و متممی رایانه‌ای در ترکیب با دستگاه پرینت سه‌بعدی، امکان تکثیر کوچک آدم‌ها رو فراهم کردن. به کمک فن‌آوری‌های جدید پرینت سه بعدی این جور خدمات هم دیگه الان خدمات خاصی نیستن :) و حتما خیلی ها بدشون نیاد آدم کوچولوی خودشون رو داشته باشن. به خصوص در تمدنی که میراث‌دار قوم‌های بدویه. به یاد تمدن‌های کهن و توتم‌های قدیمی....

صورت مساله‌های ساده‌ای در معماری هست که می‌تونه جواب های ساده اما متفاوت و با هویت مستقل خودش رو داشته باشه. یکی از این گونه صورت‌ مساله‌ها طراحی آلاچیقه. چیزی که در بسیاری از پارک‌های عمومی شهرهای ما هم هر روز ساخته می‌شه. گاهی برای هویت‌سازی این گونه‌ها به برخی عناصر الحاقی یا فرم‌پردازی‌های هرزه متوسل می‌شن. در حالی که با اعتماد به هندسه و نوآوری در عین وفاداری به هندسه‌ و تنها با کاربرد درست متریال‌های با کیفیت‌های متفاوت می شه به سازه‌های و فضاهایی نوآورانه و دارای شخصیت ویژه رسید.

به آلاچیق زیر نگاه کنید

چه وقت ها که در کناره دریا مشغول و غافل، سرگرم برکه های خویشتنیم.

مرا با برکه م بگذار دریا ارمغان تو....

هر کدوم از آثار زیر انگار کوچک شده و یخ زده لحظه ای از زمان و مکانه که با دقت درشون می تونین به قدر یک رمان گاهی و غالبا در اندازه های یک داستان کوتاه روایت داشته باشین در مورد هر اثر.

حالا بیایید با این پست برخوردی کمی چالش انگیز بکنیم.
اگرچه در تمام مدل‌های مینیاتوری زیر اشاراتی طنز و لطیف وجود داره که آدمی رو علاقه‌مند بهشون بکنه اما وجه مشترک تمام این آثار کوچیک بودن خارج از معمول و تصورشونه. آیا ما این کارها رو "زیبا " می دونیم چون کوچیک و غیرمنتظره هستند یا لطیفه ها و نگاه طنزآمیزشون موجب می‌شه که برای ما جذاب باشند و ارزش‌های هنری پیدا کنن؟

چیستی و مرجع خدایان هندوییسم همیشه محل بحث و اشکال بوده و از مظهراللاهی و نماد اسمای الاهی بودن تا اموری شیطانی و موهوم روشون حساب بازکردن! در این پست نمی‌خوایم روی مباحثی به این سطح از چالش تاکید کنیم ولی فقط این رو گفتم که ناگهان با برخورد با این بنا، اون رو یه بت خونه تصور نکنین. گرچه ممکنه شریعت الاهی با دانسته‌های امروزمون، برهماییان رو ناپاک و مشرک قلم داد کنه و همه ما هم به این شریعت پای‌بندیم.

در این پست معبدی از خدای شیوا برهمایی رو می بینیم که در عصر جدید با نگاهی ویژه ، ساده و فرم گرا و البته بومی، طراحی و ساخته شده . اتفاقا شیوا در میان خدایان سه گانه برتر هندی نقشی "شر" گونه داره! و البته "شر" در معنایی لزوما آشنا با مفهوم شر موجود در ذهن های ما نیست....