شرکت‌هایی‌ هستند که طراحی را نه در رشته‌های مختلف هنری که به صورت تخصصی تنها در یک حوزه خاص خدماتی دنبال می‌کنند، مثلا شرکت‌هایی هستند که تنها در حوزه باغ‌بانی و ارائه خدمات سبز فعالیت می‌کنند. البته نه تنها یک خدمت‌رسانی روتین، بلکه طراحی و هنر را در این حوزه به کار می‌گیرند. یکی از استودیوهای تخصصی باغ‌بانی و طراحی سبز در انگلستان گروه باغبانی پارتیزانی‌ ست! درست است، آن‌ها خیلی چریکی می‌خواهند همه جا را سبز کنند!

پیش‌تر هم یک طرح جالب از این گروه در یانون‌دیزاین دیده بودیم. این بار نارنجکی سبز را با هم می‌بینیم که بنا دارد با انفجار خود جان جان‌داری را نگیرد بلکه یک زندگی دوباره را رقم بزند. 

میونگ‌بیم کیم هنرمند کره‌ای در بیش‌تر کارهای اینستالیشن خود با تلفیق جلوه‌هایی از طبیعت و رشد طبیعی با اشیای روزمره‌ی امروزی سعی بر سوق دادن مخاطب به دیدن محیط پیرامون از دریچه زندگی و هستی است. 

اشیای هتروژن به کاربرده شده در کارهای کیم، اگرچه در نگاه اول پارادوکسی جدی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کنند اما در مواردی با کسب وحدت تدریجی در ذهن مخاطب، معناهای مورد نظر هنرمند را که همان توجه به زندگی و حیات باشد به خوبی بازمی‌نمایانند.

معمولا با شنیدن صدای یک گلوله چه تصویری در ذهن ما شکل می‌گیرد؟ مرگ یک انسان یا پایان حیات یک جان‌دار. حالا تصور کنید با هر بار شلیک تفنگ، یک بذر حیات کاشته شود. این یعنی درهم شکستن قالب‌های تصورات ذهنی. این یعنی یک کار هنری! هرچند کاملا به منظور یک بهره‌برداری عینی و به دلیل منفعت‌های موجه اقتصادی شکل گرفته باشد.

گلوله‌های گل‌کاری، ابداعاتی هنرمندانه هستند که به صورت یک گلوله واقعی ساخته می‌شوند و دقیقا مشابه گلوله‌های شکار یا جنگی از طریق تفنگ‌های معمولی شلیک می‌شوند. با شلیک آن‌ها مرمی حاوی بذر گیاه در عمق مناسبی از خاک قرار می‌گیرد و دانه شروع به رشد و حیات می‌کند.

برخی رفتارها برای ما خیلی عادی‌ شده است اما اتفاقا در جهان معاصر دوباره دارد مورد توجه قرار می‌گیرد. مثلا استفاده بی‌رویه از منابع زمین که اتفاقا مجرم اصلی آن هم حکومت‌ها و نظامات غربی هستند در سال‌های معاصر به شدت مورد نقد صاحبان اندیشه قرارگرفته است و در میان هنرمندان نیز تاثیر خاصی گذاشته است. جمیع جریان‌های طراحی سبز یا پایدار و مقوله پایداری طبیعی در هنر و طراحی از تاثیرات همین توجه دوباره به تخریب زمین و طبیعت توسط فرآیندهای انسانی ست.

برخی از استفاده‌های ما به دلیل عادی‌شدن اصلا به چشم نمی‌آیند. پس شاید لازم است هنرمندان ما به مردم تذکر بدهند. مثلا ما متوجه نیستیم که هر برگه کاغذی که خط‌خطی می‌کنیم پوسته‌ای از تن یک درخت چند ده ساله است که میراثی برای زمین بوده است. مصرف کاغذ، خیلی زیاد در بین ما رواج دارد. طرح زیر یک برگه یادداشت هوش‌مندانه است که به شکل تنه درخت طراحی شده است. لااقل با هر بار مصرف کاغذ متوجه هستید که دارید چه می‌کنید!؟

مزرعه‌‌ای ساختمانی در توکیو که می‌توان آن را مزرعه‌ای عمودی دانست. کونو دیزاینز، استودیوی طراح پروژه توانسته تا ۲۰ درصد از سطوح این ساختمان اداری را زیر کشت محصولات کشاورزی ببرد بدون آن‌که در کارهای مرسوم یک ساختار اداری مشکلی را ایجاد کند. این یعنی استفاده بهینه از فضاهای مرده اداری برای جبران خلایی که تمدن معاصر به طور وسیع آن را ایجاد کرده است.

آیا نسل آینده ما به جای پهنه‌های زراعی گسترده در حالی که بر روی زمینی به شدت تخریب‌شده گام برمی‌دارند؟

به هزار و یک نکته مثبت اقلیمی که در پوشش دادن بخشی از نمای جنوبی یک‌ساختمان با پوشش گیاهی وجود دارد کاری ندارم. اما در این طرح دفتر معماری معمار ژاپنی هایدئو کوماکی، علاوه بر همه این‌ها توانسته‌است حریمی خصوصی برای خانواده با سایبانی طبیعی و سبز به ظاهر به نحوی بسیار ابتدایی اما در واقع بسیار اصیل و درست ایجاد کند. دیتیل اجرای چنین چیزهایی اصلا پیچیده نیست. اما شناخت کافی از پوشش‌های گیاهی و رشد گیاهان و نیازهای اصولی آن‌ها به همراه توجه ویژه به منظرسازی پروژه در حین اجرای آن بسیار لازم است.

هنرمندی ژاپنی به نام هیدکی توکوشیگه (که البته چندی‌ست مرده) با استخوان‌ها و عناصر فریزشده بدن موش‌های آزمایش‌گاهی اقدام به ساخت گل‌هایی یخی و سفیدرنگ می‌کند. او در مورد فلسفه کارهای خود می‌گوید که رابطه ما با استخوان‌ها و سابقه مجسمه‌سازی با استخوان از قدیم در میان جوامع بشری بوده است ولی در نگاه مدرن، نگاه‌ها به این مساله کمی انتقادی شده است! مشمئز کننده تر زمانی‌ست که فرآیند ساخت این گونه مجسمه‌ها را می‌خوانیم؛ خشک کردن و فریز کردن موش‌های مرده و استخراج قطعات بدن آن‌ها برای ساخت گل....

نظر شما نسبت به طراحی و ساخت آثار هنری با استخوان موجودات زنده چیست؟ به نظر شما آیا این‌ گل‌ها واقعا زیباست؟ آیا زیبایی تنها در فرم اثر هنری ست که مفهومی سیال میان اثر و موثر و تاثیر......

استفاده از ظروف یک‌بار مصرف امروز در بین جامعه ما خیلی شایع شده است؛ حتی در جمع‌های مذهبی و آن‌جایی که عملی مستحب و خوب در حال برگزاری است. ما خیلی وقت‌ها در کنار این مستحب‌ها داریم یک حرام بزرگ مرتکب می‌شویم: اسراف! مصرف بی‌رویه منابع کره زمین در قالب ظروف یک‌بار مصرف و با بهانه‌ی پاکیزگی و سرعت عمل و آسانی.

کیون دنگ با طراحی قاشق چنگال‌های یک‌بار مصرف ملهم از فرم‌های طبیعی و به شکل گیاهان خوردنی، در پی آن است تا مصرف این ظروف را کنترل کند. خودش می‌گوید: «این ظروف با این ظاهر و تاثیر روانی یک سوال را در طول زمان استفاده مدام از استفاده کنند می‌کنند: آیا واقعا به راحتی این‌ را می‌خواهی دور بیاندازی؟!»