این بنا ترکیب یک هتل ۱۵ اتاقه و یک بازارچه محلی با تمرکز بر فروش محصولات محلیه. این دو بخش در همون لابی و آتریوم میونی با هم تماس پیدا می‌کنن که در ادامه تصاویری ازش می بینین. وقتی از معماری آمیخته‌گی با فرهنگ و سنتی قدیمی مراد بشه دیگه نمی‌شه به راحتی از عناصر ساختمانی معماری مدرن و متریال‌های صنعتی اون هم به نحوی بی‌پروا استفاده کرد. و به طور ویژه اون که خیلی اوقات برای اتصال کالبد به خاطرات و حال و هوای فرهنگ سنتی لازمه معمار بکوشه.

در این بنا گروه معماران به خوبی تونستن با نوآوری در به کارگیری عناصر بومی و سنتی که با موضوع کشاورزی و محصولات بومی اقلیم ژاپن هم هماهنگه، به بنایی با هویت مشخص فرهنگی دست پیدا کنن. حتی در این میون انتخاب این معماران در بخش نما موفق‌تر از انتخاب متریال و نحوه‌ی فضاسازی داخلی بناست چرا که صادقانه تر و متناسب‌تر انتخاب شده و مانند داخل به صورت نمایشی با طبیعت تطبیق نداره.

دوست داریم در یانون‌دیزاین بیش‌تر از این‌ها میزبان پست‌های طراحی‌های ایرانی باشیم. اما این مساله لازمه‌ش همه‌گیر شدن فرهنگیه که پیرو اون هنرمندهای طراح و استودیوهای طراحی انگیزه‌مند از مراحل اتود و طراحی طرح‌هاشون تا محصول‌های نهایی کارهاشون رو سندسازی و منتشر کنن. چیزی که به شدت برای توسعه‌ی هنر ایرانی و اسلامی‌مون بهش نیازمندیم....

صادق لطفی زاده در دیدآرت، از تجربه خوبی که در آتلیه طراحی گرافیک سه‌درچهار در مورد طراحی زیارت اربعین برای انتشار در میون زائران چندین میلیونی امام حسین در روز اربعین داشتند، پستی تدوین کرده که شامل ایده‌ها و اتودهای کار نیز هست و محصول نهایی رو هم عرضه کرده. به عنوان نمونه‌ای برای همین سندسازی ضروری و به عنوان یک طراحی گرافیک دینی پرتیراژ از استودیوی هنری داخلی این کار رو در یانون‌دیزاین می بینیم:

قرار بود برای اربعین یه زیارت نامه آماده کنیم. در ادامه مراحل اتود کار رو قرار دادم، صرفا برای به اشتراک گذاشتن یک تجربه…
چند توضیح درباره پروژه و خواست‌های کارفرما.

غالب برخوردهای درست و حسابی که در آمیختگی طبیعت و معماری می بینیم، چه در یانون‌دیزاین با هم دیده باشیم و چه نه، محصول حضور ریشه‌ای عناصر طبیعی در طرح معماری بودند که می‌شد اون‌ها رو در دو دسته، یا در دسته معماری‌های بومی و سنتی و یا در دسته معماری‌های سبز و متعلق به جنبش‌های سبز در معماری دسته بندی کرد.

اما این برج ساده که حدودا ۸ سال پیش ساخته شده برخوردی متفاوت با مقوله طبیعت داشته اما تونسته به تعاملی قابل تامل میون معماری و طبیعت دست پیدا کنه. منطق برخورد میون این دو عامل در این بنا، همون چیزیه که حتی در ساخت و ساز غیر فنی امروز ما در ایران هم قابل پیاده کردنه. یعنی حضور گلدانی طبیعت در معماری، اما چون تونسته به حجم بالایی طبیعت گلدانی رو به معماری اضافه کنه و البته انتخاب درستی در ترکیب گونه های گیاهی متناسب و جادهی آن‌ها در طرح معماری داشته که نتیجه یک معماری به واقع سبزه...

آیا نمی‌تونیم حالا که در شهرهای بزرگ‌مون به ساخت توده‌های سیمانی افتادیم، لااقل حضور طبیعت گلدانی رو جدی تر کنیم؟

وقتی تصویر اول این پست رو دیدم بدون این که جزییاتش رو بخونم، نمی دونم چرا ناخودآگاه یاد فرم رسمی‌سازی و مقرنس‌کاری‌های معماری سنتی خودمون و ظرفیت فوق‌العاده و غنای فرمی اون‌ها افتادم؛ انگار این کار می‌خواد یه جوری تقلید فرمی و سازه‌ای از اون‌ها داشته باشه.

این مجموعه مربوط به یک برند ایتالیایی جواهرات هست که غرفه‌ای موقت در ابوظبی برای عرصه‌ی محصولات‌ش ساخته. این غرفه تشکیل شده از یک سری لوله‌های اکرولیکی که با قطرها و ارتفاعات متفاوت و با برش‌های حساب شده در کنار هم قرار گرفته‌اند. طراح در این پروژه قصد داشته فرمی رو برپا کنه که بدون نیاز به سازه‌ی پشتیبان داخلی بتونه نیروها رو انتقال بده و در نهایت مجموعه خود ایستا بشه. غیر از بحث فرم و سازه‌ی این غرفه، جزییات اتصالات لوله‌ها به یک‌دیگر هم جلب نظر می‌کنه.  

این کاردستی ساده و دوست داشتنی رو مدت‌هاست گذاشتم تا در یانون‌دیزاین منتشر کنم. برشی ساده از یکی از پیش پاافتاده‌ترین متریال‌هایی که به طور طبیعی ماهیانه در خونه همه ما دور ریخته می‌شه، از اون یک حجم پراحساس ساخته که با ترکیب با همانندهای خودش قابلیت فضاسازی فوق‌العاده زیبایی داره. 

از کارهای دستی خیلی زیاد خوشحال می‌شم و در یانون‌دیزاین هم استقبال می‌کنیم. قبلا هم پستی در مورد نوعی لوستر نمکی با هم دیده بودیم. در این پست به نوعی چراغ‌های شاعرانه یخی می‌پردازیم که در لطافتی دیدنی و با روشی خیلی ساده و دم‌دستی درست می‌شن و رفیق محافل شاعرانه اما سرد شما خواهند بود.

کافیه آب و اگر هم دل‌تون خواست مقداری رنگ رو در بادکنک ریخته و بگذارین یخ بزنه. خودش هم افزایش حجم پیدا می‌کنه و بادکنک رو پاره می‌کنه. این گوی زیبای یخی کافیه با یک شمع وارمر ترکیب بشه تا در یک بستر سرد برفی شبانه نقش یک چراغ کوچیک راهنما رو بازی کنه.

دانیل آرشام در این مجموعه با استفاده از شیشه‌های خرده و به سبک و فنی نو این مجسمه ها رو ساخته. اگرچه فنون جدید اجرای آثار هنری از اون‌جا که به هنرمندها و دانشجوهای هنر ایده خواهند داد حتما در یانون‌دیزاین مناسب دیدن هستند. اما مجموعه مجسمه‌های شیشه خرده آرشام شاید به دلیل بیان سورئال‌شون و شاید هم به دلیل تمرکز‌شون بر فیگورهای ناامیدی بشر اون هم با شیشه‌های خرده و نسبتی که میون این معنا و این محتوا برقرار کرده دوچندان دیدنی هستند.

مجموعه کارهای جدید عکاسی این هنرمند علاوه بر بازی خوب با سایه‌روشن‌ها و جلوه‌های نور در عکاسی، بعد جدید از تنهایی بشر مدرن رو روایت می‌کنه.... 

اگرچه قطعه ویدئوی همراه این پست ساخته پاول اوکتاویوس به نحوی شاعرانه تدوین شده که خودش مستقلا به عنوان یک اثر خوب کلیپ مستند، دیدنی و قابل بحثه اما من قرار دارم در مورد خود اثر اینستالیشن حرف بزنم.

انبار تسلیحاتی قدیمی به طور مخروبه در دل شهر جا مونده و هیچ استفاده درستی ازش به عمل نمیاد. تصمیم‌گیران شهر درنظرمی‌گیرن تا اون رو به فضایی جمعی و اجتماعی با کارکردی فرهنگی تبدیل کنن. آیا میان و پرش می کنن از بنر و پیام و تصویر و نمایش‌گاه؟ آیا تصنعی اون رو به هزار و یک گلدان و گیاه و رنگ و ... مجهز می‌کنن؟ چه می‌کنن؟

اون ها می گیرن و کار رو به یک هنرمند یعنی آنا هامیلتون می‌سپرن و اون هم می گیره به نحوی بسیار بسیار مبدعانه جشن‌واره‌ای از نخ‌ها و آویزها و پارچه در هماهنگی با موسیقی و سکوت و رفتارهای ساده اجتماعی برپا می‌کنه... 

نمی‌خوام از چنین کارهایی که متناسب با فرهنگی خاص طراحی و اجرا شده برای داخل کشور الگو سفارش بدم. نه. اما به نظرم در این طور کار‌ها درس‌های آموزنده‌ای برای طراحان داخلی هست. طراحان چنین کارهایی برای رسیدن به اهداف فرهنگی خودشون خیلی خیلی خوب عمل می‌کنن اما ما غالبا در میون سودای انتقال هزاران پیام گم می‌شیم....

----

پیش‌نهاد می‌کنم هم طراحان و هم فعالان فرهنگی که احیانا ممکنه روزی در مقام کارفرمایان چنین کارهایی قرار بگیرن، حتما پست و ویدئوی اون رو مشاهده کنن.

در زمان دبیرستان یک سالن ورزشی داشتیم و کلی خط‌های مختلف زمین‌های فوتبال و بستکتبال و هندبال و والیبال روش. به طوری که هندسه هیچ‌کدومش به خوبی مشخص نبود. زمین‌های چند منظوره‌ی ورزشی همه‌شون با این مشکل مواجه هستند.

این طراح آلمانی پوششی برای کف این سالن‌ها کار کرده که این مشکل رو برطرف می‌کنه. با قرار دادن شبکه‌ی نوری در زیر کف‌پوش سالن به استفاده کننده این امکان رو می ده که انتخاب کنه کدوم شبکه‌بندی و خطوط روشن باشه و کدوم زمین مناسب بازی جاری هست.