عکاسی نزدیک از کش و قوس‌های بدن ماهی قرمز در آب، انگار جهانی دیگر رو جلوی چشم ما میاره. به جز انتخاب سوژه، نورپردازی خوب، انتخاب پس‌زمینه تیره که در کنتراست با سفیدی و سرخی بد ماهی به جلوه‌ کردن بیشتر طرح کمک کرده و البته تمرکز عکاس بر یک موضوع تا رسیدن به نتیجه مورد نظر همه مواردی هستند که منجر به خلق چنین لحظه‌های شگفتی شده.

شاید بشه این طور عکاسی رو گونه ای از عکاسی فیگور دونست که به کشف زیبایی‌های تصویر فیگورهای انسانی و انحناهای فیگور انسان می‌پردازه. و البته ناگفته امکان نشر اون ها در یانون‌دیزاین کم‌تر پیش میاد؛ چرا که چه اعتقادی و چه ذوقی ناپسند می‌دونه این گونه از آثار هنری رو :)

این خانم عکاس به گرفتن تصاویر رمزآمیز و خیالی از گیاهان و گل‌ها مشهوره و حتی جایزه‌ای هم در عکاسی از گیاهان و باغ‌ها گرفته.

در چند قطعه‌ عکسی که براتون انتخاب کردم، بازی با نور و سایه و رنگ در کنار جلو‌ه‌های عجیبی که حرکت گل‌ها ایجاد کرده، به رمزآمیزی عکس‌ها خیلی کمک کرده.

اگر از نمایی نزدیک‌تر برخی از چیزهایی که روزمره می‌خوریم رو نگاه کنیم، آیا باز هم مثل قبل بی‌توجه می‌مونیم و موقع خوردن غذا فقط به فکر سیر شدن شکم‌مون هستیم!؟

شاید بعد از دیدن این تصاویر بود که سخت به فکر این جمله قرآن افتادم که می‌فرماید : "فلینظر الانسان الی طعامه" پس باید که آدمی در غذایی که می خورد دقت کند و نگاه کند و بیاندیشد....

ذره ذره این عالم آینه‌هایی برای ذات ذوالجلاله. کافیه "نظر" کنیم.

نظر کنید به غذاهایی که روزمره می خورید:

(برای این که متوجه بشین هر کدوم چی هستن کافیه با موس روشون نگه دارین) 

ساعت "اکنون" هم‌واره اکنون رو نشون می‌ده؛ اما در طول یک روز که در طول زمان یک سال.

ساعت در واقع یک تقویم دیواریه که به صورت یک ساعت طراحی شده و با تنها عقربه‌ای که داره در گذار از تمام فصول سال در هر لحظه مشخص می‌کنه در کجای کدوم فصل قرار داری و چقدر از سال باقی مانده.

به این ترتیب عقربه این ساعت، سیصد و شصت و پنج روزی فرصت لازم داره تا یک دور کامل بگرده و دوباره به سر جای اولش بازگرده؛ به نظرم تو برنامه‌ریزی هم، یک نگاه کامل و جامع به کل سال هرازچندگاهی بد نیست....

جیمز تاپ‌اسکات استرالیایی، با نوآوری‌های هوش‌مندانه‌ای که با به کاربردن کابل‌های فیبر نوری در بستر طبیعت ایجاد کرده، تونسته به عکاسی‌هایی دست پیدا کنه که در اون‌ها نور ماننده یک سیال در بستر طبیعت حضور داره.

حرکت سیال نور....

گویا این تیموتی آلن کلا به عکاسی از فضاها و بناهای متروکه شهرت داره. این عکاس در مجموعه زیر یکی از بناهای بی‌نظیر و پرقدرت عصر کمونیسم در بلغارستان رو سوژه خودش قرار داده و با انتخاب یکی از جمله‌های نقش شده بر روی بنا یعنی "گذشته ت رو فراموش کن!" مجموعه خودش رو نام‌گذاری کرده.

چیزی که در انتشار این پست برام جالب بود، قدرت بیان حاکم در این معماری کمونیستیه. بنایی عظیم که آدمی رو یاد بناهای کهن ادیان می ندازه و حتی کاشی‌کاری ها و طرح‌های داخلی ش هم اگرچه در بیان و گرافیک مربوط به زمان اخیره اما به شدت حال و هوای جهان سنت داره.... اصلا در تصویری که بزرگان کمونیست به صورت کاشی شکسته نقش زده شدند، ابتدا انگار می کنی با چهره مردانی فرابشری و ابرانسان روبه‌رو هستی ...... و بنا هم چه از بیرون و چه از درون نقشی قدرت‌مند در بستر خودش ایفا می کنه.....

واقعا کمونیست رو باید دینی جدید در دنیای معاصر دونست. دینی که هنوز هم مومنانی داره و حتی در بحران‌های اخیر جهان در مقابل بدیل غربی ش یعنی امپریالیسم به مراتب موفق‌تر داره عمل می کنه.

------

نکته جالب دیگه اون که وقتی داشتند این بنا رو می ساختند، تصور می‌کردند به آخرالزمان و نقطه آرمانی بشر دارن می‌پیوندن.... کمی بهش فکر کن.

این روزهای بارونی تهران، شاید برخی دل‌شون بخواد ابری از ابرهای آسمون رو بگیرن و تو شیشه بکنن برای روزها مبادا.... روزهایی که چشم‌ مدام به آسمونه و زیر لب می خونه؛ ببار ای بارون ببار......

ابرهای گرفتار، عکس‌هایی از گیر انداختن ابرها در حجم‌های شفاف بلورماننده که به جلوه‌هایی رویایی منجر شده.... ایده کارها دوست داشتنیه

شرکت هیوندای کره جنوبی برای نشون دادن قدرت تکنولوژی خودش در زمانه، اقدام به ساخت سالنی خیال انگیز اما واقعی کرده.

این سالن با داشتن پرده ای بزرگ و سرتاسری با کیفیت HD اقدام به نمایش الگوهای بصری الگوریتمی می کنه که به طور افسون گر و صدالبته مرعوب کننده ای (به خاطر ابعاد بزرگ و محیط بر انسان پرده) پیام مورد نظر هیوندا رو به مخاطب می قبولونن.

جالب این جاست که هیوندا از شعار "ساخته شده به دست انسان" در تکمیل اثرش استفاده کرده. حرفی که به کنایه عظمت کار و ارزش بالای تکنولوژی "بشر" رو فریاد می زنه

یه هماورده یه جورایی.....

تجربه تعلیق اون قدر هیجان انگیزه که هر روز مشاهده می کنیم به طرق مختلف طرح هایی در عرصه های مختلف هنری عرضه می شه و در همه اون‌ها به نوعی تجربه‌ی تعلیق گنجانده شده. انگار بشر معاصر با وجود درنوردیدن عرصه های گوناگون هیجان و لذت و البته سرگردونی در خیلی از اون‌ها، هنوز در تجربه‌ی تعلیق جای کشف و دریافت‌های جدید برای خودش می بینه. شاید هم یکی از دلایل مهم این قضیه ، عدم همه گیز بودن این تجربه باشه

این اینستالیشن به صورت یک بادکنک غول پیکر شفاف که در محیط بسته محصور شده، تجربه ی تعلیقی رعب‌آور و هیجان انگیز رو برای مخاطب ایجاد می کنه. راه رفتن بر سطحی غیرقابل اعتماد و در ارتفاعی نه چندان کوتاه. در حالی که دوستان و دیگر مخاطبان اثر در زیر تو راه می رن و تقلای تو رو مشاهده می کنن.