حلقه‌های المپیک رو که دیدین. نمادی برای بازی‌هایی که ادعای آرمان‌های انسانی و نزدیکی ملل دارند. برخی این پنج‌ حلقه‌ی هم‌اندازه رنگی رو نماد قاره‌های جهان می گیرن که در مساواتی انسانی در کنار هم و دست در دست هم برای جهانی بهتر تلاش می‌کنن. اما واقعیت آیا اینه؟

واقعیت اینه که این حلقه‌ها اصلا مساوی نیستند. سهم قاره‌های جهان از منابع، امکانات و بهره‌برداری‌ها از زمین یکی نیست. از مدیریت جهان سهمی مساوی ندارند. این قاره‌ها حتی سهم مشابهی در آلودگی زمین ندارند. سهم مشابهی در ساخت تسلیحات نظامی، سهم مشابهی در قتل و غارت و تجاوز به سایر کشورها ندارند. خلاصه مردم این قاره‌ها تنها و تنها در ادعا و تبلیغات برابر و برادرند و در جهان واقع صورت‌بندی نظام جهانی به سمتیه که هر روز ظلم بیشتری بر برخی از این‌ها می ره و برخی دیگه بیشتر چپاول می‌کنن.

این اینفوگرافی جذاب با به‌کاربستن همین حلقه‌های المپیک گوشه‌ای از این تفاوت‌ها رو بیان کرده

گل عزیزست غنیمت شمردیش صحبت........

از دست رفتن برخی چیزها با اون که شاید خیلی دردآور باشه اما در روزمرگی‌هامون و غفلت‌هامون دیگه مورد توجه واقع نمی شه. این طور وقت‌هاست که انگار هنر و هنرمند رسالت دارن تا بیان و ما رو از روزمرگی دربیارن.

اینستالیشن زندگی و مرگ ده هزار شاخه گل، انگار ضربه‌ای به آدم می زنه. نهیبی سنگین. یک آن به نیستی به مرگ به فنا فکر می‌کنی و ناچار از روزمرگی‌ بیرون به درون خودت برمی‌گردی (شاید ضربه‌ای شبیه ضربه‌ی فستیوال خون)

---

بعد از دیدن این اثر یاد اون‌هایی افتادم که مثلا مهر یک زندگی تا ابد رو 1000 یا 10000 شاخه گل تعیین می‌کنن؛ فرقی نمی‌کنه ده‌ها شاخه گل یا ده‌ها سکه طلا... برخی چقدر خودشون رو ارزون می بینن.

پیش از توضیح در مورد پست بگم که دوستان گرافیست و موشن‌گرافی و دوستان انیمیشن و کمیک کار و تصویرسازها و خلاصه هنرهای بصری، این پست رو از دست ندن و حتما ویدئو پست رو مشاهده کنن؛ حتی اگر بر اثر سرعت اینترنت کمی اذیت شدند.

----------

حتما با کمیک استریپ آشنا هستید. روایت‌هایی داستانی که در قالب‌ شات‌های تاثیرگذار آمیخته‌ای از تصویرسازی و دیالوگ و البته بازنمایی حالات احساسی نظیر ترس و شادی و درد و شدت و .... در کنار هم و با ترکیب هوش‌مندانه کادرها روایت می‌شن. کمیک‌ها به یک معنا نسل قبل کارتون‌ها و انیمیشن‌ها هستند که به خاطر ظرفیت‌های داستانی و بیانی فوق‌العاده‌شون با وجود رشد صنعت سینما و انیمیشن کماکان جای خودشون رو در میان مخاطبان حفظ کردند و به عنوان قالبی مستقل در کنار سینما و تلویزیون و انیمیشن پذیرفته شده اند.

برخی معتقدند کمیک استریپ‌ها از اون وجه که با رمان‌ها و داستان‌های کوتاه برابری دارند و در میان شات‌های تصویری فرصت تخیل و مشارکت به مخاطب برای ساختن نقاط کور داستان می‌دن، تا همیشه مورد استقبال قرار خواهند داشت و حتی با افول و بالا و پایین شدن استقبال از انیمیشن‌ها و تولیدات سینمایی در نقش اون‌ها خللی وارد نمی‌شه؛ اصطلاحا این سینماست که به کمیک محتاجه نه کمیک به سینما.

عرضه طبیعی کمیک‌ها به صورت نشر کاغذیه و وقتی بخوان به سینما وارد بشن در قالب فیلم یا انیمیشنی اقتباسی درمیان. اما در این پست یک نوآوری فوق‌العاده رو با هم مشاهده می‌کنیم که به عبارتی به مرزی میان سینما و کمیک دست پیدا کرده. طراح کمیک مالاریا با صداقت و سادگی بی‌نظیری، کمیک طراحی شده توسط خودش رو در مقابل دوربین شات به شات بازی می‌کنه و در این راه برای بیان احساسات و حالات مختلف روایت کمیک، به نوآوری‌هایی دیدنی دست می‌زنه؛ 

پیشنهاد می‌کنم اگر به هر نحو با این عرصه در ارتباطین؛ حتی در سطح علاقه :) این کمیک رو از دست ندین.

برای ساخت این خونه در هیروشیمای ژاپن، طراح اقدام به ساخت یک دیتیل نوآورانه کرده که البته مشابه‌هایی از اون رو همین امروز در معماری داخلی خودمون هم تجربه می‌کنیم.

طراح با ساخت تایل‌های شیشه‌ای نازک تو پر که به دلیل ضخامت‌شون خاصیتی اپتیکی در شکست نور خواهند داشت، چند جداره در خانه از جمله جداره‌ی واسط میون تراس بلند (و در نقش حیاط) خونه و خیابان مجاور رو با این دیتیل ساخته. به این ترتیب با وجود استفاده خوب از نور بیرون و ایجاد فضای گل‌خونه‌ای مطبوعی برای گیاهان داخل فضا، اون محرمیت و حجاب شرقی رو هم از بین نبرده و فضایی امن برای اهل خانه درست کرده.

خانه بسازین نه مجتمع‌های چندواحدی برای زندگی حداقلی!

مجموعه تصویرسازی‌های "دیوید ریویز" ترکیبی از پیکره‌های بریده شده از کاغذ هست که توی فاصله‌هایی از هم قرار‌گرفته و  و با عمق میدان کم عکاسی شده. 

ترکیب مناسب کلاژ و عکاسی برای ایجاد تصویرسازی‌هایی قابل باور و تاثیرگذار فضایی معماگونه همراه با ترس و اضطراب رو ایجاد می‌کنه. 

رحلت پیامبر اعظم (ص)، شهادت فرزند بزرگ‌وارش امام حسن مجتبی (ع) و شهادت سلاله پاکش حضرت علی بن موسی الرضا (ع) رو بهتون تسلیت می گم... در این روزهای پایانی ماه صفر در عبادت‌ها و عزاداری‌هاتون ما رو هم فراموش نکنین و از دعا دریغ نکنین

-----------

با ورود دوربین عکاسی به ایران در اواسط دوران قاجاریه، بالطبع موضوعات مهم‌تر از نظر دستگاه حاکمه‌ی اون زمان اولین موضوعات عکاسی در ایران شدند. تصاویر زیادی از شخص پادشاه و اهل و دربارش و یا کاخ‌ها و بناهای مطرح و یا حتی آیین‌هایی که مورد توجه حاکمیت قرار داشته، از اون دوران دست ما رسیده.

خوش‌بختانه تصاویری هم محدود اما بسیار گویا از حرم مطهر امام رضا (ع) از اون‌ سال‌ها هست که در این پست با هم مشاهده می‌کنیم. حرمی که صفا و حرمت‌ش ورای اعصار و زمان‌ها و حکومت‌ها و حتی ملت‌هاست... حرمی که حرمت از عالم باقی گرفته.

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا....

البته در مورد تاریخ دقیق تصاویر بی‌اطلاعم و حتی تخریب‌های موجود در برخی از تصاویر این ابهام رو ایجاد می‌کنه که برخی از اون‌ها ممکنه مربوط به دوران نزدیک‌تری هم باشه. از منبع اصلی این تصاویر هم بی اطلاعم که بخوام رفرنس بدم. و البته چون منبع خودم نیستم بی دلیل لوگوی یانون‌دیزاین رو هم پای تصاویر نگذاشتم. اگر کسی از منبع اصلی انتشار این تصاویر مطلع بود به من هم بگه تا رفرنس بدم.

وندی تسائو مادر پسری چهارساله‌ست که بر خلاف خیلی از مادر‌های این دوره زمونه که اصلا انگار نه انگار مادری بزرگ‌ترین نقشیه که خداوند در این جهان به اون‌ها داده، توجه عجیبی به کودک‌ش داشته و همین توجه در کنار ذهن خلاق جرقه‌ی فعالیتی مورد توجه رو زده.

این مادر خوش‌فکر و کارآفرین در سال 2007 با تبدیل نقاشی‌های بچه‌ش به عروسک متوجه می‌شه که کودک‌ش با عروسک نقاشی خودش خیلی زیاد رابطه برقرار می‌کنه و اون رو به عنوان یک کارکتر آشنا تشخیص می‌ده. این طور می‌شه که با ایجاد کارگاهی کوچیک و سایتی اینترنتی شروع می‌کنه سفارش تولید عروسک‌ از کارکترهای نقاشی‌های کودکان برای خودشون می‌گیره.

تا به حال هم سفارشات متعددی رو پذیرفته و قریب به 400 عروسک برای کودکان نقاط مختلف جهان و از نقاشی‌های خود اون‌ها درست کرده و انصافا هم ایده کلی فوق‌العاده ست و هم‌چنین عروسک برخی از این نقاشی‌ها بسیار ویژه و دیدنی از آب درآمده.

به شخصه بعد از خوندن سرگذشت این بنده خدا و ایده جالب‌ش نگاه‌م به نقاشی‌های کودکانه به کلی ارتقا پیدا کرد و نسبت خود بچه با نقاشی‌هاش رو بیشتر مورد توجه قرار می‌دم.

با کمی تلاش و انتخاب نگاهی خاص و البته تجهیزات و لنزهای مخصوص، با عکاسی از همین زمین خودمون هم می شه مکان‌هایی جادویی خلق کرد. مکان‌هایی که آدم رو یاد کارتون‌ها و سیارات کوچک و تخیلی در اون‌ها می‌ندازه. کاری که کاترین نلسون در مجموعه عکس‌های زیر با دقت و تلاش فراوون انجام داده

سال 2012 میلادی از دریچه دوربین‌های عکاسان خبری سالی شلوغ و پرفراز و نشیب به حساب میاد. گرچه الان چند سالیه دیگه به شلوغی عالم عادت کردیم و کم‌تر از آمار کشته ها و تلفات هر روز در نقاط مختلف عالم حیرت زده یا متعجب می شیم و گرچه برخی‌ها به دلیل تدریجی بودن تغییرات عالم هنوز حواس‌شون نیست که جهان تغییر کرده و دوران حکومت و اقتدار تفکرهای مادی گرایانه از میان رفته ... اما کسی نمی‌تونه انکار کنه سال اخیر سالی ناآرام بود.

این ناآرامی و تنش رو در مجموعه عکس برتر خبری AFP و حتی اون جایی که به ظاهر عکس مربوط به تنش یا جنگی نیست به خوبی می‌تونین ببینین.