شبیه‌سازی واقع‌گرای رایانه‌ای امروزه بیش‌تر از همه به کار عرصه‌هایی می‌آید که ساخت نمونه‌ی واقعی امری زمان‌بر و هزینه‌بر باشد. مثلا در ساخت فیلم‌های سینمایی تخیلی که اصلا عرصه رشد این صنعت هم به حساب می‌آید و طبعا بدون این شبیه‌سازی‌ها ساخت دکورها و تجسم‌ تخیل‌های بی حد و مرز سینماگران با حد و مرز و محدودیت بالایی روبه‌رو می‌شود. معماری نیز به دلیل این‌که محصولی بزرگ‌تر از ابعاد انسان دارد و تا پیش از ساخته‌شدن هیچ نمونه کوچکی نمی‌تواند تصویر عینی روشنی از نتیجه به کارفرما بدهد، یکی از عرصه‌های مهم کاربرد این شبیه‌سازی‌هاست.

اگرچه شبیه‌سازی‌های واقع‌گرا فرصت فهم بهتر آینده‌ی هنوز ساخته نشده در معماری را به مخاطب و به خصوص کارفرمای تصمیم‌گیرنده می‌دهد اما به همان میزان نیز می‌تواند افسون‌گر و دروزغ‌پرداز باشد و تصوری واقعی از آینده‌ای خیالی را برای مخاطب ایجاد کند. حتی با کمال تاسف اساتید دانش‌گاهی معماری نیز به شدت تحت تاثیر این شبیه‌سازی‌ها هستند و به جای آن‌که به درک معمارانه و استادانه‌ی خود تکیه کنند مانند مردم عوام به تصاویر زیباتر و پررنگ و لعاب‌تر ارزش بالاتری می‌دهند. به این ترتیب این بازنمود‌های واقع‌گرایانه را باید نوعی فرصت و تهدید توامان دانست. 

در این پست ۵۰ بازنمود واقع‌گرایانه‌ی معماری را که در ۲۰۱۳ ترسایی جزو برترین‌های فضای وب بودند منتشر می‌کنیم. برای دوستانی که تا این‌جای کار متوجه نشدند داریم در مورد چه چیزی حرف می‌زنیم می‌گویم: این تصاویر واقعی نیستند!

ما انسان‌ها برای خودمان برخی صفات را انحصاری می‌دانیم. مثلا می‌گوییم انسان حیوان ناطق است. یعنی وجه ممیزه‌اش با حیوانات همین نطق و کلام است؛ غافل از این که چه کسی می‌تواند اثبات کند حیوانات در کوکو کردن‌ها و نعره‌زدن‌های‌شان نطق نمی‌کنند؟ مگر «النمله» برای مورچه‌ها نگفت که سلیمان و جنودش چنین و چنان....

جایی خواندم که در فصل ممیزه‌ی انسان -چه به کنایه چه به جد- نوشته بود : حیوان ضاحک! تنها حیوانی که می‌خندد همین انسان دوپاست! اما گاهی صحنه‌هایی از حیوانات می‌بینیم که گمان می‌کنیم آن‌ها هم می‌خندند! اصلا که گفته که حیوانات نمی‌خندند و یا حیوانات همه غریزه‌اند و مهربانی ندارند؟ مخصوصا در این زمانه که برخی انسان‌های دوپا در گرگ‌صفتی روی درندگان عالم را سفید کرده‌اند..... (الان گرگ‌های عالم حق دارند گله کنند که چرا در وصف این مستکبرین و جنایت‌کارهای عالم از تعبیر گرگ‌صفتی استفاده کردم!)

مجموعه زیر که ۵۰ تصویر از عکاسان متعددی ست -و نام همه را در انتهای پست به لاتین آورده‌ام- پرتره‌ها و تصاویری از حیوانات‌است که غالبا گویی شاد و شنگول و مهربان و حتی در حال خنده هستند. خودتان قضاوت کنید:

در حاشیه‌ی هیئت هنر همیشه رسم بر این بود که سقاخانه‌ای باشد، سقاخانه‌ای که هیچ‌گاه محل آب نوشاندن نبود اما به رسم سقاخانه‌های قدیم محل یادآوری نام شهدای دانش‌گاه و واقعه کربلا و احیانا گاهی به یاد آن‌ها شمعی روشن‌کردن بود. سوگ‌واره ۹۲ با ابتکاری جالب در سقاخانه هم‌راه بود. بچه‌های گروه صنایع دستی هیئت هنر این بار با انتخاب کانسپت ایوان طلا، سقاخانه‌ای متفاوت طراحی کردند که خیلی زود نام ایوان طلا را به خود گرفت و شاید حتی سال‌های بعد متوجه بشویم که نقطه‌ی عطفی در تعریفات و رسوم هیئت هنر بوده است؛ نقطه‌ی عطفی که عنصری به نام ایوان طلا هم به کالبد هیئت هنر افزوده است.

می‌گویند هر عنصری را غایتی‌ست. و کیمیاگری چه در معنای علمی آن و چه در اصطلاح عرفانی آن رساندن عناصر به همین غایات است. می‌گویند طلا غایت فلزات است و محصول کیمیاگری هستی.. اصلا هم‌واره در پی آن بوده‌اند که به ضرب کیمیایی فلزات را همه طلا کنند. شاید برای همین است که بی‌تناسب نیست کاربرد طلا در پوشش گنبد قبور اولیای خدا و در آستانه‌ی ورود به تربت ایشان. ایوان طلا. بلاخره ماده باید خیلی شرف پیدا کرده باشد که هم‌نشین جسم ولی خدا باشد....

بروبچه‌های هیئت هنر، با استفاده از متریال‌های نسبتا ارزان و به مدد چند ایده‌ی اجرایی خوب و نوآورانه توانست از ورقه‌های استیک کاغذی و پلاک‌های محدود برنجی، جلوه‌ای بسیار نزدیک به جلوه‌ی طلایی ایوان طلای معروف را ارائه بدهد. جلوه‌ای که خیلی‌ها را به نجف برد و بعد به مشهد و خیلی دیگر را مستقیم به مشهد برد و صحن انقلاب.... بد نبود پس این طرح را امروز که شهادت حضرت خورشید خورشیدها‌ست منتشر کنم....

السلام علیک یا علی‌ بن موسی‌ الرضا (ع)

با پررنگ‌تر شدن روزبه‌روز حماسه حسینی در میان مردم ایران اسلامی، هر ساله شاهد شکل‌گیری حرکت‌های خودجوش هنری و فرهنگی پیرامون برگزاری هیئات مذهبی هستیم. ملتی که عزایش نه عزای واماندگان که عزایی اعتقادی و شورآفرین است لاجرم از دل همین عزا، شادی قلب و زیبایی بصر، یعنی هنر بیرون خواهد آورد. نمونه‌اش هیئت محبین اهل‌بیت(ع) دانش‌جویان و فارغ‌التحصیلان هنر. هیئت هنر هم‌واره در طول این ۹ سال برگزاری سوگ‌واره حماسه و هنر، در حاشیه مراسم اصلی خود برنامه‌های متنوع داشته است. یکی از مهم‌ترین عرصه‌های تحقق این برنامه‌ها، فضاسازی خیمه عزای محرم هیئت بود که چند سالی به دلیل نگاه‌های حداقلی گرافیکی از ظرفیت آن استفاده کافی نمی‌شد! اما در یکی دو سال اخیر تحولی جدی در طراحی و اجرای فضاسازی هیئت هنر رخ داده است که محصول مشارکت جمعی کثیر از هنرمندان هیئت هنر است.

فضاسازی سوگ‌واره محرم ۹۲ که اثر دست بیش‌ از ۵۰ هنرمند و دانش‌جوی هنر است، مجموعه‌ی چند قاب تعریف شده در فضای راه‌روی ورودی خیمه مراسم بود که فراخور موضوع هر شب چیدمان و محتوای هر قاب تغییر می‌کرد. حجم زیاد تولید عناصر و چیدمان کار با وجود تیم هم‌کار و پای کار مانع تحقق طرح‌های متعدد نشد و هیئت هنر در طول یازده شب مراسم سوگ‌واره خود شاهد یازده چیدمان متنوع و پیوستاری از یک روایت تعریف شده و طراحی شده بود.

انیمیشن خوش‌ساخت «ذوالجناح» به کارگردانی هادی محمدیان کاری از گروه انیمیشن‌سازی هفت‌سنگ است که چندی پیش در هفته هنر عاشورایی حلقه هنر به نمایش درآمد. انیمیشنی کوتاه که با وجود حجم بالای تصویرسازی استفاده شده در آن به گفته کارگردان اثر در حدود ۲ هفته تمام فرآیند تولید خود را طی کرده است و در نسبت با این زمان، کیفیت بالای ساخت اثر شایسته تقدیر است.

داستان، روایتی شاعرانه و آمیخته با کمی تخیل از آخرین لحظات عصر عاشوراست که به صورت اول شخص از زبان اسب معروف امام حسین (ع) یعنی ذوالجناح بیان می‌شود. اگرچه شباهت‌های کلی تصویرسازی و زیباشناسی اثر با زیبایی‌شناسی جاافتاده در ساخته‌های هالیوودی از نظرگاهی می‌تواند در ذهن مخاطب ایجاد شبهه و اشکال کند و تصویری سینمایی از واقعه عاشورا برای او بسازد اما روایت زیبای خوانده شده بر روی صحنه‌های تصویرسازی شده در کنار موسیقی جاافتاده و صدالبته تصویرسازی‌های بسیار حرفه‌ای اثر، انیمیشنی دیدنی ساخته است که دیدن آن را به همه دوستان پیش‌نهاد می‌کنم.

عکاس رایان ماتیو اسمیت برای یک کتاب عملی پیرامون آش‌پزی دست به ابتکاری جالب می‌زند. او با روش‌هایی بسیار پیچیده و با استفاده از عکاسی در سرعت بالا، صحنه‌هایی برش‌خورده از فرآیند آش‌پزی و مواد غذایی خلق می‌کند که در نوع خود بی‌نظیر هستند و کم‌تر دیده‌ شده‌اند.

«با یک گل بهار نمی‌شه!» شعار مناسبی‌ست که این روزها بر عرشه‌های پل‌های شهر تهران نقش بسته‌است. شعاری که خانه‌ طراحان انقلاب اسلامی برای بیان موضوع مهم افزایش جمعیت در کنار تصویرسازی‌های جالبی قرار داده است. طراحان با ایجاد یک مقایسه میان دو خانواده کم‌چمعیت و پرجمعیت در بستری غیرجدی و در خلال رفتاری که می‌تواند تفنن تلقی شود و نیز با انتخاب فضای تصویرسازی کودکانه و استفاده از فضای رنگی و شاداب در کل اثر، با وجود برخی اشکالات منطقی در روایت منجمدی که ارائه شده، در عین این که توانسته‌اند از بار جدیت مساله کم کنند و موضع‌گیری احتمالی در مخاطب را کاهش دهند، اما پیامی مهم و سخت را به تصویر کشیده‌اند.

پیام مهمی که امثال آن کاریکاتوریست ناهنرمند نمی‌توانند فهم کنند و با ذهن سیاه و ناپاکی که دارند هیچ‌وقت هم امید درک آنان نیست.... اما فرزندان ما در آینده‌ جواب خوبی به آن‌ها خواهند داد.

در این پست اتودهای طراحی کارکترهای این مجموعه و مراحل را نیز منتشر می‌کنیم تا مشخص شود در پس همین یک تصویر ساده چه فرآیند حرفه‌ای نهفته است.