فرهنگ‌های کهن به خصوص فرهنگ‌های مشرق زمین به رابطه میان انسان و طبیعت و حتی گاهی یگانگی این دو تاکید بسیار دارند. شاید همین نگاه مهم کهن به موضوع طبیعت در میان انسان‌ها که اشاره به یک واقعیت فطری دارد، دلیل علاقه‌های امروز بسیاری از هنرمندان و به خصوص نقاشان و عکاسان به طبیعت و آن را موضوع هنر خود قرار دادن باشد. 

اگرچه عکاسی از طبیعت به خوبی نشان‌دهنده علاقه‌های هنرمند به طبیعت و نسبت میان انسان و طبیعت است اما یقینا ایده تلفیق هوش‌مندانه‌ی انسان و طبیعت در عکس، بار معنایی بیش‌تری را القا می‌کند.کریستوفر ریلاندر با ماسکه کردن پرتره‌ها و فیگورهای انسانی با فیگورهای طبیعی از این آمیخته‌گی ذاتی صحبت می‌کند. تصویرهایی که با وجود عرضه سیاه و سفید آن‌ها، به دلیل تلفیق هنرمندانه و انتخاب خوب عناصر طبیعی نظیر شاخه‌ها و برگ‌ها و شکوفه‌ها، به خوبی حس طبیعت زنده را در خود دارند.

ما انسان‌ها برای خودمان برخی صفات را انحصاری می‌دانیم. مثلا می‌گوییم انسان حیوان ناطق است. یعنی وجه ممیزه‌اش با حیوانات همین نطق و کلام است؛ غافل از این که چه کسی می‌تواند اثبات کند حیوانات در کوکو کردن‌ها و نعره‌زدن‌های‌شان نطق نمی‌کنند؟ مگر «النمله» برای مورچه‌ها نگفت که سلیمان و جنودش چنین و چنان....

جایی خواندم که در فصل ممیزه‌ی انسان -چه به کنایه چه به جد- نوشته بود : حیوان ضاحک! تنها حیوانی که می‌خندد همین انسان دوپاست! اما گاهی صحنه‌هایی از حیوانات می‌بینیم که گمان می‌کنیم آن‌ها هم می‌خندند! اصلا که گفته که حیوانات نمی‌خندند و یا حیوانات همه غریزه‌اند و مهربانی ندارند؟ مخصوصا در این زمانه که برخی انسان‌های دوپا در گرگ‌صفتی روی درندگان عالم را سفید کرده‌اند..... (الان گرگ‌های عالم حق دارند گله کنند که چرا در وصف این مستکبرین و جنایت‌کارهای عالم از تعبیر گرگ‌صفتی استفاده کردم!)

مجموعه زیر که ۵۰ تصویر از عکاسان متعددی ست -و نام همه را در انتهای پست به لاتین آورده‌ام- پرتره‌ها و تصاویری از حیوانات‌است که غالبا گویی شاد و شنگول و مهربان و حتی در حال خنده هستند. خودتان قضاوت کنید:

فردا ۲۸ ماه صفر است. تقریبا روزهای آخر دو ماه حزن و اندوه باورمندانه‌ی شیعه. پایان این دو ماه اما همه مسلمانان از همه گروه‌ها و فرقه‌ها کنار هم می‌آیند تا مصیبتی بزرگ را به یک‌دیگر تسلی بدهند. فقدان نبی بزرگ اسلام را که پدر هستی بود و رحمتی برای همه عالمیان. و شیعه دوچندان غصه دار است که بزرگ سبط منتجب او را نیز در این روز در پس غربتی باورنکردنی به زهر جفا از دست داده است.

معمولا این طور روزهای بزرگ قسمت می‌شود که یانون‌دیزاین هم سهمی داشته باشد. روح‌الله خسروی‌نژاد، عکاس جوان و خوش‌ذوق با انتشار تصاویری ناب از زیارت چند سال پیش‌ش از حرم مطهر نبوی و بقیع مطهر و باز هم به رسم خوب خودش، انتشار سایز اصلی تصاویر به منظور بهره‌برداری طراحان گرافیک در کارهای‌شان، کمک کار یانون‌دیزاین شد. سفری به مدینه‌النبی، شهر جهان‌گیر پیامبر اسلام و رحمت هم‌راه دعای خیر شما....

برای دانلود تصاویر در سایز اصلی کافی‌ست روی هر کدام کلیک کنید.

عکاس رایان ماتیو اسمیت برای یک کتاب عملی پیرامون آش‌پزی دست به ابتکاری جالب می‌زند. او با روش‌هایی بسیار پیچیده و با استفاده از عکاسی در سرعت بالا، صحنه‌هایی برش‌خورده از فرآیند آش‌پزی و مواد غذایی خلق می‌کند که در نوع خود بی‌نظیر هستند و کم‌تر دیده‌ شده‌اند.

حساب‌های اینترنتی امروز هنرمندان نقش گالری‌های رسمی قدیم را بازی می‌کنند. جهان رسانه به کل فرهنگ خیلی چیزها را تغییر داده است. مثلا هنرمندان هنرهای بصری دیگر برای دیده شدن فاصله‌ی خاصی را میان تولید تا عرضه نمی‌بینند. معمولا حساب‌های اینترنتی خود را به نمایش‌گاه خصوصی خود تبدیل می‌کنند و گاهی به واسطه‌ی این که اقبال عمومی نسبت به آثار را زودتر از گذشته درک می‌کنند فرصت توسعه و تکمیل مجموعه‌های خود را مطابق ذائقه مخاطب دارند. در واقع هنرهای بصری به شدت وابسته به رسانه هستند.

خاویر پرز در حساب اینستاگرام خود تصاویر ساده‌ای از ترکیب میان عناصر واقعی و تصویرسازی‌های محدود منتشر می‌کند که با اقبال مخاطبین، این ایده خود را توسعه می‌دهد. او حالا صاحب یک سبک و روش خاص خود در عرصه‌ی تولید چنین آثاری‌ست.... چیزی که شاید اگر مخاطب و عکس‌العمل‌های آن‌به‌آن او نبود به این راحتی به دست نمی‌آمد.

سلف پرتره عکسی است که انسان از خودش یا چیزی که نشان‌دهنده‌ی خودش باشد می‌گیرد و اطلاعات خاصی را از شخصیت عکاس و روان او در اختیار ما قرار می‌دهد. وقتی هنرمندی مجموعه‌ی عکاسی را به نام سلف‌ پرتره عرضه می‌کند شاید باید آن را سلف پرتره‌ی ملت یا تمدنی دید که آن عکاس نماینده آن است. سلف پرتره‌ای با یک دنیا داده ناگفتنی....

بن زانک عکاس جوان نیویورکی در جمله تصاویری که در قالب آلبوم سلف پرتره عرضه کرده است تصویر انسانی را به نمایش می‌گذارد که به نوعی گرفتار بی‌قدری، بی‌هویتی، ناپایداری، گیجی و پریشانی و .... است. او در اکثر موقعیت‌ها فاقد هویت فردی و چهره‌ی انسانی‌ست و در بستر محیط‌هایی به شدت ناامن به سر می‌برد. انسانی که بن زانک به تصویر کشیده است شاید نوع انسانی باشد که تمدن مغرب زمین در پس ادعای انسان‌مداری ساخته است. ... انسان معاصر

گرمی بازار عکاسی از مناظر طبیعی اگرچه به خاطر جاذبه‌ی ذاتی طبیعت برای آدمی هیچ‌وقت از حرارت نخواهد افتاد اما در این زمانه‌ی تعدد تجربیات هنری، نوآوری در عرضه همین تصاویر طبیعی نیز می‌تواند بر قدرت بیان این آثار تاثیر به‌سزایی بگذارد. مثلا لورا پلیجمن با اعمال برش، تا یا چروک بر روی تصاویری که از مناظر طبیعی می‌گیرد مناظری جدید خلق می‌کند. مناظری که دارای عمق و بعد هستند و جلوه‌هایی متفاوت از طبیعت را بروز می‌دهند. 

الکسی کلیاتوف، عکاس روسی به تازگی تکنیکی ابداعی در عکاسی از دانه‌های برف را در بلاگ خود معرفی کرده است که به موجب آن وی توانسته تا صحنه‌هایی اعجاب‌انگیز از این پدیده‌ی شگفت هستی و آیه بزرگ قدرت الهی را تنها با دوربینی غیرحرفه‌ای و آماتوری -البته با تغییراتی که مبدعانه بر آن داده‌است- بازنمود کند.

این‌طور آشکارسازی‌ها خیلی زیاد به فهم حقیقت حاکم بر هستی کمک می‌کند. درست است که ذهن‌های شکاک در پس بازی‌های فلسفی زبانی چند سده‌ی اخیر شاید حتی امروز دیگر منطق نظم و علیت و ... بسیاری دیگر از استدلالات را دال بر وجود خالق و وحدت او نفهمند و نپذیرند اما واقعا دل‌ها دست منطق نیست. دل را چیزی دیگر در دست دارد و آن چیز دیگر بی‌شک خوب عظمت نهفته در این نظم باشکوه را می‌فهمد و دست توان‌مند هنرمندی را که این‌گونه ذره‌ذره عالم را شکل داده‌است حس می‌کند..... آینده از آن توحید الهی‌ست....

کوچولو‌ها به طور طبیعی اسباب‌بازی‌های خوبی برای بزرگ‌ترها و به خصوص پدر و مادرهای‌شان هستند. اما فکر کنید یک بچه مظلوم گیر یک مادر هنرمند بیافتد! این موقع باید انتظار رفتارهای عجیب داشت. سیون کویینی لیائو هنرمندی کالیفرنیایی‌ست که اتفاقا مادر سه پسر کوچک است. او بعد از دیدن کارهای هنری یکی از هم‌مسلکان‌ خود که به کمک بچه‌اش انجام داده، به فکرش می‌زند تا با کودک سه ماهه خود، ونجن، تجربه‌ای جدید را رقم بزند. البته با انتخابی عاقلانه این تجربه را تنها به زمان‌های خواب کودک خود موکول می‌کند. او با چیدمان کودک فرورفته در خواب‌ش در صحنه‌هایی روایی، به نوعی تجسم خواب و خیال‌های رویایی کودک را می‌سازد. 

نوعی ابراز عشق هنرمندانه یک مادر به کودک خردسال‌ش ونجن.....